|
| |
| |
| |
| |
's Vaders verhael.
Zoon, zyt nimmer ongeloovig,
Spot niet met de kracht der min;
Want het geen uw zuster voorleest,
Wordt nog dagelyks gepleegd.
Luistert, kindren, 'k wil, ter staving,
Myner jongheid toevertrouwen,
Kindren, wilt het goed onthouên,
Prent het diep in uw verstand.
Niet altyd was myn gladde kruin
Niet altyd was die diepe groef
In 't voorhoofd my geprent,
Niet altyd wanklend was myn tred,
Niet krachtloos myne hand;
Niet onbeduidend was myn blik,
Niet doof en schrael myn stem:
Neen, kindren, 'k heb ook jong geweest;
En 't vuer dat u bestraelt,
Dat in uw jongen boezem gloeit
Doet kloppen en in drift vervoert,
My ook, my trof het minste leed
En 't deed myn' jonge ziel
In drift ontsteken; want 't gevoel
Was steeds myn eenge gids
| |
| |
En dreef gestaeg de rede weg,
Deed hooren en my innig sprak
Die stryd, die tusschen het gevoel
Zich opdoet en gestaeg ons pynt,
Beduidt iets kindren; ja,
Iets dat myn mond niet zeggen kan,
Geen goeden indruk maken zou
En u het schoon der deugd
Zou doen verachten of uw ziel
Althans 'k ontvouw u 't droef verhael:
'k Was jong als gy, myn kindren, 'k had
En voor myn hand was alles ligt;
Geen schrik woonde in myn hart.
Een jonge veulen vaek gelyk,
Door weide en beemden henen draeft,
En kende zweep noch toom.
Maer by die dwaesheid die myn geest
Had my natuer een vuerge ziel
Hoog vatbaer voor den drift gemaekt;
Aen somm'ge zielen spreekt en haer
Met zachte droomen streelt,
| |
| |
Was my slechts foltring, martelpyn,
Ik zag een maget, 'k minde haer
Moest bukken voor myn' minnedrift;
Ofschoon een hoogre stand
My haer bezit ontzeggen moest,
'k Dacht aen geen tegenwil;
En, door myn liefde sterk genoeg,
Of dacht zelfs aen geen tegenweer;
Aen minnen dacht ik slechts.
Maer zie, wanneer het meisje my
't Gewenschte jawoord gaf,
Wanneer ik myne min bekroond,
Dan doofde zich de gloed der min
En 'k voelde stond by stond
De ontoovring als een foltergeest
En dan, dan groeide 's meisjes liefd,
Zoo is het menschen hart gevormd,
Myn kindren, ja, ik bloos
En ween nog in myn ziel wanneer
't Was slechts verlangen dat myn ziel
Had doen gelooven dat myn min
'k Bedroog my, kindren; niets op aerd
Is eeuwig, - alles sterft.
| |
| |
Intusschen werd ons liefd bekend,
ô Dit, dit is afschuwlyk naer....
Die traen die uit myn oog
Op myn' verteerde wangen blinkt,
Getuigt het, kindren; nooit
Vergeet ik het, en schoon ik oud
De knaging in myn harte jong
Het meisje schreef my menig brief,
- De spraek was ons ontzegd -
Waer zuivre min stond ingeprent,
En ik, ik schreef zoo; ook
Maer 't harte sprak niet, slechts de geest
Vond schoone woorden uit,
Het harte sprak niet; want al lang
Vergat ik 't meisje en had
Aen andre liefde 't hart verknocht,
En 'k dacht aen haer niet meer.
Dit hoorde 't meisjen, en die slag,
Was voor haer ziel te hard:
Zy kwynde een poos en stierf, - en dan,
Dan zag ik eerst hoe diep
Ik d'afgrond uitgegraven had,
En aengevoerd had. Kindren, toen,
En klemde my het hart by een
En blaesde op my haer gif.
Die wanhoop bleef my altyd by,
| |
| |
Die later my uw' moeder bood,
Kon nauw myn droeve ziel,
Hoe lang ook 't onheil was geschied,
Meer leven doen. Een tint
Van droefheid en van wanhoop bleef
En nu nog roert zy my het hart
En doet my weenen; ja...........
Die tranen, kindren, leeren u
Al rampen in de wereld sticht
En eeuwig 't harte krenkt.....
Zoon, wees dan niet ongeloovig,
Spot niet met de kracht der min;
Want hetgeen uw' zuster voorleest,
Wordt nog dagelyks gepleegd.
De grysaerd zweeg en vaegde een traen
De kindren blikten treurig neêr
Aen 't voorbeeld van den ouderling,
En schreven 't in hun hart.
|
|
Auteursrechtvrij
