|
| |
| |
| |
| |
By het afsterven van mynen Vriend.
L. Terneu, toonkunstenaer.
Gy zyt dan dood, myn vriend; het vuer dat u bestraelde,
Dat vlammend door uw brein en door uw boezem liep,
Is met het stoflyk vuer, het logge vuer des levens,
Het vuer dat God voor 't lichaem schiep,
Dan uitgedoofd! ô ja, 't gevoel dat in u woonde
En dat uw geest aen ons in vuerge trekken bragt,
Is met uw spraek, is met uw adem weggevlogen,
Verdwenen met uw lichaemskracht!
Gy zyt dan dood, myn vriend; de plant van het vermogen
Des geestes, die nog slechts zyn' eersten wortel had
Geschoten, die nog pas, zyne eerste blâren toonde,
Ligt nêergebukt op 't aerdsche pad.
De ziel, de hooge ziel die in uw binnenst blaekte,
Was al te groot voor 't stof dat haer geklemd omsloot;
Zy heeft zich losgerukt, zy heeft haer band gebroken,
En vlugtend, liet ze uw lichaem dood.
Myn vriend, gy zyt dan dood!. Dit woord beklemt ons 't harte,
Dit woord nypt ons de ziel als met een yzren hand,
| |
| |
Dit woord zegt: eeuwig is zyn groote ziel verbroken,
Voor eeuwig breekt uw vriendenband.
Dit woord, ja, zegt ons: nooit zal zyne ziel uw harten
Meer boeyen aen den toon die uit het orgel stroomt,
Neen, nimmer zult ge uw ziel in hoogen geestdrift voelen
Door vreugd vervoerd, door angst beschroomd.
ô Nimmer zult ge in stilt naest het klavier gezeten,
Met d' adem in de borst, de ziel in heilgen gloed,
De hemelharmony die van zyn' vingren rolde,
Doordringen voelen geest en bloed.
Neen, nimmer zal uw ziel aen zyne ziele kleven
En vliegen wyd van de aerd tot voor den hemeltroon,
En zweven daer in drift door 't heir der englen henen,
Zich baden in 't oneindig schoon.
Neen, nimmer zal uw hart het hoog gevoel der driften
By 't menglen van een toon beseffen. Nimmermeer
Voelt gy een traen van vreugd uw brandend oog ontleken:
Uw zielgebieder is niet meer.........
Hy is niet meer, ô neen! De geest, de kunst, de deugden
Zyn niets, wanneer de dood haer yzren schepter regt,
Haer beenige armen toont, haer lange koude palmen
Op onze hoofden spreidt, en zegt:
‘Die stervling heeft geleefd. Zyn rol is afgeloopen,
Zyn lichaem is aen my; 't is lang genoeg gevraegd;
'k Heb hem genoeg getoefd. Zyn keten zy gebroken,
Hy zy van de aerde weggevaegd.’
| |
| |
Van de aerde weggevaegd! - ô Ja het aerdsche leven
Is broos, van korten duer en treurig is zyn baen;
Want op het aêm des doods stuift alles vlug ter neder
Als of het nimmer had bestaen.
Zal dit dan ook uw lot, myn vriend, op aerde wezen?
Zal ook uw naem met u verdwynen in het graf;
En zal de groote geest, het scheppend alvermogen,
Dat u weleer de Godheid gaf,
Niet langer dan uw stof by de aerdsche zonen woonen,
Verdwynen als uw vleesch tot wormenaes verkeerd?
Zeg, is vergetings vloek dan op uw hoofd gesproken:
Is alles dan in niet gekeerd?....
ô Neen, want de geest die op aerde u bestraelde,
Die koestrend u onder zyn' vleugelen nam,
Die u op de paden des werelds geleidde
En die in uw' boezem de heilige vlam
Der kunsten ontwaekt heeft, die geest zal niet doogen
Dat hy die den name van lieveling droeg
Van de aerd' zou verdwynen en eeuwig te niet gaen,
Wen hy is bezweken, zyn leven zoo vroeg
Is ten onder gegaen! - ô Neen, slechts op aerde
Begon uwe kunstbaen, - uw eerste gezucht,
Uw eerste gefluister, - om voorts in den Hemel
Te schenken uw boezem een vryere lucht.
| |
| |
Om daer tusschen de englen, in godlyke zangen,
De stem te verheffen, den eeuwigen lof
Des Heere te zingen en de aerd te vergeten
En alles wat zweemt naer het wereldsche stof.
Het al te vergeten! ô Neen, in uw glorie
Gedenkt gy, ô vriend, uwer vrienden toch ook;
Want liefde der aerde is een strael van den Hemel
En hemelsche liefde, is onz' liefde toch ook.
My dunkt, 'k zie in 't hoogste der hemelpaleizen,
In licht en gestarnte, by de engelen schaer
U nedergezeten: uw godlyke vingren
Beklemmen 't klavier, en de heilige snaer
Stort klanken en toonen in 't ruim van de heemlen,
En de englen, geboeid aen uw zuiveren toon,
Omringen uw geest, hunne zalige kreten
Weêrgalmen en stroomen tot Jehova's troon.
Nog soms in de vreugde beloopt een gedachte
Uw zalige trekken. Der engelen stoet
Gevoelt het en zegt dan: hy denkt aen zyn' vrienden
Der aerde en 't gedacht hunner liefd valt hem zoet.
‘De liefde vereenigt den hemel aen de aerde!!’
Zoo galmen de heilgen; en God slaet een blik
Op zaelgen en englen, en alle de geesten
Verheffen 't hosanna in heiligen schrik.
De Goddrift verspreidt zich - en grootschere zangen
Wier hooge verheffing, wier godlyke tael
| |
| |
Aen de aerde onbekend zyn, ontvouwen zich statig
En rollen door 't ruime der hemelsche zael.
Daer, daer leeft gy, vriend; uw ziele
Zweeft daer in den schoot van God;
Schuilend onder englen vleuglen,
Rust gy; en het zoetst genot
Is voor eeuwig u beschoren,
Eeuwig tusschen de uitverkoren
Leeft gy in den schoot van God.
Wy, wy blyven hier op aerde
Aen het logge vleesch geboeid,
Wachtend tot de bloem ons levens
Ook eens wreed worde uitgeroeid,
Voor zy nog op 's werelds paden
Heeft in weelgen grond gestroeid.
Neen, ô vriend, gy blyft niet eenzaem
In der zaelgen schimmen woon;
Want het leven duert een stond slechts;
Van de geesten die nooit sterven,
Die een poos den hemel derven: -
En hervliegen tot hun woon.
Ja, den lievling van de kunsten
Wordt geen lange reeks gevraegd
Van vergifte levensdagen;
Want de smart die hem doorknaegt,
| |
| |
Nypt hem harder - 's ongluks banden
Die hem om het voorhoofd branden,
Zyn veel eerder weggevaegd.
Nog een kleine poos vertoeven
Wy op aerde, lieve vriend;
En tot dat ons kranke lichaem
Zich van onze ziel ontbindt,
Blyven wy u tranen schenken,
Blyven wy uw geest gedenken
Dien de tyd toch nooit verslindt.
ô Het koude graf der aerde
Is uw rustplaets niet: ons hart
Is uw wooning, en daer rust gy,
En daer leeft gy, en daer tart
Gy de toekomst; want de gaven
Zyn met 't lichaem niet begraven,
Bukken nimmer voor de smart!
Eeuwig leeft gy. Uw gedachte
Blyft ons eeuwig in 't gedacht,
Uwe ziel blyft rond ons zweven,
En uws grooten geestes magt
Waer zich de englen in verblyden,
Blyft ons by, en in ons lyden
Voelen wy heur zalvingskracht!
Antwerpen 4 Meert 1841.
|
|
Auteursrechtvrij
