|
| |
| |
| |
| |
Napoleone Buonaparte.
Nog blaekte 't fransche plundernest
In dweepzucht en in moord;
Nog wapperde de roode vlag
Der slachting in het oord
Van 't fransch gebied, waer men geen stem
Van menschenliefd meer hoord'.
Het vollek was de klem ontgaen
Het had de kluisters afgeschud
Van 's vorstens slaverny;
En nu, nu schreeuwde het om wraek,
Te lang had het geboeid geweest,
Men had het als een hond gevoed,
En nu, nu hief 't den kop omhoog,
Nu was het razend en verblind,
't Verstond de vryheid niet;
De woede werd zyn eenge gids,
En daer 't zyn tanden biedt,
Denkt het aen niets dan moordery,
| |
| |
't Schavot werd nu zyn eenge troon,
De moordliefd was zyn eenge stem
En woelde door zyn borst;
En 't riep gedurig om met bloed
Maer op dit donker tafereel
Die voor het vollek even was
En uit het aeklig plundernest
Hy spreekt - en gansch het moorderrot
Staet op zyn spreken stil;
Het kent zyn meester, en het knielt,
Het buigt zich voor zyn wil.
Hy wenkt - en gansch de burgerschaer
Verlaet haer bloedgeschil.
En allen schreeuwen met geweld:
‘Kom! leid ons! Op uw stem
Ontwaken we allen! - Ga slechts voor!’
Riep het op forscher klem -
En hy, hy gaf het paerd de spoor
En zegepralend trok het voort
Die hare holle baren rolt
Zoo vlood het grynzend door; en op
De volken riep het: ‘wee!’
| |
| |
En de aerde dreunt nu, wen die kreet
Zich galmend hooren doet;
De volken beven en de schroom
Verstyft hun stroomend bloed,
Zy zien het razend vyands heir,
De Held vloog met verbazing op
En sloeg er met verdelging neêr
En, overwonnen, bukte 't al
Wat zich voor hem bevond.
Ontzettend vloog de winnaer door
Aen 't hoofd der legerschaer,
Die, door zyn' heldenmoed bestraeld,
Geen vrees kent voor gevaer,
Die overal in zege draegt
Daer vlugtte 't oosteryksch gebied,
Voor 't zegevierend fransche heir
En keerden niet meer weêr;
En de Italjaensche dwinglandy
Verging, en was niet meer.
Nu staefde de overwinning nog
Den moed der helden trein,
En vuerger voelde Buonapart
Den geestdrift in het brein;
En hy vloog op Egypten aen,
| |
| |
Daer sloeg hy neêr aen Nylus boord,
Daer vloog zyn roem op d'aêm
Des winds. En galmend door heel de aerd
Tot op der Pyramiden kruin
Schreef hy zyn' yzren naem!
Maer 't vaderland liet nu een gil,
't Gemeenebest was ondermynd,
Doch glinstrend rees het weêr omhoog,
Want als een bliksem liet hy nu
Hy kwam - en aen het fransch gebied
Stak hy een troostend' hand,
Verdoofde 't blakende geschil,
Sloeg 't ondier in den band.
En Frankryk was een tweede mael,
Weêr onderschraegd, en zyn bestuer
En 't vollek dankte Buonapart,
Schonk hem de keizerskroon;
Maer toch hy staekt zyn stryden niet,
Zyn geest kent geene rust.
Het slagveld is zyn schoonste troon,
Daer vindt hy zynen lust,
Daer ademt hy! - Zyn zwaerd is in
| |
| |
Doch nu, nu spande Europa t' saem
En bragt zyn' magten aen,
Der vorsten stam vereende zich
Maer op de komst des heldengod
Vloog 't alles uit de baen.
En kruipend stoof des vyands heir
Voor 's franschen oorlogspits;
Het moordde zelf zyn eigen moed
En schuimend viel 't verslagen neêr
Op 't veld van Austerlitz.
Want de engel van den zegeprael
Was g'hoorzaem op zyn stem,
Vernielde wat hem tegenstond,
Des winnaers - maer - in Spanjen en
In Rusland liet hy hem.........
Ja, dáér, dáér vloog de zege weg
En toonde zich niet meer,
Nu werd der helden god vermand,
Verslagen keer op keer. -
En Hy viel voor de Euroopsche magt
Daer viel hy neer. Zyn heldenmoed
Verging niet in de smart:
Onwrikbaer stond hy. Voor zyn ziel
Was 't lot nog niet te hard.
Hy klaegde niet: geen enkle traen
Ontsprong zyn leeuwenhart.
| |
| |
Hy bukte: maer zyn eedle ziel
Bleef in het onheil stil.
Verachtend zag hy op het rot
Díé bleef hem; en hy liet de kroon,
Zyn leeuwenmoed is hem onnut,
Hy ziet het - en hy geeft zich trotsch
En biedt zich aen den vyand aen
Ontzalig was hem 't oogenblik
Doch eeuwig blyft der Britten naem
Ja, eeuwig blyft het schandig feit
Geprent op 't storieblad.
Helena's ree is ooggetuig
Van 't martlen van den held;
Daer werd zyn trage dood bewerkt;
Zyn moed ten proef gesteld;
Daer hield hem de eerlooze Engelschman
Maer toch zyn geest was niet getemd,
Zyn moed was niet verkracht,
En in zyn albeseffend brein
En toen schreef hy zyn daden op
En dacht aen 't nageslacht.
| |
| |
En zes jaer lang weêrstond hy nog
Aen 't noodlot hem zoo hard;
Hy droeg 't geduldig en met moed,
Die hem verscheurde, die hem steeds
Wanneer hy zag dat hem zyne uer
Zyn stervensuer verscheen,
Dan sloeg hy nog zyn laetsten blik
Riep nog eens op zyn legerschaer
‘'k Veracht u, wereld, sprak hy toen,
Van 't aeklig leven voel ontslâen
'k Veracht uw glorie stand;
Te lang heb ik uw wagglend lot
En nu, nu was 't zyn laetste stond,
De held vond zich in nood;
De geest verliet het logge vleesch,
En de aerde beefde en de echo riep:
‘In alles was hy groot!!’
Daer ligt hy nu. - Zyn wydsche brein
Zyn tong is stom - Zyn vlammend hart
Hygt nu niet meer naer eer.
Daer ligt hy voor wiens schrikbre vuist
| |
| |
De vorsten juichten onder een
Hun zweeper was ter neêr geveld
En England zag zyn offer aen
Verachting aen het lage volk
Dat hem den doodsteek gaf:
Eene eeuwige veraders vlek
Verstrekke het tot straf!.. -
Gy! slaep gerust! Napoleon,
Rust vreedzaem in uw graf!....
Nog lang zal de aerde uw gouden naem
Verbreiden. - Wy, wy knielen neêr,
En vloeken stâeg het nydig uer
Waerop u 't noodlot trof!
Dat andren zoeken of uw moed,
Door hoogmoed slechts was voortgezet;
Door heerschzucht aengeleid.
Dit stoort my niet! - Uw' grooten geest
Antwerpen 15 February 1839.
|
|
Auteursrechtvrij
