|
| |
| |
| |
| |
De vloek des pelgrims.
Eene legende uit de Middeleeuwen.
Schöne Welt, wo bist du? Kehre wieder,
Holdes Blüthenalter der Natur!
Ach, nur in dem Feenland der Lieder
Lebt noch deine fabelhafte Spur.
't Is middernacht; de hagelbuijen
Verplettren alles op het veld;
't Is middernacht; de stormen huilen,
De stormen huilen met geweld.
't Is middernacht; de matte pelgrim,
Die op zyn palster nederzinkt,
Poogt gindsche burgslot te bereiken,
Waer licht by elke venster blinkt.
't Is middernacht; de slotvoogdesse,
In blauw fluweel en bont gehuld,
Zit by het krakend houtvuer neder
Waer zich de vlam in vlammen krult.
't Is middernacht; de vrienden woelen
By 't gulzig feest op 't hecht kasteel,
De volle beker gaet in 't ronde
En vrolyk galmen fluit en veêl.
| |
| |
Ja fluit en vedel galmen vrolyk.
Wat geeft de gure winternacht!
Zyn niet de kostelykste wynen
In overvloed ten disch gebragt?
Zyn niet de jonkers hoofsch en streelend!
Zyn niet de freules jong en mooi?
Wat geeft het naer geknal des donders!
Wat geeft het aeklig stormgelooi!
De dansen doen de zalen daevren;
De groote stemme der natuer
Doet zich vergeefs ontzettend hooren.
Wie denkt aen onheil op dit uer!
Ja! magtloos is het dof gedommel
Des donders in het dreunend bosch!
Geen ridder laet zyn' jonge freule,
Geen' freule laet heur' ridder los.
En tot de tengre slotvoogdesse
Zich wendend, spreekt een jonge knaep:
‘Mevrouwe 't is de wil des hemels
Dat 'k heden volle vreugde raep;
Gy hadt de pauktrom, ja, vergeten,
De hemel heeft er in voorzien!
Mag ik, om U ten dans te leiden,
Myn' lieve vrouw, den arm U biên?’
En lachend tot den jongen spotter,
Ging de edelvrouw ten dans met hem,
Toen eenklaps drong door 't ruim der zalen
Een weemoedsvolle menschenstem:
| |
| |
‘'t Is middernacht; de hagelbuijen
Verplettren alles op het veld;
't Is middernacht, de stormen huilen,
De stormen huilen met geweld.
ô Slotvoogdesse, doe my open,
Ik koom te voet van 't Heilig Land
Waer ik het kruis des Zaligmakers
Heb aengeraekt met eigen hand!
ô Slotvoogdesse, doe my open,
De winternacht is koud en guer;
Vergun, om Gods wil, aen den pelgrim
Een korstjen brood, een' genster vuer!
ô Slotvoogdesse, doe my open!
Ik heb zoo menig weerdig pand,
Voor allen die my dienst bewyzen,
Hier heen gevoerd uit 't Heilig Land.’
Doch geene stemme klonk van binnen
Den pelgrim tegen aen de poort;
De dansenreijen draeiden vrolyk
En fluit en vedel galmden voort.
‘“Wat wil die doler in ons midden”’
Sprak tot heur gasten de edelvrouw,
‘“Weet hy niet dat zyn haetlyk byzyn
Onz' gulle reijen breken zou?”’
‘ô Slotvoogdesse, doe my open!
Een korstjen brood, een' genster vuer,
Is alles wat, in Godes name,
Ik van U bedel op dit uer!
| |
| |
ô Slotvoogdesse, doe my open!
Gedenk wat eens de Kristus zei:
Hy loochent my wie de armen loochent,
En die hen bystaet, staet my by!’
De Slotvoogdesse trad by 't venster
En riep: ‘“Zyt gy in balfeestdos?
Dan maek ik, ja, op d'eigen stonde,
De grendels van de poorte los.”’
‘Voor balgeschoei heb ik sandalen,
Voor feestendos een' groven rok,
Voor hoofdsieraed een' monikskappe,
Voor ridderzwaerd een' palsterstok.’
‘“Ga dwael dan waer de wolven dwalen,
En zoek een schuilhoek in het woud!
Ook voor de wolven valt de regen
En is de winter guer en koud.”’
‘ô Slotvoogdesse, doe my open!
In Godes naem, zend my niet heen!
'k Vraeg U wat brood slechts voor myn honger,
Wat vuer voor myn' versteven leên!’
‘“Ga, wandel waer de wolven dwalen,
En zoek een schuilhoek in het bosch,
Of 'k doe met U als met de wolven
En laet myn' hongrig' honden los!”’
De pelgrim knielde stervend neder,
En bad met luider stemme aen God:
‘Voor my was 't burgslot slechts een' schimme,
't Zy ieder steeds een schimmenslot!’
| |
| |
En 's morgens als de winterzonne
Verbleekt van uit de wolken toog,
Bleef van het hecht en heerlyk burgslot
Geen spoor meer voor een sterflyk oog.
Geen ridder meer en geene freule,
Die 's avonds dansten snel en vlug,
Kwam immer nog in deze streken
Of onder 't vaderdak terug.
Doch als op Allerzielen avond
De dorpsklok middernacht verkond,
Dan ryst weêr op dezelfde plaetse
Het oude burgslot uit den grond;
Dan ziet men weêr de vensters glimmen
Met ongewoonen, heldren glans;
Dan hoort men weêr de zalen dreunen,
Wen fluit en vedel roept ten dans;
Dan hoort men weêr de vrome pelgrim
Die smeekt en bidt in Godes naem,
Terwyl een rykgekleed geraemte
Hem heenwyst door het vensterraem.
Dan stopt de dorpeling zyne ooren
Voor 't naer geluid van fluit en veêl,
En vlugt met overhaeste schreden
De schimme van 't vervloekt kasteel.
w. edelinck.
2 van Slagtmaend 1840.
|
|
Auteursrechtvrij
