De Noordstar. Jaargang 1(1840)– [tijdschrift] Noordstar, De– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 174] [p. 174] Arme Lina. Zy had een vriend: hy is verdwenen; Haer laetste hoop is meê vergaen. F. Blieck. 't Was avond en de dorpklok had Reeds 't uer der rust verkond, Het bruine nachtfloers daelde neêr; 't Was alles stil in 't rond. De blanke maen met statig licht Dreëf helder aen den trans, En groette lieflyk 't aerdryk weêr Met onbewolkten glans. En juichend zong de nachtegael 't Verlokkend avondlied, En mengde zyne teedre stem Met 't murmlen van den vliet. De koele dauw zeeg lavend neêr Op heester en op plant, En lag zoo glinstrend op de blaên, Als schittrend diamant. De zefier suisde heen en weêr Met fluisterend geluid, En 't bloempje wasemde zyn geur In 't luchtruim voller uit. En in dit zielsverrukkend uer Zat Lina by den vliet, [pagina 175] [p. 175] Verkwynend in geklag en wee, Verkropt door bang verdriet. De golfjes vongen menig traen, Die zy zoo bitter kreet, En schenen door heur zacht gebruisch, Bewogen met haer leed. ô Neen, niet zalig als voorheen Was haer dit lieflyk uer; Met vochtig oog aenzag zy nu De schoonheid der natuer. Verlaten was zy van den vriend Die haer eens liefde bood, En die haer rust en eer ontstal: Heur eenigste kleinnood! Verbannen was ze uit 't ouders huis, Van vriend en maeg bespot, En 's vaders vloek lag op heur hoofd; Rampzalig was haer lot. Zy treurde zonder hulp of troost, Geen hart bood medely; En waer zy ook verdwalen mogt: De onteering bleef haer by: ‘ô God! zoo snikte ze in heur smart, ô Neem my 't leven af; Heb met my arme medely, Ik boet zoo zwaer myn straf. Zie toch op my, verlaetne, neêr; Myn lyden is zoo wreed! [pagina 176] [p. 176] Als u een traen bewegen kan, Aenhoor der droefheid kreet. Erberm u myner, ô myn God! Zoo 'k minde en eens misdeed - Maer neen, gy straft de liefde niet, Waerom ik reeds zoo leed!’ En zuchtend zag zy d'hemel aen, Dien zy zoo smeekend bad; Een traen ontrolde nog heur oog, Van schreyen afgemat. Maer eensklaps, door een feller pyn Bedwelmd, zeeg zy ter neêr, Een bange gil ontvlood heur borst: En zy leed meer en meer; Het klamme zweet droop langs haer hoofd, En angstig joeg haer 't hart; En krimpend wrong zy d'handen saem By overmaet van smart. En na een lange folterstryd, Ontsloot zy 't zwak gezigt, En zag met sidderenden blik: Een ademlooze wicht. En uitgeput door leed en smart, Sloot zy heur oogen weêr Een enkle zucht ontging haer nog En Lina was niet meer!...... em. rosseels. Antwerpen 1840. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij