De Noordstar. Jaargang 1



[pagina 115]

Zelinde. Aen mynen vriend, den heere Jozef Geefs, Beeldhouwer. Langzaem, treurig vliên de baren In het eenzaem oord, Langzaem vlieden blad en bloemen Met de golfjes voort; En Zelinde, 't lieve meisje, Die by d' oever zat, Staerde met weemoedige oogen Op het glinstrend nat. ‘Bloempjes, sprak zy, lieve bloempjes, Vlot nu zeewaerts heen, Waer myn minnaer, als myn vader En myn broêr, verdween; Zegt daer aen die dierbre dooden Hoe ik, zoo als gy, Van myn' stengel afgebroken, Ook verwelk en ly. Golfjes, sprak zy, treurge golfjes, Met uw' trage gang, Zegt hun dat, als gy, myn' dagen Treurig zyn en lang;
[pagina 116]
Zegt hun dat de geurge bloempjes Die gy zeewaerts jaegt, Als een beeld zyn van de liefde Die myn hart hun draegt, Als een beeld nog van de vreugden Die de wereld biedt, En die 'k om hun nagedachtnis Lang reeds vlotten liet. Zegt hun dat myn leven, vrolyk By den dageraed, Als het leven van de bloemen Vóór den nacht vergaet.’ En Zelinde strooide zachtjes In de trage beek, 't Laetste roosjen uit heur bloemtuil, Waer een traen op leek; En heur blikken daelden lang nog Op het water neêr. Zy, zy had ook, als de bloemen, Steel nog vlinder meer! Doch de zonne vond Zelinde By den oever niet; Slechts heur ledig biezen korfje Wiegelde op het riet; En het lieve, teedre meisje, Bukkend voor het lot, Was ook, als een laetste bloempje, Zeewaerts heengevlot. johan-alfried de laet.