De Noordstar. Jaargang 1

[p. 281]

Het avond-uer.

Lang reeds aen de Hemeltransen,

Met verzilverd aengezigt,

Prykt de maen in heldre glansen,

En verspreidt heur flikkrend licht.

Kom ô Lieve! toef niet langer,

't Avond-uer heeft reeds geslaen.

En de schelle nachtezanger

Roept ons beide in gindsche laen.

't Avond koeltje zacht en teder,

Suist zoo kozend door de blaên;

En de bloemgeur spreidt zich breeder

Met de zefiers die ontstaen.

Kom ô Lieve! toef niet langer,

Smaken wy dien zaelgen stond!

Aen het hart van liefde zwanger,

Is verrukking slechts gejond.

Hoor! hoe lieflyk in deze oorden,

't Liedje van den nachtegael

Galmt in treffelyke akkoorden.

Vol van reine minne tael.

Kom ô Lieve! toef niet langer

Dat ik me aen uw boezem kleev!

Kom, want 't harte klopt my banger;

Slechts by u is 't dat ik leef.

em. rosseels.

26 April 1840.