De Noordstar. Jaargang 1

[p. 282]

Aen de Rust.

Silfen uit der Heemlen sferen,

Die in zachte wolken krielt,

Die in weelde neêrgezegen

En in wellust als ontzield,

Zacht uw' blanke, tengre leden,

Uitstrekt op het glinstrend meir

Van de luchte zonnestroomen,

Daelt, daelt op myn' schedel neêr!.....

Komt, omkranst my met de bloemen

Die de rust en stille vreugd

In uw' zuivren boezem gieten;

Komt, verzaligt myne jeugd;

Komt met weelderige droomen

En bestroomt myn matte brein;

Daelt, daelt neder uit den Hoogen,

Doet my ook eens zalig zyn!

Weg met ydle wereldszorgen,

Zy verkrimpen ons het hart;

Zy benouwen ons den boezem,

Drenken ons met bittre smart.

[p. 283]

 

Weg met 's werelds zotte vreugden

 

En het schaterend gewoel;

 

Zy, zy doen onz' ziel ontstellen

 

En verkrenken ons gevoel.

 

 

 

Stille rust en zachte vrede,

 

Steeds bewaerd voor ongeluk;

 

Zyn slechts myn verlangen waerdig,

 

Zyn alleen het waer geluk.

 

Diep in zoete rust gedompeld,

 

Neêrgestrekt in mymery

 

En in droomen weggezonken;

 

Dit, dit is geluk voor my.

 

 

 

Ach! ik smaekte vaek het zoete

 

Dat men aen de liefde kent;

 

Maer ik voelde staêg de pynen

 

Die zy in den boezem zendt.

 

Ach! haer beker was steeds bitter;

 

Slechts de boorden waren zoet;

 

En haer drank, schoon alverleyend,

 

Bragt slechts branding in myn bloed.

 

 

 

Rykdom geeft ook geen genuchten;

 

Hy ook brengt zyne onrust meê;

 

Kommer, last en bittre zorgen,

 

Volgen steeds zyn styve schrêe:

 

Hy is vyand van den vrede,

 

Hy bezwaert, verdooft ons brein,

 

Hy, hy zy der vuigen looning,

 

My moet rust en vrede zyn!

 

 

[p. 284]

 

Silfen, die uw' blanke leden,

 

Uitstrekt op het glinstrend meir

 

Van de luchte zonnestroomen,

 

Daelt, daelt op myn schedel neer.

 

Komt, omkranst my met de bloemen.

 

Die de rust en stille vreugd.

 

In uw zuivren boezem gieten,

 

Komt, verzaligt myne jeugd!

21 November 1839.

p.f.v.k.