|
| |
| |
| |
| |
De kruisvaerder.
Eene legende.
1095-1100.
(Vervolg.)
V.
De Slaef.
Die droefheit daer ic dan in ben
Uitgegn. door Ph. Blommaert.
De Semoen had, met woedende geweld,
Den ganschen stoet der ridderen geveld;
Slechts eenigen had nog zyn gloed gespaerd
En tot een ander, narer lot bewaerd.
Wen de Arabier, dit kind der Wildernis
Dat zyner moeders spelen was gewis,
Met dooden angst de schrikbre vuerkolon
Steeds naedren zag en niet ontvlugten kon,
Liet hy, - den naem van Allah op den mond,
De vrees in 't hart, - zich glyden tot den grond.
En sneller dan de snelle bliksemschicht
Zich uit de saemgepreste wolken rigt,
Vlood over hem in dit angstvallig uer,
Op eenen stond een werelddeel van vuer.
| |
| |
Doch Kristnen ook, met de arabiersche schaer,
Behoedden zich voor 't nakende gevaer;
Zy hadden ook ter aerde zich gebogen,
De Semoen ook was over hen gevlogen,
Maer had hen slechts,- beroofd van ros en zwaerd,-
Tot erger lot, - tot slaverny, gespaerd.
En Diederik de heer van Gallifort
Werd met, zyn' broêrs, in ketenen gegord,
Om, rampgenoot van duizend kristen heeren,
Den slavendrom des Sultans te vermeêren.
‘Van tranen is myn harte vol,
In mynen boezem weent myn' ziele;
Gy wildet, Hemel, dat ik viele!
ô Ja, de kelk is smartevol!
En doch, ô God! ik vloek U niet,
Ik weet dat in der Heil'gen scharen
Gy liefst nog op de martelaren
Met liefdryke oogen nederziet;
Ik weet dat Gy met ramp beproefd
Zy die naer Uwe wetten leven,
Opdat de pyn hun zy vergeven
Der zonde die Uw hart bedroefd;
Ik weet dat Englen, van Uw' zy'
Ter neêr gedaeld, myn' ziel omringen
En in een' Heil'gen lofzang zingen
De smarten welke ik om U ly'.
ô Neen! ô neen! ik mor niet God!
Geduldig wil ik wee en plagen
Tot Uwen meerdren roem verdragen,
Ten laster van wie met U spot.
| |
| |
Doch pynlyk is myn lot op aerd'
En bittrer nog is de onheilskelk,
ô God zal my van de alsemmelk
De laetste druppel zyn bewaerd?
Vergeef, vergeef dan dat een' klagt
Bywylen uit myn boezem springe;
Dat ik het denkbeeld niet verdringe
Des Engels die my elders wacht!
Want ze is my als een licht in duistren nacht gezonden,
En zy alléén, ô God, houdt my aen de aerd' verbonden!
Niet om roem of eer op aerde,
Had ik immer met den zwaerde
Nooit om 's werelds eerlauwrieren,
Had ik strydbyl, speer en lansen,
In een ander oord doen glansen
Had ik maliehemd en degen,
Maer voor U, voor U, ô Heere,
Immer wydde ik hand en speere
U ten dienste, - en Haer!
| |
| |
En nu? - Wat doet zy op dit uer? -
Nu valt heur lot en leven zuer,
Nu bidt en weent zy teder.
Hem wie zy eert en wie zy mint,
In wie ze een tweede leven vindt,
Den vader van heur staemlend kind,
Hem ziet zy nimmer weder!
Nu zeker heeft de schrikbre maer
Van Diedriks dood in krygsgevaer
Haer scheurend hart doorklonken,
Nu, weenend om heur lotgezel,
In wreede foltering der hel,
In gruwbre smart verzonken!
Geen enkle ridder, in het kamp
Der Kristnen, kent myn lot of ramp;
Dat ik, verwyderd van hunn' schans,
Verlatene van de oorlogskans,
Voor 't krommezwaerd des Muzulmans
En myne gade kreeg welligt
Van myne dood het valsch berigt
Door pelgrim of door ridder,
Die reeds, met zwaerd of palsterstok,
Zyn pligt volbragt, en huiswaerts trok.....
ô Hemel spaer haer toch dien schok
Waervoor ik, moedloos, sidder!
| |
| |
Of mogelyk.... neen Satan! ik
Besmet haer nooit met vuigen schrik!
Ze is reiner dan de pennen
Der blanke en vlekkelooze zwaen;
Geen' trouwloosheid, geen echtverraên,
Zal ooit haer' zuivre ziel begaen
Die liefde en pligt mogt kennen.
ô God, hoe breekt, hoe scheurt myn hart!
Hoe innig wordt myn' ziel gesart
Wat nare droomen komen my
Nog plagen? Kan de slaverny
Niet boeten voor verbreken?
Ik zie haer wie 'k myn' liefde gaf
Waer zelfs geen kil gebeente
Een' pynelyken troost haer biedt,
Neen zelfs die troosting smaekt zy niet,
En uit heur' stervende oogen vliedt
Een' traen op 't grafgesteente.
Verwyder, goede God, dit beld
Van droefheid dat myn' ziele kwelt!
Verdragen, lyden, gaet myn' macht
Te boven, en verwint myn' kracht! -
ô! Mogt de naderende nacht
Myn doodsuer medebrengen!’
| |
| |
Zoo sprak, in boeyen vastgedrukt,
Op slaeflyk werk ter neêr gebukt,
Heer Diederik Blandina's man,
Die maenden reeds verdwynen zag
Sinds hy gekneld in keetnen lag,
Sinds hy door zand- en vuerorkaen,
Niet door den zweerde werd verslaên. -
Hy had met vroomheid en geduld
Zyn lot getorscht, zyn' taek vervuld,
En zich voor Godes hand gebogen,
Die hem verwonnen vallen deed;
Slechts kwam hem soms een' traen in de oogen
By 't mymren aen Blandina's leed.
Niet slechts de kryger is een held
Die, onverwonnen, in het veld
De breede strydbyl zwaeyen doet,
Zich weelig baedt in 's vyands bloed,
En in gevaren onversaegd,
De slagen weert en wederslaegt;
Noch hy die op verminkte lyken
Zyn zege- en krygsbanier doet pryken;
Noch hy die in zyn' laetsten stond
Een lach doet zweven op zyn' mond:
Want zie! is niet voor menig een,
Het aerdsche leven wrang en zuer,
En is niet veeltyds hier beneên
Het uer des doods het zaligst uer?
| |
| |
Ook hy bezit een' heldenziel,
Hy wien de ramp ten lot beviel,
Hy wien de smart den boezem knaegt
En dan geduldig 't leven draegt;
Hy wiens gelaet, met eenen lach
Omhuld, de smart verbergen mag;
Wiens mond geen machtelooze klagt,
Geen laeg gemor heeft voortgebragt;
Hy die by ellek zielsgemis
Nog sterker dan het Noodlot is. -
En Diederik van Gallifort
Gaf steeds van beider grootheid blyk:
Met vreugd had hy zyn bloed gestort,
Doch 't leven droeg hy moediglyk.
En nauwlyks vlood de roep om dood op zyne stem
Of weder loofd' hy God en weder bad hy Hem.
johan-alfried de laet.
(Het vervolg hier na.)
|
|
Auteursrechtvrij
