Noordnederlandse Historiebijbel

25 capittel

God seide tot Moyses: "Als gi in dat lant coemt dat Ic u geven sel, so viert dien sabaoth des Heren. Ses jaer sel gi saeyen in den acker ende die vruchten vergaderen ende ses jaer wijngaert planten ende die vruchten vergaderen. Ende dat sevende jaer sel heilich wesen. Ende dan sel gi rusten. Gi en selt den acker niet saeyen noch geen wijngaert poten. Ende wat gi oververgadert hebt, daer sel gi ende u knapen ende u joncwiven ende u beesten of leven. Ende telt sevenwerven seven. Is dat niet 49? Dan sel gi in die sevende maent, opten tienden dach van dier maent, hoechtijt houden, al dat vijftichste jaer doer. Ende dat sel hieten dat jaer alder bliscappen ende der vergiffenis. Ende in dat jaer en sel gi niet saeyen, noch maeyen, noch geen vruchten in dat jaer vergaderen.

[fol. 54vb]

Ende leeft rechtvaerdich ende hout mijn geboden, so sel Ic u in dat lant daer Ic u brengen sel, wesen mit rusten sonder bedructheit. Ende u vruchten sellen wel wassen. Ende gi en selt geen storm duchten. Ende of die somme seiden: Saeyen wi in dat sevende jaer niet ende vergaderen wi dan geen vruchten, wat souden wi dan in dat sevende jaer eten? Ic sel u mijn benedixie in dat seste jaer geven ende verlenen u vruchten voir drie jaer. Ende in dat achte jaer saeyt ende maeyt ende leeft van die oude vruchten tot int negende jaer, dat die nuwe vruchten toecomen. Ende dat lant dat gi besitten selt, dat en sel gi niet vercopen tot enen ewigen coep, want het is Mijn ende gi sijt daer incomelingen ende mijn ackerluden." Ende voert so geboet hem God, hoe dat si dat lant souden vercopen ende versetten ende wederlossen, als die wet daerof uutwijst.