Nieuwe Wegen. Jaargang 3

Regendag.

Zoo grauw, zoo eenig grijs is weer de hemel
deez' kouden, droeven regendag!
Nauw breekt door 't zware wolkgewemel
-dat als een reuzenspinnerag
met viezig-grijze stof beladen
om de aarde hangt - een flauw geschemel,
den naam onweerd van dag.
De regen valt in lange draden
droef-drupplend op de daken neer;
de boomen, half-versmacht in nevelwaden
slaan, stervensreutlend, weg en weer.
Eer 't dagen kon was reeds de dag gaan vluchten;
nog grauwt het immer, meer en meer...
Nu zwijgen gansch de doffe daggeruchten.
Ik sta vóór 't raam en, droevig, luister:
doch niets en hoor ik te allerwegen,
dan 't bangend, leedzwaar windgefluister
en 't naar-eentonig drupplen van den regen...

Arm. VAN VEERDEGEM.