Nieuwe Wegen. Jaargang 2

Begijneke.
(Vervolg.)

Dat gebeurde over zoovele jaren, op 'n avond in Juni, toen het stadje was net als nu, op dezen avond, stil en als ingetogen. Ze ging naar heur tante, 'n begijneke, en moest alzoo over de brug, waar ze hem ontmoette, die schuchter zijn hoed afnam en groette. Dan werd ze nieuwsgierig, en wou weten wie hij was. Vele avonden, vol vredige kalmte en laat zonnelicht gebeurde hetzelfde. Stilaan begon ze te duchten dat 't winteren mocht, omdat dan niemand meer visschen komt, - ook hij niet. Maar 't viel al veel vroeger voor dat hij 'n heele, eindelooze-lange week wegbleef en voor 't eerst voelde zij als 'n groote onvoldaanheid en 'n onrustigheid binnen heur. Elken avond ging ze als naar gewoonte naar 't huizeke op het Begijnhof, maar op de brug ontmoette zij hem niet meer, alhoewel ze juist op het uur paste. Den eersten dag wou ze niet langs de vaart zien, maar den tweeden en voorts al de lange dagen van die week zonder einde, waarop telkens ze hoop had, gevolgd van teleurstelling, zag ze, uit al de kracht harer oogen, zoekend hem tusschen de visschers, zittend rustig aan den waterkant. Heur onvoldane ongerustigheid groeide al met de dagen. Voor 't eerst van heur leven nam ze voor van onder de mis, des Zondags, eens even rond te kijken of ze hem niet zag. Maar ook de Zondag bracht teleurstelling.

Nooit als dan had ze dagen doorleefd zoo zwaar van ellendige ledigte en van altijd-teleurgesteld hopen, - en ze hadden malkander geen woord gezegd.

Eindelijk, reeds over de helft der volgende week was hij weer op de brug en zij ook, komend van verschillende richting: hij bleek en zonder vischgerief. In beider oogen glom blijdschap, om hun lippen was 'n glimlach en zoo opgeruimd waren ze en zoo was het te zien dat ze naar malkaar hadden

[p. 140]

getracht met al de jeugdige kracht van hun jonge herten dat ze natuurlijk, als oude kennissen, zonder schromen op elkaar toestapten met uitgestoken hand, - maar gekomen tot vlak voor elkander bleven staan, niet wetend wat doen, noch wat zeggen, rood tot in de haren, met afgeweerden blik.

'n Stilte woog loodzwaar.

- Ik ben ziek geweest, zei hij zacht, als om zich te verontschuldigen over de vele dagen afwezigheid.

Zij antwoordde niet.

- Nu ben ik genezen, ging hij voort met even zachte en beschroomde stem, verlegen als nooit te voren, verwonderd van te spreken, bang er voor, maar even bang van te zwijgen, voelend iets te moeten zeggen en vindend zijn woorden belachelijk onbeduidend, niet wetend wat gezegd, staande voor haar, gedachtenloos.

- Gaat ge vandaag niet visschen?

- Neen, juffrouw.

En 't werd weer stil.

- Ik dank u om de belangstelling. Hoe mag ik u noemen, juffrouw?

- Men heet me Adie. En gij?

- Henri. Ik dank u, juffrouw Adie.

- Waarom?

Maar 't werd hun beiden alsof ze te veel zegden en ze werden bang voor de woorden, die volgen moesten. Na 'n korten handdruk scheidden ze, - en 'n heele week lang kwam die niet weer over de brug: tante op het Begijnhof bleef van alle bezoek verstoken. Arme tante! En dat omdat nichtje Adie Henri ontmoet had...

Begijneke, oud begijneke, waaraan toch droomt ge? 't Zijn wereldsche gedachtekes. Maar 't is toch ook zoo waar dat oude menschen liefst van al leven in de blije jeugd, vol gouden zonneschijn en frissche blauwe hemelen!

Begijneke Adie maakte met de handen, kleine flauwe streelbewegingskes, alsof ze daar vóór haar, haar leven ontrolde, dat ze ginder zag, door die ouwe, moeie oogen, - en haar gebaren waren devotief en gracielijk, alsof ze was ter kapel en Onze Lieve Vrouw kleedde in heur besten mantel van blauw fluweel, zwaar van paarlen en goudborduursel. gemaakt over langen tijd door de opperjuffrouw van den koor.

Ginder, ver vóór haar, ach, zoo ongenaakbaar-ver in den voorbijen tijd gingen Henri en Adie, arm aan arm, nevens de vredige vaart met het stille water, buiten de stad, al langs de wegels, waarnevens de hoooge boomen groeiden, altijd gekust door de waaiende winden komend al spelend over de eindelooze vlakte van af de zee,

Ze vonden 'n plaatseke, hun lief, waar 't vaartje kwam in de rivier, al door 'n sluizeke, waarrond boomen waren, hoog van stam en rijk van bladeren, vol van het gezoen van den joligen wind. Daar fezelden Adie en Henri zoete woordekes, zoo innig, zoo zoet, zoo onvergeetbaar. Hun oogen staarden stralend van genot in die er tegenover waren en toen nam Henri de kleine, blanke, lieve hand der zoete Adie en aan heur vinger schoof 'n gouden ringetje met 'n rood steentje, dat fonkelde in 't licht der ondergaande zon.

[p. 141]

Zijn arm was opeens om haar middel en dan klonk 'n kus, - eindeloos.

Begijneke, oud begijneke Adie, waarom worden nu plots uw gebaarkes zenuwachtig? Wat is er dat u deert? Neen, uw leven was niet heelemaal ledig.

Langzaam en leunend op heur stokje slefferde zij het kamerken uit, het trapken af, kwam in het nofken, opende het deurken, - groen in den witten muur, - en toog naar de kapelle, bidden vóór Ons Lieve Vrouwken, beangstigd als ze was, zoo opeens, van dien terugtocht, zoo heet wijd in het verleden.

Binnen de kapel met de naieve schilderingen knielde ze moeilijk neer voor 'n eenvoudig beeldeken van Onze Lieve Vrouw, zooals er wet honderden zijn in heel het vrome Vlaanderland. 't Stond daar, iet wat moeilijk en stijf met het Jezus-kindeken op den arm, geheel omhangen van ex-voto's in zilver, maar meest in was, - want in Vlaanderen zijn de menschen arm, - en daartusschen blonk het goud van 'n ringetje met rooden steen dat Adie eenmaal kreeg van Henri, die naar Rome toog als zouaaf en nimmer terug keerde, niettegenstaande het offer van het maagdeken, gevend om zijn behoud het allerliefste dat ze bezat... Begijneke Adie zag even naar het ringetje, toen naar het gezichtje van Onze Lieve Vrouw en bad voor de ziel van Henri...

Lief, grootmoedig begijneke, trouw 'n heel leven lang aan 'n herinnering!

Oogst 1911.

George P.M. Roose-Jan De Schuyter.