Nieuwe Wegen. Jaargang 2

Mijmering.

'k Zit op mijn stille kamer, gansch alleen;
De hangktok telt de stonden; langs wanden heen
En zolder, zendt het haardvuur, schuw en schuchter
Zijn droomen wandelen; aldoor geduchter
Rilt raam en luik van 't stijgend windgeweld:
Gelijk een zee, die beurtlings zakt en zwelt
Hoor ik door 't hoog geboomt de stormen varen.
Ze zweepen door de natte zomerblaren
En hollen huilend voort door donkren nacht.

Of is die wind een groote, luide klacht
Van lucht en land, van water en van boomen
Een wel-geroep omdat in volle stroomen
Het zalig licht 't heelal niet meer en laaft
Omdat de duisternis de schoone zon begraaft?
... De hemel mocht de zonnestralen kussen
De boomen ze op hun bladen wiegend sussen;
De waatren, o, ze rilden liefdezat,
Wanneer de zon hun school geliefkoosd had.
Geheel de stille waterspiegel lachte
Om 't heerlijk heil dat zijn alleenheid wachtte.
- Hoe werd nu plots die zonnegloed zoo koud?
Dat hupplend licht zoo traag, zoo koel, zoo oud?

[p. 142]

 

Des hemels blij gelaat hangt droef te duisteren,

 

En heel 't heelal, een stond vol angst aan 't luisteren

 

Of 't waarlijk sterft, 't verstervend zonnelied,

 

Of 't niet weer jubelend in 't leven schiet,...

 

Verzinkt in stil gepeins en barst in zuchten:

 

De zon, de schoone zon heeft hij zien vluchten,

 

Nu hangt de hemel gansch omhuld met rouw

 

En de aarde klaagt of 't niet meer dagen zou.

 

 

 

1905.

 

O.V.R.