Nieuwe Wegen. Jaargang 2

De Valk.

Een zware lucht, met stormeloop
van 't wolkschof, dat als rook krioelt
en scheurt en wentelt, hoop op hoop
en rekkend weêrom, dunnig spoelt,
'lijk schuim op wei, die effen vloeit,
wat verder op een berg vergaart
in konkels, rekten weerom stoeit
en in een warboel henen vaart.
Soms lonkt de zonne, bleek en ziek,
al door een spleet, op 't winterland,
maar aanstonds komt een wolken-wiek,
die, zwart, heur hank'rend oog bespant.
Zóó stenend vliegt de wind en klaagt
in 't reut'lend hout, of sleept ten grond,
zoo een lijk koortsig-dol en vaagt

[p. 139]

 

De blaârs, die dansen in het rond.

 

Maar plots, van uit de boomen, die

 

daar langs de blanke meerschen staan,

 

een valk stijgt op, in wilde schie

 

en heft een woest geschetter aan.

 

Op 't land, een bende duiven vlucht

 

en daalt en rijst en tuimelt weêr,

 

vol angst. De valk schiet in de lucht,

 

gelijk een pijl en plots stekt neêr,

 

gelijk een steen, met open klauw,

 

de pluimen recht op rug en kop

 

en ijz'lijk schreeuwend, grijpt een blanw

 

gespijkerd duifje bij den krop......

 

Van 't arme beestje, laf vermoord,

 

schiet niets meer over dan de romp,

 

daar, langs den meersch, maar op den boord

 

van 't water rust de valke plomp.

 

 

 

Warden Oom.