Nieuwe Wegen. Jaargang 2

De Ketsekar.

't Land ligt volgezogen, tetsch

en vuil te weien. Langs de wegen
't, groen hangt slap, bespetterd, fletsch
te treuren, druipend in den regen.

't Blinkt op 't veld en 't water streelt

de leegten in. De mollegaten
speiten wroed en 't, oorsap spoelt
uit 't land, dijk-over, op de straten.

[p. 127]

 

Ouw! Jutouw! Door 't strateslijk

 

een ketsekarre hutst. Al djakken

 

stapt de ketser langs den dijk,

 

bezijds de kar, vol bakte-zakken.

 

 

 

Jui! Jutouw! Hij tiert en kletst.

 

De karre glibbert in de slagen,

 

rijst klim-op en zwinkelt, gletst.

 

en kraakt en piept, al wiegewagen.

 

 

 

't Peerd klauwiert, al blazen, dom

 

getrokken, af, geen haartje drooge.

 

Poef! poel-in. De kar slaat om

 

in 't slijk, met 't rechter wiel omhooge.

 

 

 

't Regent storme voort. Geen ziel

 

in 't ronde; verlaatnis om en omme!

 

Bakten in het slijk! en 't wiel

 

omhoog! De ketser huilt: - ‘Verdomme!’

 

 

 

Warden Oom.