Nieuwe Wegen. Jaargang 2

Het stervend kind.

Het arme wichtjen kijkt niet meer.....
zijn oogjes zijn als glazen bollen,
gaan langzaam - draaiend - op en neer
en laten - lijze - tranen rollen
op 't gele wassen aangezicht,
wijl 't hoofdjen loodzwaar in het kussen
erbarmlijk stenend, zuchtend ligt,
daar niemand 't doodend wee kan sussen.

Zijn keeltjen ratelt, 't borstjen hijgt
en piept van 't eendelijke jagen.
De purperblauwe koude stijgt....
Verwilderd, stootend, krampig slagen
zijn handjes rond... Een starre blik...
Het rompjen krimpt van 't bange beven -
Een nare stilte... Een laatste snik
heeft 't kinderzieltjen uitgedreven...

En huilend loopt de moeder rond
de wieg, roept 't kindjen met zijne name,
omhelst het, kust het op zijn mond
en wacht; - alsof het wederkwame -
ploft hooploos neer... en vader toen
- hij beeft, en wankelt op zijn beenen -
geeft 't kind een kruisjen en een zoen
en komt bij de arme moeder weenen.

Leida.