Nieuwe Wegen. Jaargang 2

Morgen-gebed.

Nog zit de zonne bloedig rood,
in dunnen mist omvat
en rijst zoo trage, eenlijk groot,
maar glanzeloos en mat.
't Is stil; het morgenwindje hijgt,
onhoorbaar, in het blad
en lost den morgendauw, die zijgt
en kletsend openspat.
De nachtelijke zwaarte prangt
nog 't half-ontsluimerd veld
waarop een laatste scheem'ren hangt,
dat openweekt en smelt.
En ginder, uit de groene laan,
de kruiers komen, lauw
en traag, met grove schorten aan
en knielen, in den dauw,
op 't stuk. Geen wangeluid en stoort
hun vreê; geen windje sist
nog; maar op eens, de zonne boort,
als spett'ren, door den mist;
ze kuischt de lucht en, stralend, glanst
op 't veld. Het windje jaagt.
ontwaakt, door 't veie blad, dat danst
en 't terwestuk, dat waagt.
En langs den groen-beschroeiden kant,

[p. 67]

 

in bramen, bies en riet,

 

op haag en boom, door gansch het land,

 

weerklinkt 't gemengde lied,

 

't getjiep der vogels, versch ontwaakt

 

reeds dert'lend op de vlucht.

 

gekoesterd, in de zon die blaakt,

 

door pinkelende lucht.

 

En hemelwaart en landwaart zwelt

 

de ziel van alles, boort

 

omhoog en juicht, ontkneld

 

in jubelend akkoord.

 

't Is dag! 't Is volle blijde dag

 

met wild genei, geloei,

 

geroep door zangen en gelach

 

en verschen bloemen-bloei.

 

Maar ginder, op het groene stuk,

 

uit loomheid en uit vreê

 

gerukt, de kruiers, op hun huk,

 

verrijzen, sneê en sneê;

 

ze maken 't kruis en weerom zinkt

 

hun lijf en weerom wroet

 

hun hand, doch vroom en luide klinkt

 

de bede: ‘Wees gegroet’.

 

 

 

Warden Oom.