Nieuwe Wegen. Jaargang 2

De Haagmuiters.

Dat weder was toch al te schoone, om
naar school te gaan en bin' te zitten: - ‘Kom’ -
zei Wartje, tegen Sefke, stille: - ‘'k weet
een spreeuw met eiers wonen, in een spleet.’
- ‘Waar is 't?’ - vroeg Jef: - ‘In Bruin Vermeerschens bosch’ -
zei Wart: - ‘z'heeft eiers, gauw er maar op los.’
- ‘Maar Wart’ - zei Sef: - ‘ge weet toch wel, 't gebeurt
dat Pé de garde door de stukken leurt
en als wij hagemuiten!’... - ‘Toe!’ - zei Wart: -
‘'t kan gaan nog voor de school, 't is maar een kwart
van hier.’ - Hoewel ze beiden ruit noch muit
en hoorden, stil beramend, Polke uit
het ende spiedde z'af, al door een ger
in schuur en, sluipend, volgde ze van ver.
't Zou lachen! 't Loech al lustig, wijl het sloop
door 't hout, waar 't lenteblad de bot uitkroop.
En ginder stond de boom in 't bosch; zijn stam
rees hooge. Sefke waakte en Wardje nam
zijn klemkoord, sloeg een kruis en klom heel stil
naar boven: - ‘In 't gat daar, bij de laagste spil

[p. 54]

 

der tweede kroon,’ - riep Sefke. Wart klom voort,

 

met halen lijk een puit die springt: - ‘Ai moord!’

 

zoo klonk het plots: - ‘De garde met zijn hond!’

 

Van ends-end-ends gleed Wartje neer en stond

 

bij Sefke, loerend, bevend. lijk de blaân

 

en al op eens, te g'lijk, ze zetten aan

 

door struik en dijk, naar schole. Polke sloeg

 

zijn bil van leute. Maar op eens, 't en loech

 

niet meer: - ‘Dat zou nu’ - dacht het - ‘moeten waar

 

zijn, dat de garde komt.’ - Het werd zoo naar

 

en eenig in dat bosch en 't hoorde lijk

 

een naderende reutling in den dijk.

 

't Werd uiterst bang en 't kreesch; 't verloor den kop

 

en, stuivend, 't at zijn eigen leugens op,

 

al tieren: - ‘Moord! de garde.’ - 't Liep lijk zot

 

naar huis en 't dook hem in het geitenkot.

 

 

 

Warden Oom.