Nieuwe Wegen. Jaargang 2

Vrouwen-roof.

Lente zonne lacht
zoo lief en witte zomervleggen
drijven hoog en zacht
voor 't spansel. In en op de leggen
elzen-hout, bespeurt
de koolpijp 't nestje reeds voltrokken,
schoon! De meeze leurt
in 't hout, met mos, bij heele vlokken.
Op dien notelaar
met holle bul en wijde spleten,
't pimpelmeezen-paar
verspringt en tiert er, lijk bezeten.
Pas gepaard, reeds dol,
ze tieren, schelden naar malkander,
't wijfje kiest een hol
en 't ventje, koppig, kiest een ander.
Huilen dat ze doen!
Maar plots, een leur, met d'onderveste

[p. 42]

 

geel, de veste groen,

 

den buishoed zwart, komt op zijn beste

 

bij en 't dertel wijf

 

beziet en vindt hem naar beur goeste.

 

Steert en kobbe stijf,

 

de man gebiedt: - ‘Wijf, houd u koeste!’

 

Koeste? Wacht! ze lonkt

 

naar 't vreemde heertje. Lijk een vlage

 

rijst haar man; hij pronkt

 

een stond, en stekt ze bij den krage.

 

't Vreemd gespuis schiet toe

 

en geeft den man een volle mate

 

slagen, tiert en moe-

 

-geslegen, poetst met 't wijf de plate.

 

Arme man! ge ziet,

 

hoe licht een mees-hert is verkereld.

 

Denkt toch, meeze, niet

 

dat 't beter gaat in menschen-wereld.

 

 

 

Warden Oom.