Nieuwe Wegen. Jaargang 2

De sprokkelaarster

In 't sjovel, dunne kleed, - waar de armoê langs veel scheuren
heur grijnzend aanzicht toont; - het wasgeel. scherp gelaat
heksachtig schuilend in vaalrooden doek, zoo gaat
een oude vrouw door 't bosch, waar kaal de boomen treuren.

De noordwind peerscht en blauwt heur pijnvertrokken wezen,
terwijl ze, lastig hijgend, 't stram geraamte bukt
om de enkele dunne rijshouttwijgjes, afgerukt
door 't nijdig stormen, tot een bussel saam te lezen...

[p. 16]

 

Zoo gaan ook wij, ten prooi aan vele droef heidstormen,

 

in arme lijdenskleedsel en met moede leên,

 

door 't schamel vreugdenwoud des levens sprokklend heen,

 

om, twijg bij twijg, een bussel vreugdehout te vormen.

 

 

 

Wij rapen, lastig bukkend, moê en half-gebroken

 

de dunne twijgen op, alhier, aldaar verspreid

 

- zoo schaarsch! - wijl ons een immer zwakkend' hope vleit

 

toch eens een duurzaam vreugdevuur ermeê te stoken...

 

 

 

Arm. Van Veerdegem.