Nieuwe Wegen. Jaargang 2

Hazenspel.

En zoetjes aan, 't gejacht
der zwarte wolken splijt.
Een winterzon, vol pracht,
breekt door; de oostwind bijt.
Aan d'hemelkap,
een laatste lap,
al vluchten,
gelijk een groote vogel, muit
en schudt zijn witte pluimtjes, uit
de luchten.

Een dunne sneeuwlaag blekt
op 't veld. De oostwind vaagt
de hoogtjes blutsch en dekt
de leegtjes, hoogelaagd
met fijne sneeuw.
Wild uitgeschreeuw-
-de stemmen
weerklinken scherp. In d'hooge lucht,
een bende wilde ganzen vlucht,
al zwemmen.

Op 't hooge terwestuk,
een haas! Hij roert en poert
in 'l rond, zit op zijn huk,
staat mooi en riekt en loert.
Hij recht den kop
en hop hop-hop!
met d'ooren
zoo pijlt' hij, wippespringt en trekt
op 't blootgewaaide land en smekt
jong koren.

[p. 5]

 

Hop-hop! daar nog een, bij

 

den meersch; hij doet zijn tooi,

 

hij scheert hem, wipt op zij,

 

recht d'ooren op, staat mooi,

 

speelt met de lip

 

en wip-wip-wip!

 

ginds, hooge

 

alwaar er groene lissen staan,

 

hij landt er bij zijn makker aan,

 

op 't drooge.

 

 

 

Is twee. Eerst eten zij

 

hun buikje vol en plots,

 

ze g'raken wild en blij,

 

ze bokken, bots op bots

 

en rollen neêr

 

en botsen weêr,

 

al grollen

 

en vluchten eindjes van malkaâr,

 

om vraadsch, onstuimig weêr te gaâr

 

te rollen.

 

 

 

't Is spel en leute, maar,

 

langs d'hooge meerschhaag, rijst

 

een man die loert op 't paar.

 

Hij heft zijn roer en wijst,

 

legt aan en: Poef!

 

en: hop en roef!

 

ze wippen,

 

ze vlammen, erger dan het poer

 

en vagen, grètend, aan den boer

 

.....hun slippen.

 

 

 

Warden Oom