Nieuw Leven. Jaargang 3

[p. 107]

De Fontein

Hoe op de marmer-smijdge kom

het water gutst en giet;

de dartle drupplen sprinklen om

de lekkende randen.

Ze pletsen op het glad geblaert

rond de oude kom gekreukt;

de blaeren hangen nat-verzwaard

in glimmerend branden.

Nog stort en gulpt staeg over mij

't koel levenswater neer,

't ontzwaart dees hert en maakt weer blij

dees lustlooze handen.

[p. 108]

De Merel

De merel heft een zoete keel
het duistrend boschken uit
en klaagt zoo zacht en wonderveel
dat vast van God beduidt;

hoort hoe hij eenzaam nadertiert
in 't scheemrend boomgetakt,
waar 't lied zijn lieve ruisch verliert
en in 't geblaert verzwakt;

de loome stilte droomt en poost
na ieder vroom geschal,
wijl de avend door 't geblaerte bloost
met gulden schemerval;

dan drijft een weemoedsvolle traan
mijn starende oogen nat
en 'k moet al stil in 't donker staan
en peize op God ietswat....

[p. 109]

 

De gruw-gespitste smart der doornen

 

heeft mijn verloomend hoofd

 

met schrale, klamme klissen zwaar omloofd...

 

Hoe de eerstgeboorne

 

en vroegste lusten worden pijnzaam dood-gesteken!

 

Want zie, dees hitsig bloed waarvan de slapen leken

 

is 't warme nat van de ouden lust

 

naar 't huivrig vleesch, dat me ongerust

 

en zeerig deed binst 't zachtzaam Godgevallig smeeken.

 

Want zie, dees ransig bloed op d'holten

 

der kleumge kaken afgebold

 

is duistre duivelsmoed die schond en scholt...

 

Ik voel het stolten

 

in gruwbre langzaamheid van taai-geronnen droppen.

 

Ach, hoe dees kleine hart de pijn moet innekroppen

 

en zwijgen door het overvol verdriet

 

dat boordevol heur randen overschiet

 

en dweers 't bedoornde hoofd mag op mijn wezen stroppen!

 

Mijn Vader God, hoort Gij de klare droppels lekken

 

op dees bewustlooze aarde die geen pijnen weet?

 

Zie hoe mijn armen naar uw verre goedheid strekken...

 

Ik kreun en bid om 't einde van dees leed.

 

 

 

Karel van den Oever.