Nieuw Leven. Jaargang 3

[p. 28]

Boomen bij avond⁽¹⁾

Als helden hunkrend naar den zegen,
van zomers zwaar,
't gebronsde goud, van zonneregen
in 't streuvlend haar,

Zoo zie 'k ze nog den grond beterten,
knettrend van 't vuur,
en gaan langs omgewoelde verten

De weg lag als een rad, gebroken
aan d'horizon.
Ze stapten voort, met steev'ge knooken
ter jubelzon.

Hun pij, met ringen paars beslagen
hing schots en scheef,
als mazen, alle wegen lagen
van zongeweef.

Steeds door 't gegloor der stralen
volgde ik hun stoet,
en 't leek me, als strooide men opalen
langsheen hun voet.

Ad. Herckenrath.

(1) Uit ‘Stille Festijnen’ ter perse bij S.L. van Looy, Amsterdam.