Nieuw Leven. Jaargang 2

[p. 546]

Doode blaren

De blaren dwalen neer
van uitgebloeide boomen,
wier takken naakt en zwart
verlijnen op de lucht,
die peinzend is en grijs
door wee om doode droomen,
waarvan de schrille smart
in 't raaflend vlagen zucht.

De morgen snakt in mist.
De dag is als een droomer,
die leeft in vroeger tijd,
en niets van 't heden weet.
Des avonds gloeit nog vaag
wat gloor van dooden zomer,
als troost der eeuwigheid
voor 't grievend scheidingsleed.

[p. 547]

 

Waar eens het leven loech

 

zijn nu slechts dorre blaren.

 

Niets blijft er van de pracht

 

die zonneliefde ons gaf.

 

Ik hoor in 't koud gewaai

 

als schimmen rond me waren,

 

en stemgesuis, als zacht

 

geprevel bij een graf.

 

 

 

Constant Eeckels.