Nieuw Leven. Jaargang 2

[p. 436]

De zon op al de wegen

De zon op al de wegen,

de vreugde op elks gelaat...

Dwaas, die den stillen zegen

van zooveel schoons versmaadt...

Heb ik niet veel geleden,

geschreid mijn oogen rood,

niet vaak, in angst gebeden,

ten kommerloozen dood?

Toch ben ik kind gebleven

met liefde en droom en vreugd,

en hield, in 't schendend leven,

mijn zon, mijn lied, mijn jeugd.

[p. 437]

 

Wie, die op aarde, rijker

 

en schooner schat ontgint?

 

Wie 't leven goed wil, kijke er

 

uit de oogen van een kind,

 

 

 

waar liefde en vreugd bezonken

 

zijn als in spieglend meer,

 

vol glorie, zonnedronken,

 

op 't aardsche leven neer...

 

 

 

Gij, die ter kille stranden

 

doolt van uw lichtloos leed,

 

niet meer van schooner landen

 

de blijdre wegen weet, -

 

 

[p. 438]

 

keer weder naar de zonne,

 

die aller moeder is,

 

steeds borrelende bronne

 

van troost en lafenis;

 

 

 

hef, naar het zonnegloren,

 

uw stralend aangezicht, -

 

Zie: de eeuwge vreugden bloeien

 

maar in 't oneindig licht.

 

 

 

De zon op al de wegen,

 

de vreugde op elks gelaat...

 

Dwaas, die den stillen zegen,

 

van zooveel schoons versmaadt...