Nieuw Leven. Jaargang 2

[p. 345]

De Verrijzenis

In den wegenden avond rezen grauw de twee torens der stadspoort en hun blauwe kappen glommen in den rooden zonnedood. Links en rechts van de zware poort schoten de hooge ringmuren, over de golvende heuvelen, als nijpende armen om Jeruzalem. De tempel koepelde als een wit-lichte berg met gouden kam boven de grijze blokhuizen, die als teerlingen van allerhande grootte tusschen de wallen genepen lagen.

Hij, edele Romein, Quintus genaamd, zijnde de vijfde zoon van een vader die zijn heel vermogen had opgefeest en die als avonturier op zoek naar levensvreugde, hopman geworden was, een jonge reus in zilveren harnas, de bloote dikspierige armen gekruist op de welvende borst, leunde tegen een kanteel. Hij stond alleen op de tinnen. Zijn helm, zijn schild en zijn korte zwaard lagen nevens hem. De soldaten zaten in de torenkamers en dobbelden.

Quintus keek met vochtige oogen, over de grijzende stad heen, naar den oostelijken horizon, waar Machaerous, achter het staal-blauwe vlak der Roode zee, tusschen twee heuvelen in, vervaagde in de opwiegende avondnevels.

Quintus droomde van Machaerous, van Herode's burcht, waar 't alle dagen kermis was, een leventje van smullen en lampetten, ...en ei!... waar Salome, de wellustige die in heur geurende vleesch een wereld van wrang genot besloten hield, hem wachtte in de purperbehangene liefdekamers. Er voer een rilling door zijn rug en zijn jonge lijf wrong zich onder het spannende borstharnas.

[p. 346]

Voor een paar weken, toen de Esseniër Jeschous met zijn preeken de heele stad 't onderste boven dreigde te zetten, en stilaan de Joden mee begon te krijgen, was dien labbekak van een Pilatus de schrik in de beenen geslagen en had hij haastje-haastje aan Herodes versterking van troepen geëischt. Zoo kwam het dat Herodes hem met groot geweld van gebaren en kletterende woorden over Rome's heil en Rome's eer, verstaan liet dat hij met zijn bende optrekken moest naar Jeruzalem om een einde te stellen aan dat geharrewar. Dies had Pilatus, op zijn aandringen, kort spel met dien droomer gemaakt. Op nen schoonen avond had hij hem met zijn kraag uit het hofje van Oliveten doen sleuren, hem laten afrossen dat de sukkelaar wel tienmaal van zijn steek draaide en hem, ten einde raad hem den kop te doen houden, eergisteren achternoen op een kruis laten spijkeren. Nu zouden ze niet meer roeren... hebt geen nood! En nu hoopte hij maar zoo gauw mogelijk naar Machaerous op te trekken en zich weer zat te drinken aan den bedwelmend zwaren levenswijn dien zij, de wulpsch rijke, hem bieden zou...

Alles was stil hier. In de stad stierf alle gerucht.

Plots in het donkere hol der torendeur, die uitgaf op de tinne, schemerde een witte gedaante. Na eenig aarzelen sloop uit de schaduw een lange man, stijf en recht in het witte kleed der Esseniërs. Zijn gelaat was somber in den nacht van zijn lange haar dat als een zware helm op zijn hoofd stond. Toen hij Quintus merkte, snokte zijn lijf voorover en zijn hals rekte zich, rekte zich. Vreeselijk draaiden zijn oogen in de hoekige holten. De vuisten wanhopig toegenepen, wrong hij de ratelende woorden uit zijn bevenden baard:

- Jeschous!... Jeschous!!... Wat hebt ge met Jeschous gedaan!... gij!... gij!!...

[p. 347]

Geweldig rees de Romein als een toornende god, greep met beide handen zijn schild, draaide het boven zijn snokkende hoofd als een rad van wit vuur en bliksemde het den grijzenden Jood naar het hoofd. Deze stuikte achterover, de armen wijd open, als een gekruiste Lieve-Heer, morsdood. Het schild danste kletterend over de kanteelen de diepte in.

Angstig kwamen de soldaten uit de torendeur. Maar hij, Quintus, razend, stampvoette en dreigde hun met zijn zwaard zoo ze zich niet uit de voeten maakten. Wat zouden die Esseniërs wel! Met hem komen spotten! Beneden was er zuchtend treden van vlugge voeten en een vrouwestem die weenklaagde: Simon!... o! Simon!...

Toen de zon onder was en de horizon nauwer en nauwer om Jeruzalem toeschoof, kwam een dikke bode de tinne op, met een bevel van Pilatus, dat hem dezen nacht de wacht oplegde aan Jeschous'graf.

Quintus duwde den helm op het hoofd, stak het zwaard in de schede, spuwde in 't voorbij gaan op het wegduisterende lijk en verdween in de gapende toren-deur.

De nacht welfde somber boven Jeruzalem, vol onheil. Het was pikdonker en de lucht drukte, als dreigde een verveerlijke storm. In het graf brandde een stukje waskaars en rosse schaduwen dansten over de donkere wanden. Drie soldaten zaten neergehurkt op hun schilden in een hoek van de grot en sliepen het hoofd op de knieën.

Quintus stond buiten, in den nacht. Hij dacht weer aan Machaerous en in hem vlamde een groot verlangen om weer te keeren naar de burcht, waar de wijn gloorde in de zilveren schalen, waar onder den last der bergen geurige vruchten de tafels bogen, waar Salome hem wachtte! En Quintus zuchtte van onvoldaanheid en wandelde ongeduldig henentweer voor den ingang.

[p. 348]

De drie soldaten ronkten.

Plots schoof er een sissende wind over de stad. Het bliksemde purper. Eer Quintus zich teruggetrokken had, vulde een razende storm den somber wegenden nacht. Een tocht zoefde de grot in en smakte het lichtje uit.

Quintus schrok. Wie stond daar nevens den grafsteen... daar? Hij had een witte gedaante gezien, een grijze nevelbeeld in de suisende donkerte. Hij had een witte kleed gezien. Zouden die roekelooze Esseniers het dan toch wagen hun Jeschous te stelen, trots de wakende Romeinen? Hij grijnsde, greep behoedzaam zijn zwaard en in de dikkende duisternis, voorovergebogen, met voorzichtige schreden sloop hij voorwaarts. Het bliksemde weer. Een vuursteen danste de grot in, botste van wand tot wand en kletste den verschrikten Romein ten gronde. De soldaten wipten recht en vluchtten. De storm raasde. Toen vloot uit de hoeken der grotkamer een schitterende kleerte en twee vrouwengedaanten, lichtend als de jonge zon, wentelden met voorzichtige handen den zwaren steen van het graf. En uit het graf rees, als een zuil van verblindende licht de naakte Jeschous. Het grootsche licht stroomde met breede gulpen om zijn voeten en deinde den nacht in.

Quintus kneep de oogen dicht om niet te zien. Hij kermde: Jeschous! Jeschous!!... maar het licht straalde door zijn oogschelen en Quintus zag, hij moest Hem zien, den Heerlijke, die verrees!

Buiten viel de storm met een doffen smak stil.

Een zinnelooze gelijk, de handen als nijpende schroeven om het hoofd dat haast barstte, vluchtte hij... Jeschous!... Jeschous!!... Wat had hij met Jeschous gedaan!...

Gent, 09.

Frans Thiry.