Nieuw Leven. Jaargang 2

[p. 343]

December

'Lijk de onderzeesche stroomen
onroerend laten 't zee-gelaat,
voel 'k door me gaan en komen
de tijd, die me aan de slapen slaat;
en zult ge in 't oog niet lezen,
aan 't leven van mijn lippe zien
mijn vragen noch mijn vreezen:
te dieper ben 'k berezen
der dagen, die me om-vliên.

Geleund de rijz'ge rugge
ter steile duinen van mijn leed,
waar 'k mijn gelaat verstuggen,
mijn strakke wang verstarren weet,
voel 'k aan mijn kele kloppen
de vlijt van een nauw-keur'gen dood,
en 't stootend bloed aan 't kroppen
der gloe'nde vinger-toppen
die zwellen in mijn schoot.

[p. 344]

 

Ik zit, en vóor mijne oogen

 

daar rijst en dijst het dage-licht;

 

het duister, diep of hooge,

 

brandt ópen mijnen blik, en dicht;

 

de vadsige einders kweeken

 

het broeiend tij van liefde en haat;

 

vér hoor 'k de sluizen breken;

 

- maar niemand ziet verbleeken

 

noch duistren mijn gelaat...

 

 

 

'Lijk de onderzeesche stroomen,

 

zoo voel ik, lamme, laffe maand,

 

me dreigend-traag door-loomen

 

wat nijdig-bral door u orkaant.

 

Maar 'k wacht met réchten nekke

 

van ochtend-rood naar avond-rood,

 

daar 'k weiger dat me wekke

 

aan mijne kille trekken

 

de angst om uw leven, Dood.

 

 

 

Karel Van de Woestyne.