Nieuw Leven. Jaargang 2

[p. 308]

‘De spinsters’

Voor P.N. van Eyck.

En zie: de late middag droeg gepeinzen
teer-zilver-grijs en transparant gelijk
het droomend licht der uitgelaaide zon,
waarom de wolken ijle sluiers schikten...
Ik staarde langs het breede boek waaruit
uw woord mij had gesproken onverklankt
toch vòl muziek en sierlijk tot mij voerend
de ontroeringen van uw nabij gemoed.
Ik mijmerde en de rook der cigaret
trok zwierig donker-grijze runen voor
het licht, zoodat ik me éven wondren moest,
hoe ik hun broozen zin niet vatten kon,
noch de beduidenis van mijn gedachten...

[p. 309]

 

Ik zag de meisjes, die gij Spinsters heette,

 

te zamen in een bloemenloozen tuin,

 

waar naakte stammen winter's felheid vloekten,

 

stil schroomend treden tot een oude vrouw

 

aan wie zij schuchter en verlangend vroegen

 

wie 't liefste werk geweefd had en daarom

 

een hoogere belooning wachten mocht.

 

Zij schouwde lang de teere weefsels aan

 

en peinsde heel lang over de arbeid heen.

 

Toen schreed zij binnen, bracht van uit haar woning

 

een maanlicht-witte bloem en gansch de winter-

 

namiddag was vol zoete en rijpe reuken.

 

Die reikte zij aan der eene en sprak: ‘Wie dùs

 

uit mijne handen Liefde's teeder wonder

 

ontvangen mocht, zal deze geur in staeg-

 

gelukkig droomen leven doen; en de arbeid

 

zal in dien zachten droom te schooner groeien

 

uit uwe omlichte hand...’ Zij ging... En de ander?

[p. 310]

 

De ander weeft steeds wonderlijker weefsels

 

steeds kostelijker bezit voor wie de schoonheid

 

bemint gelijk geen ander ding; maar - doet

 

het droef en altijd zonder vreugden, die

 

de zwaarste lasten vederlicht doen zijn;

 

en ziet soms even met verdriet in de oogen

 

naar de eerste, die maar droomend nederzit,

 

en spint, en die niet opziet, ongeweten

 

de rijkdom aan haar handen voelt ontwellen.

 

 

 

En gij, en gij... zoo zijn wij beiden ànders?

 

Dit is uw lied van liefde's felle wreedheid

 

en mijn gezang van droomrig-blij geluk?

 

Een traan dan, vriend, wanneer dit werklijk is

 

en ik 't niet enkel droomde...

 

... Pijnend rood

 

belàcht de lamp dit smartlijk-late woord...

 

In 't stil... vertrek... der nacht...: de lámp.

 

 

 

Jan Greshoff.