Nieuw Leven. Jaargang 2

[p. 302]

Simpele Liederen

I
Gekwetst

Gekwetst ben ik voor allen tijd,
Wilt gij me niet genezen;
Gij die er zelf de schuld van zijt
Zult mijne redding wezen.
Uw oogen straalden in de mijn
En sedert, of het zóo moest zijn,
Is in mijn hart een dolle pijn
Van liefdedrang gerezen.

Ach, waarom waart ge niet voor mij
Gelijk zoovele vrouwen?
Ik zag ze, gingen zij voorbij,
Ik voelde geen berouwen.
Toch geene was zoo schoon, zoo goed,
En joeg naar 't hoofd mijn hertebloed.
Ach, sedert ik u heb ontmoet,
Blijf ik u steeds aanschouwen!

[p. 303]

II
Winterlied

Het sneeuwt! De dikke lagen
Versperren mijnen weg.
De wind verdooft mijn klagen
Hoort gij het, liefje, zeg?

Ik ben zoo moe geloopen,
Zoo moe door sneeuw en wind;
En toch durf ik te hopen
Dat gij mij nog bemint.

Het dwarrelt voor mijn oogen;
Een kraaie nijdig krast.
Hoe ben ik neergebogen
Door zooveel zielelast!

Ach, vond ik in uw armen
Mijn vorig plaatsje weer,
Hoe zou het mij verwarmen;
Het waar geen winter meer!

[p. 304]

III
Liefdezang

Het leven heb ik eens gehaat

En alle menschen;

In elke deugd moest ik de daad

Van 't kwaad verwenschen.

Gij, die tot mij met vrome ziel

Zijt toegetreden,

Hebt, daar ik in aanbidding viel,

Met mij gebeden!

En ons gebed was als een zang,

Een zang van liefde;

't Dreef uit ons hart den droeven dwang

Die lang ons griefde.

Ik vond de menschen weder goed

Om uwent wille,

En sedert is mijn minnegloed

Niet meer te stillen.

[p. 305]

 

Gij draagt mijn ziel, al dreigt de dood

 

Tot hoog verblijden.

 

Nu schijnt mij 't leven veel te groot

 

Om nood le lijden.

 

Al 't goede dat er bloeit in mij,

 

Ben ik u schuldig...

 

O, blijf me bij, gestadig bij,

 

Sterk en geduldig!

[p. 306]

IV
Lentenacht

Het windje toetert zachtjes aan
Op zijne rieten fluit.
Nu mag de zonne rusten gaan
Haar wonnig rijk is uit.
O, lied, hoe ruischt ge niet en trilt
En raakt mij in het hert;
Alsof gij door een moeder mild
Vol heil gezongen werd!

De hemel blikkert daar omhoog
Met starren wonderbaar.
Ik word in elk het wakend oog
Der moeder weer gewaar.
En droomen vlerken lijzig neer
In stillen lentenacht;
Alsof zij voor haar kindje teer
Ze zelf hadde uitgedacht.

[p. 307]

 

Nu gaat het kirre, kirre kie!

 

En windje houdt zich stil.

 

Het vraagt, wie is de stouterd, die

 

Mijn stemme storen wil?

 

Doch kirre, wirre, 't krekelt al

 

Met scherp en schel geluid.

 

En 't windje zucht ‘in dit geval

 

Berg ik mijn rieten fluit!’

 

 

 

Willem Gyssels.