Nieuw Leven. Jaargang 2

[p. 254]

Kloostertuin

Mijn hart lijkt soms een wijde kloostertuin,
doorbaand van witte, zonbeschenen wegen,
waar vele blondbebloemde perken staan,
waaruit een wolk van reuk komt opgestegen.

De wolkelooze lucht diept weeldrig blauw,
en kinderlike lente-windjes varen
en fladderen met de vlinders mee of staan
te zingen in de gulden beukenblaren.

En wandlend in de purpere schauw van 't loof,
gaan monniken, gepijd in witte kleeren,
lip-roerend biddend aan hun rozenkrans
of met een boek waarin zij mediteeren.

't Spreekt zoo van vrede en van heiligen lust
dat het zich zelf van vreugd aan 't hart zou prangen...
Helaas! 't is slechts een droom... de wereld stijgt
en dondert 't al uiteen met passiezware zangen!...

Felix Timmermans.