Nieuw Leven. Jaargang 2

[p. 252]

Renaissance Sonnetten

I
Fra Angelico da Fiesole

In blauwe schaduw van de dichte olijvebomen,
Doorstrepend 't zonlicht op den gouden gevelmuur,
Zit in de stilte van den kloostertuin de vrome
Angelico te schildren in het middaguur.

Hij schildert liefdevol het beeld van al zijn dromen,
De reine Moedermaagd, en zonder rust noch duur
Wist hij weer trek op trek - ‘Zal ik er nooit toe komen
Dit beeld te vestigen, zo heilig en zo puur...

O! Mocht ik U maar ééns slechts zien in al uw luister,
Lijk ik olijf en palm hier tastbaar vóór me zie!’
Zo bidt hij hoopvol en zijn scheem'rende ogen die
Hij moegestaard nu sluit, zien in het halve duister
Het hemelreine beeld van al zijn dromen weer:
- Daar zit de Moedermaagd voor haren schilder neer.

[p. 253]

II
Verocchio's Colleoni

Zijn voorhoofdsader zwelt; krampachtig slaan de tanden
In de onderlip; de neergeplooide mondhoek snijdt
Een scherpe rimpel door 't gelaat; de blikken branden
Diep onder 't puntig jukbeen dat door 't aanzicht bijt.

De reuzenhengst stapt traag als hielden ijzren banden
zijn toom; en toch zo rustig kalm en zonder strijd
Ligt op den zadel één der diep-doorpeesde handen
Wijl de andre langs zijn dij naar 't brede slagzwaard glijdt.

Het pantser kleedt hem strak in blinkend stalen platen
Dat 't hoekig scherpe van de forse ledematen
Omlijnt of man en paard een enkel wezen waar.

Zo rijdt hij traag en trots langs brede wereldwegen
Het rijzend zonlicht van een nieuwe morgen tegen
Het Al beheersend met gebredend breed gebaar.

Paul Kenis.