Nieuw Leven. Jaargang 2

[p. 141]

Overzicht der Tijdschriften

In de Gids, heeft Boutens tien liedjes, die niet tot zijn mooiste werk behooren, en geeft Adriaan van Oordt het slot van zijn treurspel ‘Eduard van Gelre’ - Verder, trekt Joh. De Meester, op zijn bekende fijnironische wijze, te velde tegen een zekere dame, die het schoon werk van Scharten-Antink ‘Een huis vol menschen’ een onzedelijk boek heeft durven te noemen. Behalve deze onzinnige dame, is er nog een beroemdheid, zekere mijnheer C. Stumphius, (zou deze naam niet van stomp afgeleid moeten worden? (Nota der Redactie) die, zooals De Meester te recht zegt - de stompzinnige kwaadaardigheid zoover drijft, van in de verschijning van ‘Een Huis vol Menschen’ aanleiding te vinden, tot het vragen van maatregelen tegen.... pornographie! Neen - aangenaam is het voorzeker niet altijd ‘in het land van dominee wittewrongel te zijn geboren.’

In deze aflevering vinden we nog een zeer interessant artikel van Prof. Hesseling over ‘Kindertaal’. Van Hall wijdt eenige bladzijden aan Coquelin Constant en neemt de gelegenheid te baat die hij in Rooyaards opvoeren van ‘On ne badine pas avec l'amour’ vindt, om over De Musset's stuk een en ander te zeggen.

Groot-Nederland.- Prof. Salverda de Grave bespreekt in een zeer lang en gedocumenteerd artikel, het jongst verschenen werk van den franschen philoloog Joseph Bédier ‘Les légendes épiques’ in 't bijzonder le Cycle de Guillaume d'Orange et La légende de Girard de Roussillon. Quérido eindigt zijn artikel over Baudelaire: Deze dandy, met het heimwee

[p. 142]

van een heremiet in zijn gewonde ziel, houdt evenveel van ‘la grande toilette’, als van den doodskop. Laten we niet vergeten dat hij als een zijner jeugd-idealen gekoesterd had de idee: ‘Paus of acteur wil ik worden’. Hij was in zijn uitbeelding beide persoons-verbeeldingen. Deze soms gedrochtelijke denker, die u aanstaart met de geel-lichtende oogen van den heimvollen dooden-vogel, als van een verdoemd peinzer, gecataleptiseerd door bovenaardsche machten, kan plots wel eens een vochtigfijn knipvlies over zijn oogen trekken, dat ons doet huiveren. Maar zijn lachen, schreien, klagen, spotten en vernielen is zoo dikwijls de onpersoonlijke lach, traan, spot- en vernielzucht van den uitbeelder, den dramaturg. Wel heeft hij alles op zijn hévigst doorleefd, en is het nevrotische zielsleven van Frankrijk tusschen 1830 tot '60 het meest ongeschonden in hèm weerspiegeld, maar toch ook Baudelaire had zijn ontzaglijke vreugden, geestelijke genieting en exaltatiën, tot zelfs in de vloekende somberheid waarmee hij zijn levens-walg uitzong.

Verder treffen we aan: Sonnetten van Hélène Lapidoth, eene novelle van Streuvels, en de gewone rubrieken van Van Nouhuys, waarin de criticus het deze maal heeft over Jacob Isr. De Haan's boek: Pathologiën.

Elseviers Maandschrift opent met een rijk artikel over den schilder Willem De Zwart. Twee bijdragen van Vlamingen: van Lode Baekelmans, eene novelle ‘De teerhartige Sinjoor’, die bewijst dat het talent van den schrijver een kenteringstijd beleeft; van K. van de Woestijne het vervolg van ‘De Kuische Suzanna’, een reeks schoone verzen.

In het Maart-nummer van het zeer belangrijke Tijdschrift voor Wijsbegeerte lezen we merkwaardige opstellen over Wetten der toonkunst in het licht der Idee door Ester vas Nunes, het Ontologisch Godsbewijs door I.H. Grondijs, Hegel en onze tijd door J. Hessing, die op zeer eigenaardige wijze de toenemende belangstelling in Hegel's leer verklaart en wettigt.

Behalve de vervolgen van Het Evangelie door G.J.P.J. Bollaud, Leo en Gerda van D^r AE.W. Timmerman, de Wonderlijke Avonturen van

[p. 143]

Zebedeus door Jac. Van Looy en Ostwald’s Natuurphilosophie door D^r H. Réthy, bevat de 3^de aflevering van den Nieuwen Gids: Nazomer, proza van Herman Lysen, Aanteekeningen over Kunst en Philosophie door Hein Boeken, Verzen van Jules Schürmann waarvan enkel het eerste goed kan heeten; verder nog Een korte Nae-prologhe door Hendrik Vanderwal ‘geschreven na het zien van Royaard's Elckerlijc-vertooning in den Haagschen Schouwburg’.

De Beweging publiceert o.m. het einde van Nico van Suchtelen's wijsgeerig-dichterlijk betoog ‘Het al- eenig-Leven’ een sonnetten trits van Verwey: De Gesloopte Plaats, waarin zeer mooie verzen zijn; een Ode van het Land van P.N. van Eyck, waarvan we eerste strofen willen overnemen:

Onttreden aan het vol gewoel,
Dat hol en leeg en zonder doel
Zich keert langs straat en grachten,
Heb ik mij weer naar 't land gewend
En daar opnieuw den waan gekend

Van al dat ijdel trachten.

O, Stad, die in uw steenen boord
Zoo vaak mijn lachen hebt gehoord,
Mijn drukken en luide spreken,
Maar niet éénmaal de tranen zag,
Die meenge veel doorlachen dag

Deed uit mijn oogen breken.

[p. 144]

 

In 't zwart van den verlangden nacht

 

Ligt gij daar vóór mij, stil en zacht

 

Van vele gele lampen,

 

Ver achter 't zwijgen van de wei,

 

Aan de effen-schijmige overzij

 

Van grauwe dauwe dampen.

J.C. Hol ontleedt het drama van Maeterlinck waarop Claude Debussy de muziek schreef.

De Vlaamsche Gids heeft in zijn Maart-April nummer, o.m. bijdragen, een flauwe schets De Stromboli van Virginie Loveling; een bombastisch gedicht van Pol de Mont: ‘Sinjorenlied’ waardoor hij bewijs levert geen Sinjoor te zijn; Dompelaars van Frans Verschoren - of de bijdragen van D^r Aeg. Terlinck: De chemie der Levensverrichtingen en van Prof. Vercoullie: Indo-Germanen en Indo-Germaans, voor de lezers van het tijdschrift niet te zwaar om verteren zijn, moet de redactie natuurlijk beter weten dan wij; nochtans schijnt het ons toe, dat er hier te veel geleerdheid aan den dag gelegd wordt die in speciale periodieken met meer succes zouden kunnen opgenomen worden. Niet dat we zulke artikels systematisch zouden willen geweerd zien; neen, maar, eerst wat meer bevattelijkheid zou niet schaden. Verder geeft Basse iets over ‘Engelse Letterkunde’. Van bovenstaande bezwaren afgezien, is deze revue, al is ze wat saai, toch interessant.