Nieuw Leven. Jaargang 2

[p. 81]

Liederen
door Karel van de Woestyne.

De koelte neigt den avond over;
en waar ik wijle, uit zwoelen dag
in 't zwenken van 't gezonken loover,
voel 'k onder donkerenden toover
van licht en schaâuw door 't trage rag
der blaêren, 't sterven van mijn lach.

Ik wacht. Ik heb de stille pijne
dat ik den heelen dag u wacht.
En, onder 't huivrend avond-kwijnen,
voel 'k om mijn mond de strakke lijnen
waar, wijl ik nog te hopen tracht,
het sterven van mijn hope in lacht...

[p. 82]

 

Aan u, van u dees stille droom:

 

dat, met het broos ontloken oost

 

gereze', uw vreezig wezen vroom

 

mijn bleek ontwaken naêrt, en bloost,

 

en dat uw aêm mijn aanzicht koost.

 

 

 

Ik zou, ter zoelte neêr-geleid

 

(die me al te wreede zonne weert)

 

van uw gebogen somberheid,

 

- verteederd van wat ù verteert,

 

den dag aanveerden, dien ge aanveerdt.

 

 

 

En 't slepend slapen blijde ontknecht,

 

zou mijn gestalte aan de uwe staan:

 

ons beide' in 't ronde omlichten recht

 

der blinkende uren die haar baan

 

met trage-keerende oogen gaan,

 

 

 

tot waar een naderende nacht

 

haar reize weigre ruste brengt;

 

en 't late licht, dat lodder-lacht,

 

o lieve, en grauwre gloeden plengt,

 

gepáard ons dubble schaâuwe lengt...

 

 

[p. 83]

 

Zòo, van een nieuw ontloken oost

 

- o dróom! - gezaêm de gave aanveerd,

 

tot waar de zaal'ge dag verbloost

 

en beider oog naar 't westen keert;

 

- - o dróom, die nóg 't ontwáken koost

 

dat weêr me de arme waarheid leert...