Nieuw Leven. Jaargang 2

[p. 9]

Uit:
‘Gangen tot een nieuw licht’
Voor Atie.

I.

Zoete geuren
die wij beuren
in den kelk, die leven heet.

Rijk gebeuren
als de deuren
open-sluiten van het leed.

En wij, zeek'ren,
met de beek'ren
hoog-geheven, binnen gaan.

Want wij weten,
dat vergeten
van den ouden, droeven waan

in het breed en
ongemeten
rijk is, dat wij binnen gaan...

In dees landen
plukken handen
rijper vreugd, dan iemand weet.

[p. 10]

II.
Tot den avond.

Eurer tag ist weit zerstoben.
Henry Heiseler.

Ik treed maar stil en onbewogen
de straten door, de trouwe baan
tot waar der avond klare oogen
met zachte blikken openslaan.

Ik ga dees kouden dag door zonder
een goed zacht woord te mogen spreken
tot waar uw glanzend-beidend wonder
en de avond teerste liefden kweeken...

Daar is mijne eindelijke rust
en kan ik weenen om mijn vreden.
Hier is dees zacht doorgeurde lust,
waar ik zoolang om heb gebeden.

[p. 11]

III.
Liedje voor P.N. van Eyck.

De lamp met donker-rooden kap is in 't gelaat
van 't peinzende vertrek een groote, open wond,
die stadig angst'ge schijnsels bloedt... Van mij en gaat
geen woord tot u, die ook voor mij geen klanken vondt...

Wij zaten diep in weeke duisternis gedoken
en schreven wat zoo wonderlijk in dichters leeft...
En toen heeft één 't omspinnend stilteweb gebroken
en las, ontroerd, het vers, waarin zijn droefheid beeft....

Ik weet waarom wij beiden altijd droeve wijzen
te zingen hebben als we op uwe kamer zijn;
wijl wij dan staeg op deze onzegb're treurnis peizen:
't kamer-gelaat, doorwond van wreeden, purp'ren schijn...

[p. 12]

IV.

Wij zijn als twee, die wreed en brandend dorstten
en diepe schalen rijpste vruchten torschten,
die laafnis brengen of de dood.

Wij zijn als twee, die lange wegen gingen:
bestoven, uitgeputte zwervelingen
en zochten herberg of de dood.

Wij zijn als twee, die lang elkander zochten:
wier lippen, die van de ander vinden mochten;
en vinden heiliging of dood.

Wij zijn als twee, die lang te zamen dachten
en vroegen zwijgend, wijl wij weenend lachten:
‘Is dit het leven of de dood?’

Scheveningen 1908.
Jan Greshoff.