Nieuw Leven. Jaargang 2

[p. 5]

Een ontmoeting.

Hij wandelde in de Boschjes, vredig gestemd, nog wat gebogen en nog altijd bleek, voorzichtigjes. Het was een vroegzomerdag met volle zon en lichten wind; om hem heen gleed en deinde en wuifde het licht- en donkergroen geblaarte, goudgevlekt, en boven hem, uitgelaten, kwinkeleerden de vogels. In de stille lanen was bescheiden gewandel van oude dames in het zwart en kindermeisjes, met korte jurkjes en vlechtjes, duwden hun wagens voort.

Hé, wat was het lekker, nog nooit had hij zich zoo kalm gevoeld, van zoo'n droeve blijmoedigheid, in al die maanden niet, maar het ergste was nu ook wel doorstaan, hij sliep al beter, kreeg weer eetlust, gisteren had hij bepaald appetijtelijk gegeten, ja, ja, zooals alles toch heelt. Hij stond wat stil, om zich kijkend, opsnuivend de bosch- en aardegeur, die vlotte in de zonnige lucht, witte bloemen bloeiden in het warrig kreupelhout en vlak boven hem was lieflijke jubel van een onzichtbaren vogel. Hij zocht naar het vogellijfje, daar zat het, het kopje omhoog, het bekje wijd open, het zwoegende keeltje een kleine balg, waaruit de zuivere, sterke tonen orgelden, daar zat het en het zong, het diertje, in eén overgave, eén aanbidding; het kriebelde in zijn oogen, het zonlicht glinsterde en de gulden loovertjes dansten, hij ging verder, met kleine stappen, veegde zijn oogen zoowat af, glimlachte. Wat bloeide alles!

[p. 6]

Langzaam liep hij op naar den Ouden Scheveningschen weg, daar was geros van rijtuigen en gestuif van trams, op den hoogen weg slenterden Hagenaars. Hij zou maar in de tram gaan, hij was wat moe; tusschen de boomen liep hij wat op en neer, in afwachting van de tram die al spoedig aandreunde; hij stapte in, de tree was hoog, de conducteur groette, hij antwoordde van goeien middag, zonder op te zien; hij ging maar binnen zitten. Even later zag hij de donkergrijze beenen van den conducteur voor zich staan.

‘Meneer, wat blieft u?’

Hij keek op, wou zeggen, dat hij 'n pas moest hebben, toen hij haar zag, vlak voor zich, haar man naast haar. Het was of iemand hem stompte tegen zijn hart, zijn handen beefden en hij werd doodsbleek.

De conducteur bewoog.

Hij deed een poging wat te zeggen, maar het was alsof hij zich verslikte, er was wat gereutel in zijn keel, maar er kwam geen geluid.

De conducteur, nu, keek verstandhoudelijk rond, de menschen, nieuwsgierig, rekten den hals, smoezelden samen, de tram stoof voort.

‘Pas’, bracht hij eindelijk uit. De conducteur scheurde het kaartje uit, hij betaalde, wezenloos, wachtend met opgeheven hand wat hij terug moest ontvangen. De man ging weer naar achteren, keek af en toe stiekem naar binnen, aankijkend sprakeloos, maar met veelzeggende oogen de heeren, die stonden te rooken en te praten.

Zij was een vrouwtje van eenvoudig mooi, de regelmatige trekken verstild in verdriet, haar kleine mond was vastgesloten, kringen schaduwden onder de diepe, groote oogen. De man naast haar was kwasterig gekleed, met een hoog boord, een fluweelen vest, beringde vingers, smalle lakschoenen;

[p. 7]

hij rook sterk naar parfum, zijn mooi, maar verlept mannengezicht, waarin de oogen fletsten, keek verstoord, hij was groot en zwaargebouwd.

De tram stevende maar voort, door straten, over pleinen; er was gewarrel van voetgangers, en gevlieg van rijtuigen en automobielen; telkens stroomde de wagen vol zonlicht.

Hij bleef zitten, hulpeloos, het vrouwtje had de oogen neer, met een scherper pijntrek om den mond; de man naast haar streek zijn rosse snor op, af en toe er naar loenschend, om te zien, of het goed was.

Zij gingen er uit, wat verder; hij wachtte, tot de tram weer stil hield, ging toen ook. Hij liep op goed geluk, voelde zijn hart als een open wond, waaruit het bloed gulpte, maar zijn oogen bleven droog en strak; hij was duizelig en wankelde, hij voelde, dat de menschen hem aankeken, maar reeds begonnen de huizen te draaien om hem heen, de luchten te wervelen, hij tuimelde, met uitslaan van armen en beenen en zwaaien van zijn lijf als een harlekijn, smakte zwaar tegen den grond, zijn hoofd op de steenen, zijn hoed bolderde verder...

Hij kwam weer bij in een apotheek, een juffrouw bette zijn hoofd met een doek, die rook naar medicaliën, een oude heer met lange, peper- en zoutkleurige snor, een gouden lorgnet laag op den neus, keek hem aandachtig aan. Buiten verdrongen zich nieuwsgierigen, een agent, gewichtig, bewaarde de orde.

‘Mooi, mooi’, bromde de oude heer met een vriendelijke knorstem, ‘nou nog maar effen wachten, dan ben je straks weer al rigt’.

Het was hem, als ontwaakte hij uit een benauwden droom, maar hij was nog suf, de dingen bleven op een afstand, tot alles zich weer opdrong.

Toen voelde hij zich verloren gaan in grondelooze ellende, hij begon te

[p. 8]

huilen, beweegloos eerst, de tranen vloeien latend, toen snikkend met al heftiger schokken; de juffrouw schudde het hoofd, meelijdend, de oude heer troonde hem zachtjes mee naar de achterkamer, met gepruttel van goedige woordjes, deed de schuifdeuren dicht, liet hem alleen.

Hij huilde, het scheen niet op te zullen houden, het was weer een oude huilbui, zooals hij er ontelbare had gehad, deze maanden; nu juist de laatste dagen ging het beter, hoe kwamen ze ook hier, hij had ze ver gedacht. Hij haalde zijn porte feuille te voorschijn, haar portret gleed er uit en wat brieven, hij kuste het wild, bevlekte het met zijn tranen. Want dit was het afgrijselijkste, dit was het aller, aller vreeselijkste, zij zoo rein, zoo teer, vrouw van dien schavuit, verbeestelijkten zondaar, wee, was zij maar dood, dan had hij ten minste haar graf, waar hij kon bidden en bloemen brengen en met haar praten.

Hij huilde een kwartier, een half uur, alleen in de saaie burgermanskamer; er was lijzig gedrens van een meidenstem door het huis.

Eindelijk voelde hij zich moe worden en kalm, de oude heer keek naar binnen, door een kier. ‘Nou, hoe gaat't? De menschen zijn weg...’

Hij stond op, dronk een paar slokken water, bette zijn oogen, bedankte den goeden apotheker en de juffrouw achter den toonbank, die vriendelijk knikte, praatte nog een woordje, bleekjes, glimlachend.

Toen ging hij, buiten was het zon en zomer, dat was goed, zwakjes deed hij een poging zich wat te rechten, diep adem halend. Hij had nog wat pijn aan zijn achterhoofd, waar hij gevallen was; het trof ook zoo ongelukkig, dat de rand van zijn hoed net tegen den buil zat...

En nou zou hij nog maar even bij zijn sigarenman aangaan, want hij herinnerde zich, dat zijn kistje leeg was...

R. van Genderen Stort.