Nieuw Leven. Jaargang 2

[p. 2]

Vóor den morgen.

I.

Door vroege morgenmisten vaart de boot,
vergroot door breed-uiteengezette zeilen,
die, zwenkend en in smooklucht als verijlend,
ons schijnen bleeke schimmen van den dood!
Onrustig 't hart, maar hoopvol-blij ons oogen!
Ons mond, zóó rijk aan woorden, wonder-zwijgt,
want de ongeboren dag het leven krijgt.

De zeilen zweven eendlijk in den hooge
en lijken vogels die, door de ijzellucht,
langzaam en lam, met raven-zwarte zwingen,
traag-trekken, altijd-aan, dezelfde kringen,
als moede van een al te lange vlucht.

Wat geeft het ons!... Wij worden voortgedragen
naar 't uchtendlicht, door 't mistland grim en grauw.
En rilt ons lijf van kil-gedauwde kou,
wij zullen godlijk schoon de zon zien dagen!

[p. 3]

II.

Wij voelen 't wel... Ontweken is de nacht,
al schijnt de morgen vooralsnog een logen.
Wij voelen 't wel en wenden opgetogen
den steven verder... En de zonne wacht!

En dóór ons waait reeds 't zinderende leven
van 't komend licht en luider klopt ons hert.
Wij voelen 't licht aan 't vechten in de vert'
en domp en duister, overmand, aan 't sneven,
wijl vuur en vlammen, vonken spetterend,
almachtig zegevierend dichter-dringen,
verwinnend én de nachtelijke dingen
én alles wat slechts smook en schaduw kent!

Straks zien we u schoon en rijk, o moederaarde!
Geen nevels meer! De zilvren dageraad
trekt schittrend uit, wijd-lichtend waar hij gaat,
en 't land ligt wit, een blanke bloesemgaarde.

[p. 4]

III.

Wij zullen dan, verjongd in nieuwen wereld,
door licht besprankeld en met licht bepereld,
wijl liefde en troost weer om ons hoofden hangen
en blijheid siddrend in ons zielen groeit,-
gelijk een bloem in 't licht opengebloeid,-
herleven gansch, 't hart vol van duizend zangen....
We zullen, 't oog ten dageraad gericht,
licht-aadmen en licht-eten en licht-drinken,
wijl onze boot in lichtzee zal verzinken,
omglansd, omstraald, omgloord, omlaaid van licht!

Victor de Meyere.