Nieuw Leven. Jaargang 1

[p. 111]

Verzen

Heb dank, gij schoone vrouw, die bonte tonentuilen,
zang-bloeme’ en bladeren, waarin ge uw ziel liet schuilen
mij ter vertroosting boodt, toen gij mij treurig zaagt
van grievend zieleleed, dat niet kon uitgeklaagd;
uw zang gleed zacht gelijk gevallen wilgeblaêren,
op een verlaten beek geleidlijk henenvaren,
en weg droom ik die dan in een visioenenland
dat wijd-uit-blakend lag in laaien zonnebrand...

O gouden stemme, soms zoo hoog en hél aan 't kralen
om vol en traag dan, als de zon in zee, te dalen,
terwijl mijn weemoed week voor uwe toovermacht
van klare klankenpracht.....

Firmin van Hecke.