Nieuw Leven. Jaargang 1

[p. 266]

Rubriek van Tijdschriften

De XX^e Eeuw levert deze maand enkele vervolgstukken: van D^r Aletrino: Moewe Jaren, zeer gevoelig werk; van Ary Prins: De Heilige Tocht, subtiele proza, en van Jhr. Mr. G.W. Van Vierssen Trip: De scheiding van Kerk en Staat in Frankrijk. Van Deyssel schrijft eenige bladzijden over Liefde voor mijn vader, proza in den trant van zijne Adriaantjes, getuigend van ontledingsvermogen maar waarmeê we niet hoog oploopen. Uit deze aflevering veroorloven we ons, uit een reeks gedichten van Ed. van Offel dit vers aan te halen:

Wijnmaand

't Getijde draagt de kroon van tijdeloozen
En in zijn kleed van avondpaars en gloed
Geweven 't leed, de vreugd, de pracht en 't bloed
Van 't geen te lachen leerde in 't lentekoozen.

't Getijde draagt de roode en purpre vruchten,
Schoon als de vruchte van de liefde: smert.
Het sneeuwet goud hierom door heel de vert;
En stilte sluit te sluiers van 't geluchte.

De roest'ge distels en de dorens krielen,
De rosse vogels strijken langs den grond,
Hun lied verleerd... 't Vergeten sluipt hierrond
En doodt de dingen die in sluimring vielen.

[p. 267]

 

De levens àl ten zwaren avond neigen.

 

't Getijde droomt in 't uitgeroofd paleis

 

Waar 't al doordringt de starre peis...

 

Het sneeuwet goud en 't sneeuwet eeuwig zwijgen.

Uit De Gids is deze maand weinig te reviewen; een vervolg van Een Huis vol Menschen door Scharten Antink; een artikel van D^r Colenbrander over Napoleon en Nederland van 1799 tot 1806; Schimmen een reeks sonnetten door Hélêne Lapidoth-Swarth. In Spoorweglectuur wordt Louis Couperus' laatste werk ‘Aan den weg der vreugde’ door de Meester leelijk aan de kaak gesteld; kritiek over het boek zelf is het niet, veeleer een neerpennerij van onvoldaan gevoel.

In Boon's Geillustreerd Magazijn ontmoeten we o.m. twee Vlamingen en wel Lambrecht Lambrechts met een novelle Het Schuldbriefken en Piet van Assche met twee liederen in den trant van De Clercq's.

Groot-Nederland heeft thans weêr het voorrecht een roman van C. Buysse te mogen publiceeren: Het volle Leven, waaruit 's schrijvers kracht van vertellen bizonder opvalt.

Ziehier hoe zijn verhaal inzet: ‘De groote lusttuin van het Landjuweel stond in zijn rijkste najaarspracht...

Het gloeide alom van brons en goud en purper op de hooge kruinen. De zware boomstammen stonden te laaien, de loovers tintelden; en ook daar waar het groen nog overheerschend wolkte, kronkelden lange, oranje vlechten door de toppen, of kuifden roode kammen op, uitdagend vlammenschietend als glinsterende vuurraketten. De zon ging onder, bloed-druppelend in het kreupelhout, en haar laatste geweldige stralenbundels doorglansden heel de atmosfeer met een apotheosegloed, terwijl, hoog uit den zacht-sereenen, blauwen hemel, een teerwazige nevel nederdaalde, die van lieverlede alles met zijn vredenvollen rustsluier omhulde’.

[p. 268]

Verder krijgen we in deze aflevering te lezen het slot van Aristodemos, het grieksche drama van Angelopoulos; vervolg van G. Simons Witte zomernachtsdroomen in Noorwegen; niet onaardige versjes van J. Thoden van Velzen; een bespreking door Maurits Uyldert van Henriette van Der Schalk's werk; een dramatisch overzicht van Van Nouhuys, handelend over Tweeërlei werkelijkheid en Tooneellogica.

Tijdschrift voor wijsbegeerte. Deze derde aflevering is een zeer belangrijke om zijn afwisselenden inhoud en zijne degelijkheid. G. Heymans neemt de verdediging op, tegen D^r Kohnstamm, van de psychologische methode in de logica.

D^r G.A. Van den Bergh van Eijsinga, geeft ons een zeer duidelijk artikel over Hegel en de Stoa.

Stippen we nog aan: M^r R. Van der Mey met zijn artikel, over Straf en Schuld; D^r A.J. Resink met Het persoonlijke en het sociale postulaat der wetenschap.

In Vragen van den dag lezen we een heel kurieus artikel van J. Varendonck over De Idealen der Kinderen. J.J. Hof leverde een bevattelijk artikel over Darwin.

Elsevier's Maandschrift publiceert o.m. een artikel van Ary Delen over Het Museum voor Folklore te Antwerpen; van Fernand Toussaint slechte verzen Onder de Hooge Boomen, niet alleen valsch van gevoel, als van gevoel sprake is, maar ook onuitstaanbaar van taal.