Nieuw Leven. Jaargang 1

[p. 206]

't Avondgebed

Neven zijn spondeke,
Vroom en gedwee,
Stamelt het jongske zijn
Slapegaans-bee -
Zijn Onze-Vader.

Op bei zijn knietjes, en
Handjes te gaar,
Hapert het hier soms en
Hapert het daàr,
Bij 't Onze-Vader.

Moeken - waar even ze
't Haperen hoort,
Minzaam en zoet helpt het
Kindeken voort
Aan 't Onze-Vader.

Paatje - hij - houdt zich stil,
Zwijgend ter zij,
Denkt aan de tijden die
Vloden voorbij,
En 't Onze-Vader.

[p. 207]

 

't Oud Vader-Ons dat ook

 

Hij immer las,

 

Toen, lijk zijn zoon, hij nog

 

Kindeken was -

 

Zijn Onze-Vader.

 

 

 

Zijn Vader-Ons!... Die is

 

Lange reeds dood!

 

Kinderen zijn klein, maar wij,

 

Mannen, te groot

 

Voor 't Onze-Vader...

 

 

 

Neven zijn spondeke,

 

Steeds ongestoord,

 

Stamelt het jongske zijn

 

Avondbee voort -

 

Het Onze-Vader.

 

 

 

Ledeberg-Gent.

 

Gustaaf De Mey.