Nieuw Leven. Jaargang 1

[p. 188]

Liefdesprookje

Mijn droom heeft zich gezelfmoord in den nacht
bij 't fluistrend bidden van uw mededogen
O vrouw! en naar de rijke, lang-verbeiden logen
die eens zou spreken uit uw zonnig oogen
heel lang gewacht.

Ik heb gestaard verlangens-onbewust
in 't oog waar nooit een ander kon in staren
geen nacht kon grijnzen of geen morgen klaren.
- En 'k heb in 't duister uw goud-blonde haren
heel zacht gekust.

Gij hebt mij aangekeken zoo bedrukt
met om uw oog die rood-geweende randen
als smeekend om geluk in beter landen.
- En 'k heb in 't duister uw koud-witte handen
heel zacht gedrukt.

Gij hebt gesproken van een zaligheid,
iets als een vaag en onbestemd verlangen
naar satersliedren of naar englenzangen...
- En 'k heb in 't duister uw koorts-heete wangen
heel zacht gevleid.

[p. 189]

 

Gij hebt mij ook gezegd dat gij niet weet

 

wat reeds voorbij is en wat nog zal komen,

 

en 'k heb uw hoofdje in mijn handen genomen

 

en u gesproken van mijn hooge droomen

 

en van mijn leed.

 

 

 

Toen hebben wij gezwegen. Maar uw lach

 

heeft spottend plots geklonken in het duister

 

en ik begreep dat mijn bedroefd gefluister

 

in u gedood had gansch den liefde-luister

 

van eenen dag.

 

 

 

En voor de laatste maal toen in den nacht

 

heb ik den gloed gevoeld van uwe blikken

 

en zonder lachen, zonder traan of snikken

 

heb ik op 't eind der wreede oogenblikken

 

heel kalm gewacht.

 

 

 

Wat gij toen zeidet heb ik niet gehoord,

 

Maar, hand in hand, in 't bleeke licht der tijden

 

zijn wij gegaan door maan-beschenen weiden

 

den ganschen nacht door, al sprak geen van beiden

 

een enkel woord.

 

 

 

Toen aan de puinen van den ouden burcht

 

die eens de woonst was van ons rijke dagen

 

heb ik mijn laatste droom u opgedragen

 

en heb ik u met dierlijk welbehagen

 

langzaam gewurgd.

 

 

 

1906

 

Jan van Nijlen.