Nieuw Leven. Jaargang 1

[p. 50]

Gedicht

Gekroond door golvenpracht van ebbenhaar
glanst uw gelaat in fijn ivoren bogen,
waar, langs uw rozenmond met vrede omtogen,
de lampen hangen van uw oogenpaar.

Het draagt de zilvren lichten van elk woord,
hetzij de bange ziele drangenzwoelend
uit purpren levensvat de geuren woelend,
van 't klamme zwijgen breke wulpsch de poort,

ofwel door zwaren tranenlast bevrucht
een snikkend weegeklank het hart doet breken,
en uit de breede wonden stottrend leken
de bittre klachten van geknakten zucht.

Daar fonkelt steeds 't serafisch liefdelicht
dat alles zal in d'een'gen schoot vergaren,
en, blanke vleugelslag in zonnebaren,
het leven smelt tot blik van 't eenig zicht.

Ook treur ik niet wanneer ge uw weeën klaagt,
ik voel alleen der wereld rythmus slagen,
waarin uw hartelusten joelend jagen
naar 't eeuwig tooverland dat ge in U draagt.

J. van der Velden.