De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 21

De H. Augustinus.

Sint Augustijn, wiens helder brein
Veel voller straalt in Christus' Kerk
Dan midden van haar lichtfestijn
De Mauritaansche zon, hoe sterk
En stout in de oogen, - toog weleer
Den wandelweg op langs het strand,
Waar 't blauwe vocht van 't middenmeer
Loopt spelen over 't kiezelzand,
En overwoog bij zich 't geheim
Der eeuwige Drievuldigheid;
Het grondgeheim, waarvoor in zwijm
Bij 't overpeinzen valt of kwijt
Geraakt het spoor alle aardsch verstand.
Zijn wakk're geest scheen heengevoerd
Omhoog tot aan den versten rand
Van het geschapen. Niets verroert
Er in zijn trekken en hij staat
Zoo strak als voor een droomgezicht:
Een hemelsch knaapje, van gelaat
Zacht-ernstig, zijne stappen richt
Naar 't water, om den wijden plas
Der zee met parelmoeren dop
Te ledigen - zoo 't moog'lijk was -
En een geringe groef, vlak op
Het strand gegraven, met dien vloed
Van vocht te vullen. - Augustijn
Ontwaakt, begrijpt en biddend doet
Belijdenis, hoe ijl is zijn
Betrachten. Maar schiet zijn verstand
Te kort, zijn liefde kent geen maat,
Waar ze voor 't aartsgeheim ontbrandt
In vlammenzee en vloeien gaat.