De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 21

[p. 373]

De geschiedenis van een Amerikaanschen duiker.
Door Albertine Smulders.

Zijn naam was Mahng en ik ga u een gedeelte van zijn levensgeschiedenis vertellen.

Drie jaar geleden zwom hij in een sneeuwigen najaarsnacht op het Glimmerglass met zijn eerste vrouw, een der eersten ten minste. Misschien had hij vroeger nog andere vrouwen gehad, maar die heb ik nooit gekend. Voor duikers was het een prachtige avond. Er was geen wind en de zachte witte vlokken vielen langzaam in het kalme meer. Van de lucht, van de oevers en de bosschen zag men niets meer, de duikers heerschten alleen, koning en koningin van hun kleine duistere wereld. En koninklijk zwommen zij in hun koninkrijk, met een aanmatiging alsof God het Glimmerglass heel alleen voor hen geschapen had.

Nu en dan verloren zij elkaar uit het oog, als er een dook om een haring of jongen zalm te zoeken. Ik wenschte, dat wij Mahng onder water hadden kunnen volgen en hem in zijn jacht gadeslaan. Hij dook niet als een mensch met een sprong en veel geplons. Hij trok alleen zijn kop een beetje naar achteren en bracht dien dan vooruit en dan beneden; dan dook hij zoo eenvoudig en gemakkelijk als gij uit uw bed stapt, maar met veel meer waardigheid.

Hij strekte zijn langen nek vooruit en drukte zijn vleugels vast tegen zich aan; zijn groote pooten met breede zwemvliezen roeiden met alle macht en zijn staart stuurde hem rechts of links al naar het noodig was. Snel, sterk en geweldig schoot hij zoo door de diepte van het meer en zocht wat hij kon verslinden; ge kunt denken hoe de arme vischjes waren, als zij hem zagen aankomen.

Eens bleef Mahng wat langer onder dan gewoonlijk en toen hij weer boven kwam, hoorde hij zijn wijfje roepen, op een wijze die duidelijk te kennen gaf, dat er iets bijzonders voorviel. Hij zwom snel naar haar toe en ziehier wat hij zag. Eerst een licht, dat flauw door de vallende sneeuwvlokken schemerde en hoe langer hoe helderder werd, tot het hem bijna verblindde. En toen hij naderkwam, zag hij zijn wijfje op het water vlak tegenover het licht en er strak naar kijkende. Zij riep nu niet meer. Zij was Mahng vergeten, zij had vergeten te zwemmen, zij had alles vergeten in haar verbazing over dit vreemde, wonderschoone verschijnsel, dat nog nooit op het Glimmerglass te zien was geweest.

Zij zelf was wondermooi om te zien - maar dat wist zij niet - op het donkere water dat zachtjes tegen haar aan hobbelde, haar groote zwarte kop vooruit en de veeren van haar nek en borst glinsterend in het licht, zoo wit als de sneeuw, die om haar heen viel.

Zij zelf was wondermooi om te zien.

Dit alles zag Mahng. Maar hij zag niet, omdat zijn oogen verblind waren, hoe achter het licht in de schaduw een boot lag en hoe de loop van een geweer recht op zijn wijfje gericht was. Er kwam een lichtstraal, een scherpe knal en een rookwolk; Mahng dook zoo snel hij kon. Maar zijn wijfje bewoog zich niet, zij zou nooit meer duiken. De kogel was door haar lichaam gegaan en zij lag beweegloos, als dood, op het water.

Juist toen Mahng, een honderd meter verder, weer aan de oppervlakte kwam, op het oogenblik dat mijn metgezel de hand uitstak om haar te grijpen, hief zij haar kop op en gaf een laatsten wilden schreeuw. Mahng kende het en antwoordde, maar hij was te ver weg om te zien wat er gebeurde. Hij durfde niet terugkeeren vóór dat het licht uit was en toen was zij weg. Voor een oogenblik had zij nog heftig geworsteld en naar de hand van den jager gebeten, toen zonk zij terug, het water kleurde zich rood en haar oogen sloten zich voor goed.

Weet gij wel, dat de vogels de eenigste onder Gods schepselen zijn, wier oogen zich met den dood natuurlijk sluiten? Wanneer onze vrienden sterven, leggen wij onze handen eerbiedig op hun oogen en sluiten de verstijfde oogleden, maar als een vogel sterft, doet de natuur zelf het gordijn vallen voor de ledige vensters.

Gedurende de twee of drie volgende dagen hoorde ik telkens Mahng's stem, die zonder twijfel zijn wijfje riep. Soms was het een langgerekt, droevig geroep, dat wel een mijl ver gehoord kon worden, een kreet van verlatenheid, die je tot in het diepst van je ziel trof en je een gevoel gaf of je een moordenaar was, - en soms was het een wild lachend gegil, alsof hij meende, dat dit haar eerder zou terugbrengen.

Zijn kinderen waren vóór eenigen tijd naar het zuiden gegaan. Zij schenen verlangend te zijn om de wereld te zien. Wellicht vreesden zij ook het koudere weer meer dan de oude vogels, die door vroegere herfsten al eenigszins gehard waren.

In alle geval zij hadden de lange reis naar de golf van Mexico ondernomen; en nu zijn wijfje dood was, bleef Mahng geheel alleen. Eindelijk besloot hij hen ook maar te volgen.

De duiker was gedoken om zijn diner te zoeken.

Op zijn winterzwerftocht in het zuiden kwam hij bij een vijver, ginds in Mississippi en daar vond hij een andere duikereend - een weduwe, wier man in den vorigen zomer door bijzondere omstandigheden om het leven was gekomen.

Er woonde namelijk bij een klein meer in Minnesota een oude Hollander, die visch ving met leege bierflesschen. Op een kalmen, stillen dag kon men er heel veel zoo zien drijven, goed gekurkt en van een lijn voorzien. Zij lijken erg bedaard en deftig, maar nauwelijks heeft een visch aan het aas gebeten of de flesch, waar de lijn aan vastzit, gaat dadelijk op zijn kop staan en doet of ze totaal dronken is.

Dan vaart de Hollander er in zijn klein bootje naar toe en terwijl hij den visch van den haak doet, staat er ginds alweer een andere flesch op zijn kop. Maar nog nooit had zich een flesch zóó wild aangesteld, als toen een duiker aan het aas van een der lijnen beet.

De duiker - het was niet Mahng, dat weet ge wel - was gedoken om zijn diner te zoeken, toen hij iets eetbaars zag. Hij slikte het in en het volgende oogenblik zwom hij uit alle macht het meer op en neer, gevolgd door een groen glazen monster, op wiens zijde den naam van een millionnair-brouwer geblazen was. Soms was hij aan de oppervlakte en soms was hij beneden, maar waar hij ging volgde hem dat vreeselijk gevaarte en het trok zoo hard aan de lijn, dat zijn bek bloedde. Hij probeerde te vliegen, maar dat ging ook niet en eindelijk ving hem de Hollander - en Mahng kreeg zijn weduwe, zooals ge zien zult.

Zij had haar kinderen te verzorgen en eenige weken had zij het heel druk, maar toen vlogen zij naar het zuiden, zooals die van Mahng hadden gedaan en zij was vrij om te gaan waar zij wilde. Eenigen tijd bleef zij, als een verstandig schepsel, waar zij was.

Minnesota beviel haar wel en zij had niets geen haast om

[p. 374]

heen te gaan, maar natuurlijk kon zij er niet altijd blijven, want op een goeden nacht zou de vijver dichtvriezen en dan kon zij niet duiken voor visch en ook niet opvliegen. Een duiker op het ijs is zoo hulpeloos als een oester. Daarom ging zij ook ten laatste naar het zuiden.

Zij reisde met korte tusschenpoozen en had een prettige reis met menig feestelijk oponthoud in de meren en rivieren, waar zij langs trok. Ik zou, uit louter nieuwsgierigheid, wel eens willen weten, hoeveel visch er door haar onverzadelijk keelgat verdween op dien tocht door Illinois, Kentucky en Tennessee.

Wel, het komt er ook feitelijk niet op aan. De vijver in Mississippi was in het gezicht en juist liet zij zich neer, toen een jager achter een boom op haar vuurde en zij met een gebroken vleugel op den grond viel.

Nu weet ge misschien, dat een duiker niet gebouwd is om te loopen. Een oude geschiedenis zegt, dat toen God den eersten duiker schiep, Hij vergat hem pooten te geven en deze reeds wegvloog, vóór Hij zijn verzuim bemerkte. Hij wierp hem toen het eerste het beste paar achterna, maar ongelukkigerwijze pasten ze niet best en kwamen ook nog op de verkeerde plaats terecht. Zij waren niet alleen veel te kort, maar stonden zoo ver naar achteren, dat hij wel als een mensch staan kon en als een visch zwemmen, maar het voor hem onmogelijk was om te loopen.

Wanneer hij over land moest gaan, dat hij zoo min mogelijk deed, schoof hij zich op zijn borst vooruit en gebruikte zijn vleugels als hulpmiddel. Al zijn nakomelingen gelijken hem precies, dus begrijpt ge, dat de weduwe in een lastig geval verkeerde, toen de jager op haar aankwam en er nog een breede streep land tusschen haar en den reddenden vijver lag.

Maar zij had veel energie en wilsvermogen en in deze uiterste noodzakelijkheid deed zij iets, wat zij nog nooit gedaan had en zeker nooit meer zal doen. De verbaasde jager zag, hoe zij zich ophief, totdat zij haast rechtstandig stond en zoo naar het water liep. Zij boog zich een weinig voorover, haar lange nek was recht uitgestrekt, haar twee korte pootjes gingen zoo snel mogelijk en haar eene goede vleugel klepperde wild in haar streven om vooruit te komen.

Het zou koddig geweest zijn, ware het niet voor haar een kwestie van leven en dood. De jager was vlak achter haar en zijn beenen waren een meter lang, de hare een paar duim; het was dus niet te verwonderen, dat hij haar pakte juist toen zij den oeverrand bereikte. Zij ontworstelde zijn greep en schoot voort over het ondiepe water, hij volgde vlak achter haar. Even stond hij stil en greep nog eens en nu had hij haar vast en drukte haar vleugels tegen haar lijf aan.

Maar hij was een weinig te ver gegaan en was op het punt gekomen waar de bodem plotseling van vijftien duim twee-enzeventig duim diep wordt. Zijn voet gleed uit en in een volgend oogenblik plaste hij wild in het water rond: de duiker was vrij.

Een gebroken vleugel is niet zoo ernstig als ge zoudt denken. Het koude water hield alle ontsteking tegen en met al de kracht van haar gezond lichaam was de schade spoedig hersteld. En toen zij zoo herstellende was, kwam Mahng en knoopte kennis aan met de weduwe.

In de lente heeft de duiker zijn bruiloftskleed aan en de bruiloftsgedachten komen als van zelf.

Maar nu ik over Mahng's bruiloftskleed spreek, herinner ik mij, dat ik nog niets van zijn winterkleed zei. Zijn rug en vleugels waren zeer donkerbruin en zijn borst en buik waren wit. Zijn kop en nek waren zwart, zijn pooten en staart eveneens. Als hij zijn vleugels uitspreidde, had hij een vlucht van meer dan vijf voet; hij woog twaalf pond en kon nog zwaarder worden.

Zijn bruiloftskleed was zoowat hetzelfde, maar mooier. Over zijn rug en over zijn vleugels had hij nu witte stippen, sommige vierkant. Zij waren daar maar niet zoo zorgeloos heengeworpen, maar liepen in fraaie lijnen en hij werd er veel mooier door, vooral als men hem van dichtbij zag.

Rond zijn hals droeg hij een soort kraag van fijne witte strepen, die prachtig tegen het diepe zwart afstak. En de veeren van zijn kop en nek glansden in het zonlicht, groen en violet. Hij was een wondermooie vogel.

Alles trok nu naar het noorden. De zon en de wind, en de vogels; de zomer zelf verliet het zuiden zoo snel hij kon. Mahng werd rusteloos. Somtijds breidde hij zijn vleugels uit en sloeg in de lucht, terwijl het schuim om hem heen spatte en hij zijn zwaar lichaam bijna uit het water tilde. Maar de tijd was nog niet daar en hij plooide zijn vlerken weer en maakte het hof aan de weduwe.

Vindt gij hem erg onstandvastig? Valt gij hem hard, dat hij spoedig het wijfje vergat, dat maar enkele maanden geleden aan zijn zijde werd doodgeschoten? Veroordeel hem niet te gauw. Wat kan een duiker doen, als het lente wordt en de wind frisscher begint te waaien en zijn gedachten reeds vooruit vliegen naar het noordelijk land, waar het water koud is en de visch goed en waar zulke heerlijke plaatsjes zijn om te nestelen rond de moerassige vijvers?

Maar hoe dacht de weduwe er over? Wilde zij met hem medegaan? Of zij wilde! Had zij ook niet haar bruiloftskleed aan en was zij daar niet om een makker te vinden en met hem duizend mijlen ver naar het noorden te vliegen en er bij een of ander eenzaam meertje op haar eieren te broeden en haar jongen te verzorgen?

Iederen dag werd haar vleugel sterker en eindelijk was zij gereed. Gij hadt hen moeten hooren lachen, toen eindelijk de groote dag kwam en zij naar Michigan vertrokken, Mahng even vooruit, zooals het de grootste en sterkste paste, en zijn wijfje vlak achter hem. De zuidenwind woei, hoog in de lucht vlogen zij, hooger en hooger tot zij den weg voor zich zagen, mijlen na mijlen lucht en zonneschijn. Nu vooruit, vooruit! Met uitgestrekte vleugels en de oude aarde gleed snel onder hen weg.

... mijlen en mijlen lucht en zonneschijn.

Zij dreven niet, - hun vleugels waren daarvoor te kort - zij schoten niet snel van rechts naar links, maar met een gestadig en forsch klapwieken schoten zij vooruit met uitgestrekten hals en glinsterende oogen, recht op het doel aan. Geen wonder, dat zij gelukkig waren en hun vroolijk geschreeuw en wilde kreten uit de lucht kwamen geschaterd om ons, armen, aan de aarde gebonden menschen, te vertellen, dat de duikers naar huis trokken.

Over de frissche velden, licht groen van het opschietende koren, over de wouden en de prairies, over de kronkelende rivieren en de lachende meren; over - sluit uw oogen eens en droom, ge kunt u dan voorstellen hoe het was. Wenscht gij ook niet een duiker te zijn? Wacht maar, eens zullen wij ook onze bruidsreizen door de lucht maken, niet met gevederde wieken, maar met stalen machinen, met wentelende raderen, op de vleugelen der stoomkunst.

En dan, als wij zoo door de lucht rijden, zullen wij zien, hoe onze aarde er wezenlijk uitziet, want wij zullen die dan bekijken zooals de duikers ze kunnen zien, - ja, zooals God en Zijne engelen haar zien - de oude aarde, die wij zoovele duizenden jaren bewonen en nooit goed bezien hebben.

Maar toch, daarboven in de lucht zal ons tehuis niet zijn en op een goeden dag zullen wij in het westen of het oosten beneden ons de plaats zien, die voor ons de liefste plek op gansch de aarde is en uit de blauwe lucht neerschietende, zullen wij nog iets beters vinden dan op de vleugels van den wind te rijden.

Dat gebeurde ook met Mahng en zijn vrouw, want op een avond, dat zij over de beuken en pijnboomen heen kwamen snorren, zagen zij het Glimmerglass juist beneden zich. Het water blonk als gepolijst staal in het flauwe licht en de bruine gedaanten der nog bladerlooze boomen stonden roerloos aan de oevers. Het was heel stil, het was heel eenzaam, het meer en de bosschen schenen te wachten.

En in die stilte en eenzaamheid kwamen de duikers met geroep en gelach, schoten met een vaart naar beneden en deden het water opspatten. De echo's ontwaakten, het Glimmerglass herleefde, de zomer was in het noorderland gekomen.

Zij kozen een plek waar de oever laag en moerassig was, en daar, een paar meters slechts var het water verwijderd, maakten zij een ruw nest van gras en onkruid en bladen van de waterlelie. Spoedig lagen er twee eieren in, groenachtig met bruine vlekken en het wijfje zat daar week na week op en bedekte ze met haar warme witte borstveeren. Bij dag en nacht, bij zonneschijn en storm zat zij daar en eindelijk kwam de tijd, dat er vier duikers in het Glimmerglass waren in plaats van twee.

De jongen waren heel aardig en beweeglijk. Nauwelijks kwamen zij uit het ei of zij doken en zwommen reeds in het water, juist als hadden zij dit reeds weken lang gedaan.

Maar toch vereischten zij in den eersten tijd veel zorg. Zoo konden hun kleine maagjes nog geen rauwe visch verdragen en hun ouders slikten eerst zelf het voedsel in, bewaarden het in hun maag tot het half verteerd was en gaven het dan den hongerigen kinderen. Zij zullen het wel niet prettig hebben gevonden en het kostte heel wat tijd, maar er zat anders niets op. Ik ben blij, te kunnen zeggen, dat dit niet lang duurde, want toen de jonge duikers twee weken oud waren, konden zij visch en insecten met gemak verdragen.

Toen de jongen pas arriveerden, waren zij geheel bedekt met stijf dons, donkergrijs op hun rug en wit op hun buik. Maar

[p. 375]

spoedig kwamen er een paar grijze veeren en die werden door meerdere gevolgd. Mooi waren de jonge vogels nu juist niet, want zelfs toen zij al hun veeren hadden, waren die veel donkerder en doffer van tint dan het pakje hunner ouders. Maar zij waren dik en rond en zij genoten hun leven, vooral vóórdat zij ontdekten, dat er in de wereld vijanden zoowel als vrienden zijn.

Maar al heel gauw kwamen zij tot die ontdekking. Spoedig leerden zij, dat menschen en sommige andere schepselen, zooals haviken en sperwers, zorgvuldig ontweken moesten worden, en ge hadt ze over het water moeten zien zwemmen, wanneer er een verdachte verschijning in 't gezicht kwam.

Hun vleugels waren nog niet groot genoeg om te vliegen, maar zij fladderden er mee uit alle macht en schoten zoo snel door het Glimmerglass, dat ze voren in het water achter zich lieten. Doch de bodem van het meer was toch de veiligste schuilplaats en als er een boot te dichtbij kwam, doken zij onder, terwijl de oudere vogels door geroep en geschreeuw de aandacht van den vijand af zochten te leiden.

Gewoonlijk hielp dit, maar niet altijd. Een paar jongens dreven eens de gansche familie in een smalle kreek, waar het water niet diep genoeg was om te duiken, en voor zij konden ontsnappen, was een der jongen op den oever gedreven. Hij poogde nog achter een boom te schuilen, maar hij werd gegrepen en ik wilde, dat ik u al zijn avonturen kon vertellen, vóór hij door een hond werd opgegeten. Het was hard voor de oude vogels, maar zij hadden nog één jong over en ge kunt niet hopen, al je kinderen groot te brengen, wanneer menschelijke wezens zoozeer hun best doen ze te vangen en te dooden.

De zomer liep ten einde en nu deed Mahng iets, dat ge wel sterk zult afkeuren. Ik zou het liever niet vertellen, maar het hoort er toch bij. Op een namiddag vlogen twee of drie mannetjes-duikers over het Glimmerglass, roepend en schreeuwend, terwijl zij voorbijtrokken en hij vloog met hen mee en kwam dien zomer niet meer terug.

Het had veel van een kwaadwillige verlating, maar ge moet bedenken, dat hij zijn vrouw gedurende den moeilijken lente- en zomertijd getrouw had bijgestaan, dat het eene jong reeds zijn eigen weg kon vinden en zij zijn hulp niet meer noodig had bij het verzorgen der kinderen.

Maar ge meent toch, dat hij had moeten blijven. Wel, ik ook, ik wilde dat hij het gedaan had. Zijn neefjes, de roodnekkige duikers, trouwen voor geheel hun leven, zegt men, en blijven van den huwelijksdag tot aan hun dood te zamen, maar deze, de groote noordelijke duikers doen dit niet. Mahng volgde alleen het instinct van zijn ras; wanneer zijn eerste vrouw niet was doodgeschoten, had hij ook haar verlaten vóór hij naar het zuiden trok. Toch moet ge niet denken, dat zij ongelukkig samen waren geweest. Ge hadt hen eens bezig moeten zien, dan hadt ge hem zeker als een uitstekend echtgenoot en vader geprezen. Misschien stelde hij zijn geluk meer op prijs na zijn eenzaamheid gedurende den winter.

Mahng kwam de volgende lente terug en bracht natuurlijk een vrouw mee. Maar was het dezelfde, die twaalf maanden geleden hem geholpen had het Glimmerglass te doen ontwaken door hun geschreeuw? Ik weet het waarlijk niet. Zij geleek er zeer veel on en ik hoon. dat het dezelfde vogel was.

... en bracht natuurlijk een vrouw mee.

Het zou wel aardig zijn te kunnen denken, dat zij in het zuiden elkaar hadden weergevonden en samen waren teruggekomen. Maar, als ik aan al de moeilijkheden denk, kan ik het haast niet gelooven.

De twee vogels waren op verschillende tijden en langs verschillende wegen naar het zuiden gegaan. Men kan moeilijk gelooven, dat Mahng iederen vijver en rivier in dat uitgestrekte grondgebied afzocht en al had hij weken en weken daaraan besteed, dan was het nog haast onmogelijk, dat hij haar terug kon vinden.

Ja, hij had scherpe oogen en een snelle vlucht, zijn stem klonk als horengeschal ver over het land, maar het is geen gekheid in zulk een groot land een vogel terug te vinden. Wanneer zij afzonderlijk waren vertrokken en elkander in het Glimmerglass hadden ontmoet, kon het mogelijk zijn, maar dat deden zij niet.

In alle geval Mahng bracht een vrouw mee naar huis, dat is een feit. Zij begonnen dadelijk een nest te bouwen en het in orde te brengen voor de nieuwe kinderen; maar, helaas! dat jaar zou hun geen oudervreugde of ouderzorgen brengen.

Op een helderen lentemorgen, toen de zon pas was opgegaan en het woud en het water kalm en vredig straalde in het gouden licht, zochten zij hun ontbijt. Zij doken naar beneden, waar het schemerduister is en lang, slijmerig gras groeit, waar de bodem vuil en zwart is van slijk; maar wat geeft dat? Zoodra men wil is men weer boven, eenige krachtige slagen brengen je weer terug in de open lucht, waar je de wouden en den blauwen hemel zien kunt. Aha! daar is een haring, wiens schubben in het flauwe groenachtig licht als zilver glinsteren en daar is een klein zalmpje met zijn grijsbruinen buik en gouden zijden. Een visch voor ieder.

De duikers schoten vooruit, maar vreemd, de visschen verroerden zich niet, ook niet toen de scherpe bekken haar beetpakten. Zij waren dood, gestikt in de fijne mazen van een net. En datzelfde net sloot zich nu om de vogels en er begon een strijd op leven en dood.

Maar hoe harder zij vochten, hoe meer zich het net om hun lichaam wond, spoedig verlamde het hun vleugels. Wat kloeke duikers zij ook waren, nu verdronken zij bijna. Het bruischte in hun ooren, het gonsde in hun kop, de laatste zuurstof uit hun longen zou spoedig verbruikt zijn.

De dood was nabij en de zonnige wereld, waar zij een oogenblik te voren zoo vroolijk waren, scheen duizend mijlen ver. Nog één poging, nog één laatste worsteling en als die mislukte, bleef er niets meer over dan voor altijd in te slapen.

Gelukkig voor Mahng was dat gedeelte van het net, waar hij zat, eenigszins verteerd. Terwijl hij met alle kracht worstelde, voelde hij plotseling, dat er iets losliet. Nog heftiger weerde hij zich en het volgende oogenblik was hij vrij.

Snel, snel, voordat de laatste levensvonk uitdooft. Met klappende vleugels en snelle pooten vloog hij letterlijk door het groene water naar boven, hijgende en snakkende naar lucht. Wild zag hij rond naar de blauwe lucht, naar de stille wouden, naar het lachende Glimmerglass. Hoe heerlijk was het zonlicht, hoe zoet was het leven!

Maar zijn wijfje was er niet en eenige uren later vond de visscher in de mazen van zijn net de verdronken duiker.

Mahng ging naar het noorden; hij had gemeend, dat zijn lentereis gedaan was, maar nu was het Glimmerglass niet langer een tehuis voor hem. Hij spreidde zijn vleugels dus uit en vloog over de heuvels met berken en dennen, over de groote moerassen, over de zandstreek, waar de statige pijnboomen groeien, naar het Groote Meer. Het water was blauw, de zon scheen helder, de wind was frisch en koel, de golven rolden vroolijk over elkander.

Maar... Mahng was alleen. Hij verlangde naar een tehuis, naar een nest en naar jongen, maar hij vond ze niet, ofschoon hij tot aan de Hudson-baai overal naar een wijfje zocht. Vogels waren er genoeg, maar zij hadden allen reeds een huishouden opgezet en er was niemand, die zijn vreugde en leed met hem wilde deelen.

Eindelijk gaf hij het op; de zomer was mislukt, vroeger dan anders vertrok hij naar het zuiden.

In het zuiden vond Mahng een nieuwe vrouw, die hij weer naar het Glimmerglass bracht. Dat gebeurde in de laatste lente en ik heb u nog maar één avontuur van hem te vertellen. De zomer was een vroolijke, gelukkige tijd voor hem, maar het scheelde niet veel of het was zijn laatste geweest.

... kwam hij met zijn poot in een beverklem.

Ten noordoosten van het Glimmerglass is er een lange, smalle vijver. (Ik geloof, dat ik er al over sprak, toen ik van den Bever vertelde.) Op een namiddag, toen Mahng in dien vijver zwom, kwam hij met zijn poot in een beverklem. Hij deed wel zijn best om los te komen, maar dat hielp niets. Eindelijk bleef hij stil zitten en wachtte, alleen zijn nek kwam boven het water uit en zoo zat hij daar twee uren lang.

Intusschen broedde zijn wijfje rustig op de eieren en koesterde zich in de warme zon. Daar hoorde zij een gedruisch van zware voetstappen en door het hooge gras zag zij iets naderkomen: geen beer, geen hert, maar erger - een mensch. Zij wachtte tot hij vlak bij

[p. 376]

was, sprong toen op, liep zoo gauw zij kon op het water af en dook, alsof zij van lood ware.

de kroonprins-baby van italië.

De jager keek haar lachend na.

‘Die is heel erg geschrikt,’ zei hij bij zichzelf, maar zijn stem was niet onvriendelijk. Hij stond naast de eieren en zijn lachje verdween, toen hij dacht wat daar van komen moest.

‘Ik hoop, dat zij terugkomt vóór zij koud zijn,’ zeide hij, en ging verder. De vogel begluurde hem tot hij weg was, kwam toen teruggezwommen en zette zich weer op haar oud plaatsje. De eieren waren nog warm.

Een half uur later kwam de jager bij den vijver en zag Mahng's kop boven het water uitsteken. Hij was erg verwonderd, greep den ketting en haalde de klem met vogel en alles naar zich toe; toen zat hij op een boomstam en lachte hardop.

Mahng was ook zeer grappig om te zien, bedekt met slijk, druipend van het water, met zijn ééne poot in de stalen machine. Hij had niets geen zin meer om te vechten en wachtte wat er verder zou gebeuren. Maar de jager deed niets - hij bleef op den boomstam zitten en lachte ook niet meer.

Hij dacht aan de broedende duiker, die hij een oogenblik te voren verschrikt had. Dit was zeker haar makker en heel vaag kreeg hij een gevoel, alsof hij de vogels benijdde. Hij was een oud man. Hij had niemand, die hem liefhad; nog een paar zomers en er zou een jager minder zijn in de bosschen en hij zou sterven zonder - och, waarom zou hij daarover denken?

Maar de duikers. Zij zouden hun jongen voeden en beschermen tot die voor zichzelf konden zorgen en dan zouden zij hen naar het zuiden zenden. Een paar weken later zouden zij volgen en de komende lente keerden zij weer en begonnen opnieuw. Wanneer hij hen niet doodde.

Hij stond op en lachte weer om het mistroostig uitzicht van Mahng. Hij opende de klem door er zijn voet op te zetten. Mahng voelde hoe de stalen klauwen terugweken en opeens wist hij zich vrij. In zijn verstijfde en vermoeide leden kwam het leven terug, hij sprong op, krabbelde den oever af, en verdween in het water.

Naar William Davenport Hulbert.