De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 21

[p. 357]

De geschiedenis van een damhert.
Door Albertine Smulders.

Ik kan u niet zijn gansche levensgeschiedenis verhalen, want daartoe zou ik heel wat papier noodig hebben, maar ik zal mijn best doen om er hier en daar wat uit te vertellen en u te laten zien, hoe hij de beste vechter werd van zijn tijd in de bosschen rond het Glimmerglassmeer.

Hij werd een weinig vroeger in het voorjaar geboren dan gewoonlijk het geval is. Dat was van belang, want het warme jaartij duurde nu langer voor hem en hij kon een heel stuk groeien, vóór de koude kwam. Wanneer het een koude lente was geweest, had het hem niet veel goed gedaan, maar het weer was mild en zacht.

Daarbij was zijn moeder nog jong en hij was toen haar eenig kind; waren er tweelingen gekomen, zooals een jaar te voren gebeurde, dan had hij haar melk met een broertje of zusje moeten deelen. Nu waren alle zorgen alleen voor hem en hij groeide dus buitengewoon voorspoedig.

... en hij was wèl een kind om trotsch op te zijn.

En zij was heel bezorgd voor hem. Hoe trotsch zij ook op haar zoon was - en hij was wèl een kind om trotsch op te zijn - zij pronkte toch nooit met hem. Het was veel verstandiger hem zoo lang mogelijk verborgen te houden en hem achter een omgevallen boom of een kuil te verstoppen, wanneer zij voedsel moest gaan zoeken.

Als er in haar afwezigheid een vijand naderde, dan dook hij op den grond neer, met zijn lange ooren in zijn nek. Kwam het gevaar al te dicht bij, dan sprong hij op en zocht een betere schuilplaats met zulke lichte, bevallige sprongen, dat zij de poëzie der beweging geleken. Maar dat gebeurde niet dikwijls. Gewoonlijk lag hij heel stil, tot hij een welbekenden stap op de dorre bladen hoorde en zijn mooie moeder tusschen de boomen zag verschijnen.

... de poëzie der beweging.

Zoetjesaan, toen hij ouder en sterker werd, nam zij hem op haar zwerftochten mede en liet hem de woudwereld zien, waarin hij leven zou. Zij waren een stil paar, maar toch heel gelukkig. Soms, als het ontbijt gereed was, liet zij een zacht geroep hooren, dat hij beantwoordde met even te blaten; maar dit waren de eenige geluiden die zij maakten, behalve als de dorre blaren onder hun voetstappen ritselden.

Toch begrepen zij elkander volkomen. Er waren ook geen woorden noodig, want het eenige, wat zij te doen hadden, was door het bosch te wandelen en voedsel te zoeken en dan ergens in de schaduw uit te rusten tot het tijd was om weer verder te gaan.

Het leven is nooit heel en al zonder schaduwzijde, zelfs niet voor een voorspoedig hertje. Hij had met heel wat onaangenaamheden te worstelen, en het ergste van alles was misschien wel het geplaag der muskieten en van allerlei leelijk stekend gedierte, dat in die Juni-dagen door het bosch vloog. Zij kropen in zijn neus en in zijn bek, zij zaten in kringen om zijn oogen, zij nestelden zich tusschen de haren van zijn mooi gevlekt vel en waren zoo lastig, dat zij hem de eerste weken het leven bijna ondraaglijk maakten. Ik denk, dat de slachtoffers er later wat meer aan wenden.

Gedurende deze dagen en nachten bezochten de herten dikwijls een breede zandige strook aan het oostelijk einde van het Glimmerglass, en als er nu een briesje op het water woei, hadden zij geen last van de muskieten. Het kleine hertje daar op en neer te zien wandelen, terwijl zijn moeder toekeek, was het aardigste en mooiste gezicht, dat ge in de gansche streek kondt bewonderen.

Zijn vel was bruin-rood, zoo iets als het zomerpakje van zijn moeder, maar dieper en frisscher van tint en met helderwitte stippen langs zijn hals en zijden. Hij was zoo glad en glanzend, dat hij in het zonlicht schitterde, zijn groote, donkere oogen waren zoo helder als van een jong meisje op haar eerste bal en zijn ooren waren zoo lang als van een muildier, maar veel, veel mooier.

Maar het allermooiste toch was de sierlijkheid van zijn vlugge, lenige bewegingen. Als hij liep, gingen zijn slanke nek en kop bij iederen stap naar voren met de gracelijkste houding, die men zich denken kan, en zijn kleine, puntige hoeven raakten den grond zoo licht aan en waren weer zoo spoedig opgeheven, dat ge niet wist waar ze bleven.

Wanneer hij opgeschrikt werd, stampte hij met zijn voorpoot op het harde zand en wierp zijn kop in de lucht met een gebaar, dat niet vreesachtig was maar moedig, uitdagend zelfs. En als hij voortrende - neen, dat kan niet beschreven worden.

Voor zij het goed wisten, was de zomer voorbij en kwam de herfst - de herfst, als de dood door het bosch gaat en zij, die hij spaart, zich moeten wapenen voor de koude. De witte stippen van het bokje verdwenen en hij en zijn moeder legden hun rood zomerkleed af om hun blauw najaarspakje aan te trekken, dat spoedig voor een warmen, grijzen winterpels plaats zou maken - dan is het haar langer en stugger en staat rechtop, omdat er voor alle haartjes geen plaats is om te liggen en dat maakt het winterpak dik en warm, zoodat men er mee in de sneeuw kan slapen en 's morgens droog en prettig verder gaan.

De bok groeide prachtig en reeds kwamen de knoppen van zijn eerste gewei door het vel van zijn kop heen, wat wel deed zien, dat hij een voorspoedig kind was. Hij at nu al gras en kruiden, maar liep toch nog met zijn moeder mee, die hem toonde, waar de beste groeiden en waar de meeste beukenootjes te vinden waren. Het voedsel was dien herfst overvloedig, wat lang niet altijd het geval is, en dat was weer een gelukkig toeval voor den jongen bok, want volop voedsel in het eerste jaar is heel veel waard.

Nu groeide de moeder ook, zoowel als de zoon. In den zomer was zij mager geweest, want het bokje had veel zorg gekost, maar nu was dat voorbij en zij had nog eenige weken om zich tegen het koude seizoen te wapenen. Zij deed haar best en in een verbazend korten tijd was zij zoo vet als modder.

... zijn eerste echte gewei.

Alles was even heerlijk en mooi, toen de vrede van hun geregeld leven plotseling verstoord werd. In November is de jacht geopend te Michigan en iedereen, die schieten of ook niet schieten kan, komt in de bosschen om te jagen.

Den eersten morgen den besten kwamen er vier jagers aan, heel gevaarlijk waren ze niet, want om herten te schieten moet men een scherp oog en een geoefende hand hebben en daarbij zoo weinig mogelijk leven maken; maar het bosch weergalmde voort-

[p. 358]

durend van hun jachtrumoer en men kan, als men niet geraakt wordt, ook van voortdurenden angst doodgaan, daarom trokken de bok en zijn moeder reeds na twee dagen weg en brachten het einde van den herfst bij een kleinen vijver door, die verscheidene mijlen ver, oostwaarts, lag.

De eerste dagen van December was de rust in het woud weer teruggekeerd en de herten bleven er weer ongestoord, zelfs nadat de eerste sneeuw gevallen was; zij groeven die met hun voorpooten weg om de voedzame nootjes te vinden, maar toen er tegen Kerstmis een sneeuwstorm kwam, die den grond voeten hoog bedekte, trokken zij naar de groene streken van Tatquamenon. Zij leefden daar op takjes en spruitjes van denneboomen, wat mos en nu en dan een varen.

Zoetjesaan was al hun vet verdwenen en kon men de ribben tellen onder hun dikke wintervacht. Toch waren zij sterk en gezond, ofschoon zij mager waren en niet veel lekkers te eten hadden. Men kan ook in den winter onmogelijk dik zijn.

Toen 't bosch weer groen ging worden, kwamen zij bij het Glimmerglass terug. De bok was spoedig geen Benjamin meer, doordat er twee nieuwe broertjes kwamen. Nu moest hij voor zichzelf gaan zorgen. Dat jaar gebeurden er twee dingen, die we kortelings vermelden moeten. In dien zomer kreeg hij zijn eerste echte gewei, dat van den vorigen herfst waren slechts twee beenige stompjes geweest, maar dit waren puntige horens, die recht op zijn kop stonden. Zij veranderden zijn uitzicht niet veel en natuurlijk vielen zij in den volgenden winter weer spoedig af, maar zij waren de voorboden van het prachtig gewei, dat hem later sieren zou en waren hem zonder twijfel even welkom als de eerste snor aan een jongen.

Het andere voorval had in den herfst plaats en voor geheel zijn leven droeg hij er het merkteeken van. Op een nacht wandelde hij door een gedeelte van het woud, waar houthakkers aan het werk waren geweest en in de duisternis trapte hij op de scherpe snede van een bijl.

De wond genas door den tijd, maar voortaan was zijn achterhoef ver van elkander gespleten, takjes en wortels geraakten er dikwijls tusschen en zijn spoor was gansch verschillend van dat van alle andere herten, wat nu juist niet prettig was. Maar hij bleef niet kreupel en kon weer spoedig even hard en snel loopen als vroeger.

De volgende jaren zag ik dat breede gespleten spoor van hem dikwijls op de zandige plek aan het eind van het Glimmerglass, waar hij in dien eersten zomer zoo dikwijls met zijn moeder gewandeld had. Er omheen waren smallere, fijnere sporen, zooals die van een hert moeten zijn; die waren van zijn drie andere pooten en de gezellen, die bij hem waren, de allerfijnste en kleinste zonder twijfel van zijn kinderen. Ieder jaar werd zijn spoor iets grooter, want het hert groeide nog altijd en deed zijn best allen te overtreffen.

Bij ieder jachtseizoen trokken hij en vele andere herten, die in het woud om het Glimmerglass woonden, voor een poos weg. Sommigen bleven zoo dichtbij als ze maar durfden, doch vergeleken met den zomer was het bosch bijna verlaten.

Maar in zijn vierde jaar, niettegenstaande al zijn voorzorg om buiten gevaar te blijven, verloor het hert bijna het leven door de handen van een jager, - een echten jager, die wist hoe hij het moest aanleggen, niet een dier liefhebbers, die zonder eenige methode het bosch doortrekken en leven genoeg maken om zelfs de stekelvarkens te verschrikken.

Het bosch, waar hij zich in verschool, was nu juist niet heel geschikt voor een hert, dat verstoppertje moet spelen om zijn leven te beschermen, want er waren haast geen open plekken, vanwaar hij kon zien of iemand hem volgde. En de strooken met laag struikgewas waren smal en niet talrijk. Overal is het woud even ondoordringbaar en de jager kan zich dus overal verbergen. En als er daarbij, zooals toen, een halve duim sneeuw ligt, zoodat ieder spoor zichtbaar is, wordt het waarlijk een moeilijk geval.

Oogen, ooren en neus zijn voortdurend in werking, maar wie kan er verder dan een paar meters in het dichte cederbosch zien en welk oor kan altijd een zachten, sluipenden stap hooren, vóór die op een schot afstand is, en hoe fijn ook de reuk mag zijn, die hangt toch grootendeels van den wind af. En hier was het juist de fijne reuk van het hert, die hem onder het bereik van Mr. Curtis' geweer bracht.

Hij was dien middag niet gelukkig, want hij was met de wijd uitstaande hoef van zijn achterpoot in een boomwortel geraakt en had zich leelijk bezeerd. Hij had pijn en was achter een omgevallen boom gaan liggen om uit te rusten, toen het windje plotseling den reuk van een mensch tot hem voerde.

Hij sprong op en maakte dat hij weg kwam, de jager, die hem reeds voorbij was en zich in de tegenovergestelde richting verwijderde, hoorde hem tusschen het kreupelhout en keerde dadelijk om, ten einde zijn spoor te volgen. Een uur later, toen het hert onder de sneeuw naar beukenootjes zocht, kraakte er een schot en een kogel nam het puntje van zijn gewei mee. Zijn staart ging in de laagte en hij vloog voort als een pijl uit den boog.

Als ge een gewond dier voortjaagt, zal hij mijlen ver loopen; als ge hem met rust laat, zal hij spoedig, als de wond ernstig is, gaan liggen. Dan is er kans, dat hij niet meer opstaat. De jager wist, dat het hert geraakt was, want hij had gezien hoe de staart zakte. Maar was de wonde doodelijk? Hij zag geen bloed op het spoor en besloot te volgen. Het hert liep voort, maar zijn sprongen werden telkens korter. Na een mijl stond hij stil en luisterde.

De witte, besneeuwde wouden waren heel, heel stil en niets, wat hij zag of hooide, wees op eenig gevaar. Toch was hij bang en na eenige minuten liep hij verder, maar niet zoo snel als eerst. Terwijl de korte herfstnamiddag voorbij spoedde, ging hij steeds langzamer en hij stond telkens langer stil.

En eindelijk, juist voor zonsondergang, terwijl hij stil stond en op den vijand wachtte, die hem op 't spoor kon zijn of misschien ook niet, hoorde hij een tak kraken en zag een zwarte gedaante achter een boom sluipen. Toen liep hij zooals hij nog nooit geloopen had.

De jager bracht den nacht door in het naastbijgelegen houthakkerskamp en den volgenden morgen, zoodra hij maar zien kon, was hij weer buiten en volgde zijn eigen spoor tot hij aan dat van het hert kwam. Hij zag nog meerdere sporen, maar daar ging hij niet op in, want hij wilde bepaald het geheim van dat breede spoor oplossen en zich vergewissen of zijn schot ook gemist had.

Zoo'n dag had het hert in gansch zijn leven nog niet gehad.

Menige vijand had hem reeds achtervolgd, maar nooit op deze wijze, zoo bedaard, zoo vasthoudend, zoo langzaam, maar zonder een oogenblik oponthoud. Met eenige sprongen was hij hem wel uit het gezicht en met een half uur loopen liet hij hem ver achter, maar even later was hij er alweer, door de takken heensluipend en overal rondziende. Het hert was vermoeid, zijn poot deed hem pijn en hij hinkte bij iederen stap. Maar laat in den namiddag dacht hij zeker, dat hij zijn vervolger had afgeschud en ook de jager dacht, dat hij zijn buit verloren had. Zij hadden elkaar gedurende twee of drie uur niet gezien, het werd bijna donker en het weer begon te veranderen. Wanneer het hert 't kon uithouden tot de nacht inviel en de sneeuw dan begon te smelten, was hij zoo goed als veilig.

In zijn vrees voor den naderenden vijand, had hij alle andere gevaren vergeten en zonder eigenlijk te weten wat hij deed, was hij op het open, zandige terrein gekomen, waar hij met zijn moeder zoo dikwijls gewandeld had. Hij kwam bij een hoogen den, dien de storm omgeworpen had en, waar de wortels een groot stuk aarde hadden meegenomen, vond hij een breeden, diepen kuil, waar de wortels door den storm uit den grond waren gerukt.

Aan den eenen kant stond een stevige aarden wal, wel vier of vijf voet hoog en daarachter lag een bed van dorre bladeren zooals het hert haast nooit gezien had, zonder sneeuw, heel en al droog en zoo zacht als dons. De verleiding was te groot, niettegenstaande zijn vrees zonk hij er op neer en begon zijn wond te likken. De jager wilde juist de vervolging voor dien nacht opgeven, toen hij ook bij dien omgevallen den kwam.

‘Ik zal nog eerst eens achter die wortels kijken,’ dacht hij, ‘misschien is hij daar wel gaan liggen,’ en heel, heel zachtjes sloop hij naar de schuilplaats van het hert.

... maar nu kwam er juist een flauw koeltje als om het hert te waarschuwen.

[p. 359]

Er was dien avond geen wind en het woud was doodstil, maar nu kwam er juist een flauw koeltje als om het hert te waarschuwen. Opeens sprong hij op, snoof in de lucht en vloog voort als een renpaard, niet springend ditmaal, maar rennend met zijn kop in de laagte en zijn gewei in den nek.

Was hij in het cederbosch geweest, dan was hij ongedeerd ontkomen, maar hier stonden de boomen verder van elkaar en kon men verder zien. De jager vuurde, vóór hij buiten schot was, en hij viel neer met drie of vier gebroken ribben en een kogel in zijn rechterlong. In een oogenblik was hij weer op, maar in de sneeuw lagen bloeddruppels en ditmaal volgde de jager hem niet. Hij ging integendeel dadelijk terug naar het houthakkerskamp en was zoo zeker van zijn buit, alsof hij het gewei reeds met zich droeg.

Het hert liep nog een poos voort met zijn staart in de laagte, terwijl zijn bloed stroomde en eindelijk ging hij liggen, juist als de jager had gedacht. Spoedig hield het bloeden op, maar hij voelde zich heel zwak en moede; die nacht was de ellendigste, dien hij ooit had gekend. De duisternis lag dik en zwaar over het woud, het begon te waaien en toen te regenen, eerst een motregen en toen een aanhoudende stortbui.

Koud en nat, gewond, moe en hongerig, was het hert zoo akelig als men maar dénken kan, en toch die regen redde hem het leven. De sneeuw begon er door te smelten en vóór den morgen was er niets meer van te zien. Zelfs de bloedsporen waren uitgewischt; de jager zou hem nu niet meer kunnen vinden.

De twee beesten waren aan elkaar geklonken en zelfs de dood kon hen niet scheiden.

Maar toch, de jager zou kunnen weten waar hij zich verschool en wanneer hij niet opstond en verder ging, hem toch nog op het spoor komen. En zich zelfs maar even te bewegen, scheen hem onmogelijk. Iedere poging daartoe deed de vreeselijkste pijn, en ik vrees, dat hij toch daar zou gestorven zijn door een tweeden kogel of door uitputting, wanneer de amateur-photograaf niet gekomen was.

De photograaf had zijn camera met een magnesium-licht ter zijde van den weg gesteld, zooals een ander een val zou neerzetten en vóór het dag werd, kwam hij reeds kijken of hij iets gevangen had. Hij vond het poeder verbrand en de veer dichtgeslagen en toen hij op den terugweg was, liep hij juist vlak op het hert aan.

Was het de jager geweest, dan had hij zacht en stil voortgeslopen en had het hert zijn nadering misschien pas bemerkt bij zijn schot. Maar de photograaf dacht er niet aan iets te dooden, hij floot zoo hard hij kon een liedje, terwijl hij voortliep.

Het hert hoorde hem natuurlijk, trachtte zich op te richten maar viel kreunend weer neer. Hij kon het niet, ten minste hij dacht, dat hij het niet kon. Maar toen hij den man zag aankomen, een paar meters van hem af, overwon zijn vrees de pijn en hij sprong op en liep hinkend weg.

Iedere zenuw brandde als vuur en gansch zijn lichaam, van zijn kop tot zijn teenen, deed hem pijn. Maar spoedig werd het beter. De beweging deed de stijfheid minder worden en toen de jager op het pad ging, was hij al een mijl ver en begon over zijn ontbijt te denken.

Waarlijk, de jager had heel veel spijt, toen hij dien avond op den trein stapte om naar huis te gaan. Hij had een hert aangeschoten en het uit het oog verloren, om een pijnlijken, langzamen dood te sterven. Dien ganschen dag, den laatsten van het seizoen en van zijn vacantie, had hij besteed om het beest te zoeken, niet alleen om het gebraad en het gewei, maar ook om het hert uit zijn lijden te helpen; hij was beschaamd en bedroefd en wenschte niet op jacht te zijn gegaan.

Maar het hert verlangde er niets na om uit zijn lijden geholpen te worden. Hij voelde zich al veel beter. De natuur is een goed dokter en hij was niet het eerste hert, dat een lading lood in het lijf kreeg, zonder er onder te bezwijken.

Het volgend jaar had hij veel last met zijn nieuw gewei. In de lente kwamen er twee zwarte, fluweelachtige knobbels op zijn kop, die langer en langer werden. Zij waren heet als vuur van het bloed, dat er door stroomde, en de uiteinden waren zacht en uiterst gevoelig, zoodat de minste aanraking pijn deed.

Zij werden langer en langer en steeds harder tot ook de zijtakken verschenen. Vroeg in den herfst was het gewei volgroeid, het bloed stroomde er niet meer door en het hert wreef het tegen boomstammen tot de fluweelige huid verdween en het glad, bruin en glanzend werd. 't Was een statig gewei met vier vertakkingen en het stond hem prachtig.

Nu begon het hert ook dikker te worden, want tot nu toe had zijn gewei al het voedsel noodig gehad; er viel ook nog een tweede verandering bij hem waar te nemen. Zoolang zijn gewei groeide, was hij zacht en vriendelijk en bemoeide zich alleen met zijn eigen zaken, maar nu werd hij wild en prikkelbaar.

't Was een prachtige nazomer en het hert was nu in de kracht van zijn leven; het voedsel was overvloedig, overal lagen de rijpe, geurige beukenootjes, de herfstzon was warm, de lucht alleen was al genoeg om gelukkig te zijn. Was het wonder, dat hij soms een gevoel had, alsof hij wel met iederen reebok in Michigan zou kunnen vechten - met allen tegelijk, als het noodig was.

Op een namiddag in October vocht hij met een verren neef, die in grootte en kracht juist zijn portuur was. Tusschen de boomen verdween er een ree bij het begin van het gevecht en de vraag was, wie van beiden haar volgen zou.

Met een geweldigen schok bonsden de horens tegen elkander en toen werd het gevecht een wedstrijd, wie het best duwen kon. Wel trachtten de vijanden elkander te kwetsen, maar het breede gewei kon evengoed stooten als de stooten opvangen en na een half uur waren de herten alleen vermoeid, ze hadden zelfs niet de lichtste wond.

Het schuim stond op hun bek en het zweet op hun zijden; zij haalden zwaar adem en iedere zenuw, iedere spier was gespannen, zij duwden elkaar heen en weder tusschen de struiken, de doode blâren vlogen op onder hun hoeven, maar er was geen schram te zien op hun glanzende huid.

Eindelijk gingen zij achteruit en stormden nog eens op elkaar in en ditmaal met zooveel kracht, dat het gewei van ons hert even van elkaar week en dat van den vijand er tusschen drong. 't Kraakte even, toen het zich weer in zijn gewone positie stelde, maar het kwaad was gebeurd. De twee beesten waren aan elkaar geklonken en zelfs de dood kon hen niet scheiden.

Wat zij de eerste weken leden, is moeielijk te beschrijven. Ging de eene vooruit, dan moest de andere achteruit en geen van beiden kon iets doen zonder dat de ander het ook wilde of hij moest hem er toe dwingen. Zien konden zij alleen van ter zijde. Zij konden niet loopen of springen. Nooit meer konden zij dat trotsche gewei in de lucht heffen, want in gebogen houding waren zij te zamen gekomen en zóó moesten zij blijven. Zij konden zich niet neerleggen zonder dat hun nek een pijn deed alsof die zou breken. Met den neus op den grond, met woede en ellende in hun hart, duwden en trokken zij elkander door het bosch en vochten om iedere mondvol voedsel, dat binnen hun bereik kwam - en dat was heel weinig.

Het jachtseizoen begon, maar, vreemd genoeg, zij bleven ongedeerd. Iederen dag hoorden zij schieten, eens of tweemaal zagen zij een jager op korten afstand voorbijgaan, maar zij hielden zich stil en niemand zag hen.

Iederen dag werden zij magerder en zwakker. Wanneer zij onderling overeen waren gekomen het voedsel, dat zij vonden, eerlijk te deelen, dan had hun marteling tot in het oneindige verlengd gebleven. Maar dat was tegen hun natuur. Ieder nam al wat hij krijgen kon en in het begin waren zij zoo goed aan elkander gewaagd, dat ieder het zijne kreeg, toch was ons hert een beetje sterker en ieder mondvol, dat hij aan zijn medegevangene kon ontrukken, gaf hem meer overwicht.

Beiden werden mager, maar hij het minst. En eindelijk kwam het zoover, dat hij door zijn meerdere kracht alles kreeg en de andere niets. Toen was het einde nabij. Het was eerder gekomen, wanneer ze niet beiden op hun volle kracht waren geweest op den dag van het gevecht.

De laatste dag van hun vreeselijk samenzijn ging onder voortdurend vechten en duwen langzaam voorbij. De zon zonk achter de heuvels, de lucht was bewolkt en het woud werd donker. De twee herten strompelden naar het water om te gaan drinken en het was alsof zij nooit het meer zouden bereiken.

De een was zoo zwak, dat hij haast niet staan kon en leunde

[p. 360]

tegen den ander, die hem ondersteunde, omdat hij wel moest, niet uit vriendelijkheid. Zij waren vlak bij het water, toen de zwakkere in een kuil stapte en zijn poot brak. Hij trachtte zich nog op te heffen, maar het was gedaan, vóór den morgen was hij dood. Daar stond nu het andere hert. Hij had al het voedsel voor zich zelf genomen en zijn vijand uitgehongerd - nu zat hij vast aan een lijk.

Vier-en-twintig uur bleef hij daar en spoedig zouden er twee doode beesten geweest zijn, wanneer niet een gelukkig toeval hem had verlost. 't Leek wel een wonder en was toch heel natuurlijk, 't was alleen maar zonderling, dat het juist op 't rechte oogenblik kwam.

Er is geen vaste tijd van het afwerpen van het gewei, gewoonlijk gebeurt het vroeg in den winter, maar 't is ook wel eens November en ook wel eens April. In den volgenden nacht, toen het licht begon te worden, hief het hert zich op en worstelde met zijn vreeselijken gezel en opeens viel zijn linkerhoorn af en hij was vrij. De rechterhoorn bleef op zijn kop zitten, maar deze was spoedig uit het andere gewei losgemaakt en in een oogenblik stond hij rechtop.

Zoo, het stille water beneden, den zwarten nacht achter hem, leek zijn weerschijn een prachtig schilderij.

Hij trachtte naar het meer te gaan, maar viel spoedig neer en zoo lag hij een uur uit te rusten; het was heerlijk den nek weer uit te kunnen strekken. Toen de zon op was, probeerde hij 't weer en tusschen de boomen zag hij het Glimmerglass glinsteren. Hij hoorde het windje in de boomen zingen en de golfjes ruischen op den oever en hij dronk met lange teugen.

Gelukkig was de winter zacht, er lag weinig sneeuw en de eerste weken waren helder en zonnig. Het hert at zooals hij nog nooit gegeten had en vóór Kerstmis was hij al aardig bijgekomen. 't Was vroeg lente en in dien tijd was hij het geheel en al te boven; hij had de belofte van zijn jeugd vervuld en was sterk, groot en schoon.

Hij kreeg ook een nieuw gewei, maar iets was daarmede niet in orde. De eene horen was prachtig, veel zwaarder dan die van het vorig jaar met vijf takken, maar de ander schoot recht op zonder vertakkingen, als een lange scherpe punt. Er was een zware tak op gevallen, toen het gewei nog teer en zacht was. Het gaf hem een vreemd aanzien, maar was hem nuttig zooals hij later zag.

Op een Octobermorgen vocht hij weer met een verren neef, terwijl een andere ree - of misschien wel dezelfde - tusschen de boomen verdween. Zij vielen elkaar op de gewone manier aan, nu was er geen vrees, dat de horens verward zouden raken, maar toen de vijand zich een oogenblik bloot gaf, bracht ons hert hem zulk een geweldigen stoot toe, dat hij neerzonk. Met een gewoon gewei was het niet zoo hard aangekomen, maar de puntige hoorn stak als een sabel, de getroffene was dood en de overwinnaar volgde zegevierend de ree.

Zoo werd hij de eerste vechter van het Glimmerglass en nergens was er een hert, die het tegen hem kon opnemen. En spoedig viel hij ook andere vijanden aan.

De boeren kwamen jagen, maar zij konden geen enkel hert meester worden. Eindelijk riepen zij de hulp in van een jager met een Engelschen jachthond. 't Was wel verboden om met honden te jagen, maar... zij wilden toch zoo erg graag een hert hebben.

De hond had niets te doen dan het wild op te sporen en het luid blaffend uren lang te volgen, tot hij het eindelijk het meer injoeg. Dan konden de boeren het meester worden. Zoo was er al een driejarige ree neergeschoten, nu was de beurt aan ons hert gekomen. Hij deed al zijn best om den hond te ontkomen, maar vergeefs, eindelijk zocht hij ook als de ree zijn toevlucht in het water. Dicht bij het meer raakte zijn gespleten hoef in een wortel en hij viel. De hond was zoo dichtbij, dat hij over het gevallen dier heenbuitelde.

In hetzelfde oogenblik stonden beide vijanden weer recht en zagen elkaar aan. De hond had niet willen vechten, alleen opjagen, maar hij was een moedig beest en sprong op het hert af, doch het hert sloeg hem met zijn scherpen voorhoef als met het korte zwaard van een Romeinsch soldaat en toen nam hij het dier op zijn vreeselijken, puntigen hoorn en scheurde het van een.

Een der boeren had het gedruisch gehoord en was zoetjes nader geslopen om te zien wat er gebeurde. Terwijl het hert den hond vertrapte, voelde het plotseling een schampschot. Juist genoeg om het nog woedender te maken. Hij zag den man en deed wat nog geen hert voor hem gedaan had: bewust van zijn kracht en overmoedig door zijn heldenfeit, boog hij den kop en stormde op den man los. Deze zag den puntigen hoorn, wat daarmee gedaan kon worden had hij pas ontdekt: hij wierp zijn geweer weg en bracht zich zoo snel mogelijk op zijn boot in veiligheid.

Zoo ver was hij gered. Maar misschien was hij toch neergeschoten in die dagen, als er niet iets gebeurd was, dat het bosch voor vele jaren lang van jagers zuiverde.

's Nachts vond hij op een boomstronk, bij een bron een hoop zout, dat daar was neergelegd. Hij bleef daar wel een half uur, likte van het zout, dronk het water en het smaakte hem zoo heerlijk als vanille-ijs. Den volgenden nacht keerde hij weer om zijn bacchanaal voort te zetten, maar twee andere bezoekers waren er in dien tusschentijd geweest, hadden zijn spoor gezien en wisten, dat hij terug zou komen.

Toen hij de bron naderde, zachtjes op het mos stappend, hoorde hij twee zachte tikken en stond stil om af te wachten wat dat was. Beide waren scherp en snel en kwamen precies op hetzelfde oogenblik, maar zij waren toch niet geheel hetzelfde, want de eene werd door een camera veroorzaakt, de andere door een buks.

Bij den stam met het zout stonden een der jagers en de photograaf tegenover elkander in de duisternis en ieder zag de oogen van den ander glinsteren en hield ze voor de oogen van een hert.

Het hert stond en wachtte, en opeens schoten er twee vlammen op, één er van zoo groot en helder dat ze de bosschen verlichtte. Op hetzelfde oogenblik waren twee hanen overgehaald en hadden hun werk gedaan. Het magnesium-licht bracht op de gevoelige plaat het beeld van een jager, die schoot, en de buks zond een kogel recht in het voorhoofd van den photograaf.

Er volgde een ontzettende gil van den jager, maar geen geluid van den photograaf; toen was alles voorbij, het bosch was weer duister en stil. Verblind door het helle licht, stond het hert nog een oogwenk, toen keerde hij en vlood voor dat schrikwekkende raadsel.

Hoe de jager werd aangeklaagd wegens doodslag, hebben wij en het hert niet noodig te weten. Het hert, de reeën en de mededingers leefden vredig in de bosschen, behalve dat de herten onderling vochten, zooals ook in hun aard ligt.

Naar William Davenport Hulbert.