De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 21

[p. 258]

Een dief in den nacht.
Oorspronkelijk verhaal van Louise Stratenus.
(Vervolg en slot.)

Gij vergeet mij, kleintje,’ zei Leeuwenburg eens, toen Meta langer dan gewoonlijk was weggebleven.

‘O, neen,’ gaf zij ten antwoord, de handjes op zijn schouders leggende en hem, met ernstig verwijt in de oogen, aanziende: ‘Het is niet lief van u, dat te denken, want dat zou ik on mogelijk met u kunnen doen, maar mama zegt, dat ik het u veel te lastig maak, nu dat ik hier niets bepaalds meer uit te voeren heb.’

‘Uw moeder vergist zich; zij weet niet wat het is, zoo eenzaam te leven, en hoezeer men dan kan hechten aan het eenige blonde zonnestraaltje, dat onze woning nu en dan binnenglijdt; maar misschien is het uw vader minder aangenaam, dat gij hier komt? In dat geval moet gij hem gehoorzamen, dat spreekt van zelf, en ik zal het u niet kwalijk nemen.’

‘Papa?’ sprak Meta; ‘neen. Hij heeft het veel te druk sedert grootpapa dood is, om zich met mijn zaken te bemoeien. Ik heb hem wel alles van Wildervank verteld; maar ik geloof niet, dat hij luisterde. Toen ik uw naam voor het eerst noemde, zag ik pas, dat hij toch wei iets van mijn verhaal gehoord had.’

‘Hoe dat?’

‘Hij keek ineens op en vroeg aan mama: “Anna, die naam! Is dat dezelfde?” en toen knikte moesje, zonder een woord te zeggen. Is dat niet vreemd? U heeft papa toch immers nooit gekend?’

‘Neen. Ik heb hem nooit in mijn leven gesproken.’

‘Nu, dan heeft papa zeker maar eens van u gehoord. Misschien heeft u vroeger iets heel moois uitgevoerd in uw leven, waarover de menschen in de couranten geschreven hebben. Heb ik niet goed geraden?’

‘Helaas! neen, kleintje; mijn bestaan is altijd even nutteloos geweest.’

‘Dat moet u niet zeggen. U heeft Wildervank en zijn vrouw en kinderen en mij zoo gelukkig gemaakt, dat het daardoor alleen al nuttig geweest zou zijn; maar, mijnheer, u moet mij eens iets vertellen...’

Zij was op een bankje aan zijn voeten gaan zitten en, met de armpjes op zijn knie gebogen, zag zij hem vlak in het gelaat, dat alle strengheid verloren had.

‘Vraag gerust, mijn klein nieuwsgierig Aagje,’ antwoordde hij lachend.

‘Het is geen nieuwsgierigheid, maar alleen belang.’

‘O, o! anderen dan ik zouden u zeggen, dat dit nog erger kan zijn,’ klonk het, met een nieuwen glimlach.

‘Belang in u,’ sprak Meta verbaasd. ‘Is dat dan erg?’

‘Belangstelling, meent gij. Neen, daar ben ik heel gevoelig voor. Welnu, ik luister.’

‘Ik kan er soms zoo vreeselijk over tobben, dat, terwijl ik het thuis zoo gezellig heb, u altijd zoo heel alleen is; want Mie telt niet mee. Zij meent het wel goed, maar kan geen twee woorden zeggen zonder te brommen. Dat is dus geen prettig gezelschap.’

‘Neen, als het daar op aankomt, zeker niet.’

‘Dat begrijp ik wel. Gij zoudt, net als papa, een lieve vrouw en kinderen om u heen moeten hebben.’

‘Het helpt niet veel dat te bepraten, kleine,’ klonk het, terwijl zijn hand liefkoozend over de goudgele lokken gleed: ‘Daar is het nu toch te laat toe.’

‘Maar waarom is u dan niet getrouwd, toen u jong was?’ hield het kind vol, weinig vermoedende, hoe diep de wond geweest was, die zij zoo zorgeloos aanraakte.

Allard Leeuwenburg wendde het hoofd af. Zijn oogen gleden over het winterlandschap daarbuiten en schenen ver, heel ver weg in het verleden te zien; maar Meta kon geen kwaad bij hem verrichten en zijn stem bleef heel zacht, toen hij ten antwoord gaf:

‘Men richt zijn leven niet altijd volgens eigen keuze in, kleintje. Ten bewijze daarvan zal ik een heel eenvoudige geschiedenis vertellen, die nog alle dagen voorkomt, hier of daar op onzen grooten aardbol, maar daarom toch voor het oogenblik niet minder pijnlijk is en een geheel andere richting geeft aan het bestaan. Luister: Een van mijne vrienden, een vroolijke jonge man, vol levenslust en geestkracht, hield van een jong meisje, met lokken even blond als de uwe; maar beiden waren arm, dus toog hij naar een heel ver land, om daar rijk te worden voor het blonde meisje, dat beloofd had, dat zij op hem wachten zou, en rijk keerde hij na jaren weder; maar de tijd valt lang, als men te wachten heeft, Meta, te lang zoo het schijnt voor haar, want bij zijne komst in het vaderland hoorde hij, dat zij hem had vergeten en met een ander was getrouwd. Zij had daar het recht toe, zij was door niets gebonden; ik beschuldig haar niet, kleintje, maar... maar nu kunt gij verstaan waarom men somtijds zelf ongehuwd blijft.’

Hij had de laatste woorden haastig uitgesproken, als wilde hij zoo spoedig mogelijk een eind maken aan het verhaal; maar het kinderlijk instinct, zoo scherp bij oogenblikken, had zich ook hier niet vergist. Meta's groote oogen vulden zich met tranen en haar onderlip trilde, toen zij zijn hand vastgreep en zei:

‘O! mijnheer, ik ben zoo bedroefd om u!’

‘Om mij, kind? Het was van een vriend, dat ik u vertelde.’ ‘Ja, maar die vriend heette mijnheer Leeuwenburg, dat begrijp ik heel goed.’

‘Misschien. Maar zelfs al ware dat het geval, zoudt gij nog niet om mij behoeven te treuren, mijn kleine lieveling. Het is al lang, zoo heel lang geleden en alle leed gaat langzaam voorbij. Men eindigt met er niets meer van te gevoelen. Men is eenzaam gebleven, dat is al, en ik ben niet te beklagen, ik heb mijn huis, mijn boeken; Wildervank is bezig een waar park voor mij aan te leggen en, als ik dat verkoos, zou ik lange reizen kunnen maken, het hier heel gezellig inrichten, feesten geven, kortom alles doen wat mij goed dacht.’

‘En het jonge blonde meisje?’ vroeg Meta, op wie het verhaal diepen indruk had gemaakt.

‘Zij is heel gelukkig geworden.’

‘O! dat geloof ik nooit. Het moet zoo vreeselijk zijn, zich iets te verwijten te hebben. Ik bid elken avond, dat ik dat zelf nooit zal behoeven te gevoelen.’

‘Er is erger kwaad dan wat zij heeft misdaan.’

‘Dus hebt gij het haar vergeven? Hoe goed van u!’

‘Zeg dat niet. Ik bleef lang haatdragend, veel te lang.’

‘Maar eindelijk toch niet meer.’

‘Neen... eindelijk vergaf ik het haar... maar heel laat.’

‘Dat spijt mij!’ verklaarde het kind. ‘Ik had veel liever gehad, dat het terstond ware geschied. Hoe hebt gij het dan wel in al dien tijd met God aangelegd? Gij weet, Hij kan ons niet vergeven, als wij zelf geen vergiffenis schenken.’

Er volgde niet aanstonds antwoord. Eerst na verloop van een minuut, zei haar toehoorder beschaamd:

‘Het is misschien rechtvaardiger om de waarheid te zeggen, kind; want gij moogt mij niet voor beter houden dan ik ben. Ik heb jaren lang zonder God geleefd. In Indië vertoeft men meestal op afgelegen plaatsen, waar geen kerken of priesters zijn. Men ontmoet er zelden iemand, die u over ziel en eeuwigheid spreekt. En toen ik in Europa wederkeerde, was ik te veel van mijn verdriet vervuld, om in den aanvang aan iets anders te denken. Zoo wilde ik het buiten God stellen, en heb ik lange jaren niet beseft, wat ik daarmee deed.’

‘Maar nu... nu?’ fluisterde het kind verschrikt.

‘Nu... heb ik ook vergiffenis ontvangen, voor vrij wat schuldiger vergetelheid. Verleden Zaterdag heb ik voor het eerst na twintig jaren absolutie voor mijn zonden gekregen en weet gij wat er mij toe gebracht heeft verzoening met God te zoeken? De echo van een kinderstemmetje, dat mij in den aanvang der afgeloopen week had gezegd: “Ik ben van morgen bij den pastoor geweest en heb hem gevraagd met mij naar de kerk te komen; want ik had gisterenavond met mijn jongste broertje gekibbeld en ik kon niet slapen of eten, zoolang ik niet met God was verzoend!” Dat woord bracht mij tot nadenken, kleintje. Ik sidderde bij de gedachte, hoe het in dat opzicht met mij was gesteld. Vijf dagen verzette ik mij daartegen, om weer opnieuw ellendiger te worden, tot ik ook naar den pastoor ben gegaan. Van morgen, en gisteren, en eergisteren kwam ik om zeven uur langs uw woning; want nu is het mij ook diepe ernst geworden en... ik heb veel in te halen.’

Nooit had Meta hem zoo gerust verlaten als dien dag. Het scheen haar toe, alsof haar vriend nu toch niet geheel eenzaam meer was.

Intusschen moest Anna van Oudwijk wel alle krachten inspannen, om de verandering in hunne levensomstandigheden niet op haar kinderen te laten drukken. Het inkomen, dat haar echtgenoot overhield, was reeds gering; maar zij had er nog mede kunnen toekomen op dat eenvoudige dorp, indien Otto niet telkens naar de hoofdstad ware gereisd en dan natuurlijk een zekere som van haar weekgeld had moeten afhouden. Zij dacht er niet aan daar tegen op te komen; immers hij zei, dat het noodzakelijk was tot het verkrijgen eener betrekking, die men hem reeds zoo goed als had beloofd en waarvoor hij reeds eenige werkzaamheden moest verrichten, tot het geven van proeven zijner zaakkennis; maar het werd steeds moeilijker voor haar, te meer nu de knapen uit hunne kleederen groeiden en zij ook allerlei voor Meta noodig had.

In plaats van haar door een woord van waardeering te steunen, werd Van Oudwijk steeds somberder, wanneer hij haar zich aftobben zag.

‘Waar gaat gij heen, Anna?’ vroeg hij op een avond, nadat zij de kinderen in hun bedjes was gaan omhelzen en terug was gekeerd, om hem nog een kop thee in te schenken.

‘Strijken,’ antwoordde zij met gekunstelde opgewektheid; ‘het moet volstrekt nog worden gedaan.’

Hij knikte sprakeloos en liet haar gaan, maar om zich, aanstonds na haar vertrek, in allerlei ijdele berekeningen te verdiepen. In zijn binnenste verhief zich wel een stem, die hem zei, dat hij haar voorbeeld had behooren te volgen, genoegen nemen met een hoogst eenvoudig bestaan, slechts leven voor haar en de kinderen, maar hij vond er de geestkracht niet toe. Hij was te veel aan weelde gaan hechten; zelfs nu nog, terwijl Anna elken

[p. 259]

penning uitzuinigde, geen stuk winterkleederen voor zichzelve had gekocht, werden hem dagelijks dure boeken op zicht toegezonden, en... behield hij die, ofschoon het slechts romans waren, die hij, na ze eenmaal te hebben gelezen, nooit weder ter hand nam. Hij noemde dat geen verkwisting, omdat het geld niet aan feesten of drank werd uitgegeven!

Gewoonlijk, op de strijkavonden, was hij reeds naar boven gegaan, als zij eindelijk gereed kwam; maar ditmaal vond zij hem nog zitten lezen, toen zij de huiskamer betrad om het licht uit te draaien, want zelfs met zulk een kleinigheid belastte hij zich niet.

‘Lieve,’ zeide hij, eenigszins gejaagd over zijn langen baard strijkend, ‘hoeveel hebt gij nog van het huishoudgeld over?’

‘Het is Vrijdag, Otto, en gij geeft het mij 's Maandags. Niet veel dus meer.’

‘Maar toch zeker nog wel genoeg, om mij een gulden of zeven voor te schieten? Ik heb mij daar herinnerd, dat ik morgen vroeg volstrekt naar Amsterdam moet. Gij zult het geld echter Maandag met interest terug hebben.’

‘Morgen alweer?’ mompelde zijne echtgenoote verdrietig. ‘Zult gij 's avonds thuis zijn?’

‘Dat denk ik niet. Wel Zondag. O! dan zeker. Hebt gij het geld? Ik ga dan meteen naar mijn bankier.’

‘Het zal heel moeilijk gaan, Otto. Ik houd geen contanten in huis en er moeten toch etenswaren gekocht worden.’

‘Brood alleen gaat niet op rekening. Gij kunt wel voor eenmaal zeggen, dat men Maandag zal worden betaald.’

‘Neen, ook al het andere betaal ik thans altijd direct, uit vrees dat het geld er anders niet zal wezen. Het dwingt mij tot zuinigheid. Och, lieve man, zoudt gij waarlijk naar Amsterdam gaan? Wat brengen die tochten u op? En zij loopen zoo op.’

‘Wat zij mij opleveren?’ herhaalde hij driftig; ‘de zekerheid op een betere toekomst, waarin gij u niet meer zult behoeven af te sloven en ik ook weer een ordentelijk leven zal kunnen leiden.’

‘O! denk niet aan mij,’ klonk het moedig; ‘ik zou heel gelukkig wezen, als wij... zonder onnoodige uitgaven van ons inkomen leven moesten.’

‘Ik dan niet. Bij u thuis was men altijd arm, maar bij mijn ouders was het iets anders,’ sprak hij kregelig; ‘ik ben aan wat beters gewoon. Daarenboven, vrouwen kunnen zich in alles schikken. Wat hebben zij meer noodig dan hare kinderen? Een man daarentegen is ongelukkig, van het oogenblik af, dat hij op een dubbeltje moet zien. Er zijn dingen, die mij even onmisbaar als het dagelijksch brood zijn geworden. Ik moet goed gekleed kunnen gaan, aan tafel mijn glas wijn drinken; ik kan geen slechte sigaren rooken en moet de boeken kunnen koopen, die pas zijn verschenen. Zonder dat is het leven mij niets waard. En het is toch wel het minste, wat iemand van mijne ontwikkeling kan eischen!’

Hij begreep geen oogenblik, welk een grenzenloos egoïsme er uit zijn woorden sprak, en zij waagde het niet hem daarop te wijzen.

Den volgenden morgen vroeg vertrok hij, haar een gulden achterlatende, om in al haar dagelijksche uitgaven te voorzien en ook den dag daarop keerde hij niet weder. Op Maandagmorgen ontving zij een brief van hem, inhoudende een muntje. Hij schreef slechts enkele regelen vol hoop, haar meldende, dat hij heel spoedig terug zou zijn, maar nog onmogelijk dag en uur kon bepalen...

Toen Allard Leeuwenburg twee dagen later's morgens vroeg uit de kerk kwam, liep de notaris, met wien hij kort te voren alles voor het testament der oude Mie had geregeld, met hem op. Zij kwamen langs Meta's woning, die nog gesloten was.

‘Een vreeselijke toestand daar!’ zei de notaris, een blik op het huis werpende.

‘Waar?’ vroeg Meta's vriend verschrikt.

‘Bij de Van Oudwijk's. Hebt gij er dan nog niets van vernomen?’

‘Neen. Ik spreek nagenoeg niemand. Wat is er gebeurd?’ Leeuwenburg was heel bleek geworden.

‘Een ellendige geschiedenis. Het voorbeeld van zijn vader had Van Oudwijk toch waarlijk wel tot waarschuwing mogen strekken; maar toen de oude heer stierf, na zijn heele leven de ellendige comedie te hebben gespeeld een rijk en solied man te zijn, kon hij zich maar niet in zijn lot schikken, ofschoon zijn vrouw hem een prachtige les van onderwerping en zuinigheid gaf. Hij was geen sociëteitlooper, o! neen, hij heette zelfs een voorbeeldig huisvader, wat niet wegneemt, dat een boekverkooper in de stad alleen over de twaalfhonderd gulden van hem heeft te vorderen, en vraag mij niet naar de rekeningen van wijnkooper en kleermaker, want hij werd bij voorbeeld altijd te Brussel gekleed. Geef mij nog liever een oprechten losbol, dan zulke oogenschijnlijk onberispelijke lieden, die voortdurend comedie spelen voor zichzelven en door hunne grenzenlooze zelfzucht een ongeluk zijn voor hun gezin! Van Oudwijk was in alle opzichten de zoon van zijn vader.’

‘Waarom spreekt gij toch in den verleden tijd, notaris?’ vroeg zijn toehoorder ademloos.

‘Omdat hij dood is. Ik vergeet telkens, dat gij nog van niets afweet.’

‘Dood? Meta's vader dood?’ herhaalde Leeuwenburg als versuft.

‘Ja. En hij wordt morgen te Amsterdam begraven. Er is geen geld om het lijk hierheen te voeren. Een zware tocht voor die vrouw!’

‘Wanneer en hoe is hij gestorven?’

‘Hij vertrok Zaterdag weer naar de hoofdstad, waar hij beweerde een betrekking te zullen vinden. In waarheid deed hij daar niet anders dan speculeeren. Telkens verliezende en steeds weer geloovende, dat hij een volgende maal gelukkig zou zijn. Eindelijk bood men hem de prachtigste kansen aan, indien hij het weinige kapitaal, dat hem nog overbleef, in een nieuwe onderneming wilde steken, waarvan hij mede-directeur worden zou. Hij schijnt bijna een week geaarzeld te hebben, omdat men hem tegen den zoogenaamden directeur gewaarschuwd had; maar ten slotte gaf hij toe, bracht hij hem zijn laatste effecten. Heel den Zondag trachtten beiden nog andere aandeelhouders te vinden. Een of twee domooren gaven toe, betaalden reeds Maandag en 's middags was de oplichter spoorloos met het geld verdwenen.’

‘Groote barmhartigheid! Ook met Van Oudwijk's geld?’

‘Ja, hij was opeens broodeloos, hij zoowel als zijn gezin. Toen hij eindelijk de waarheid inzag, snelde hij naar het centraal-station en daar vernemende, dat de ander reeds uren te voren per trein vertrokken was, zakte hij op het perron ineen. Toen men hem ophief, was de dood reeds ingetreden. Ik heb die tijding aan de weduwe moeten overbrengen.’

‘O!... En hoe hield zij zich?’

‘Zij is als vernietigd; maar geen woord van verwijt of opstand kwam haar over de lippen. Intusschen staan wij hier voor een hopeloozen toestand. De familie moet honderd gulden bijeengebracht hebben. Daarvan moeten haar reis en de begrafenis bekostigd worden en verder is er niets, hoegenaamd niets, dan schulden door Van Oudwijk zelf gemaakt. Hoe komen zulke zaken nog terecht?’

Leeuwenburg gaf geen antwoord meer. Zij waren trouwens het huis van den notaris genaderd, die afscheid van hem nam en binnen ging, en alleen en met gebogen hoofd vervolgde hij zijn weg.

Hij bedacht vol bitterheid hoe vaak hij in de eerste jaren zijner onstuimige droefheid gehoopt had, dat eenmaal de dag der vergelding aan zou breken, dat Anna zou inzien wat het goud waard was, waarvoor zij zijne liefde had versmaad. En nu was die ure eindelijk geslagen en... leed hij er onder, alsof die ramp hemzelven getroffen had!

Zij was achtergebleven, zij de tengere vrouw, de teedere moeder, zonder brood voor zich zelve of hare kinderen. Haar meubelen, het eenige wat haar nog overgebleven was, zouden ten bate der schuldeischers worden verkocht; maar zelfs al mocht zij ze behouden, wat zou zij verrichten in de toekomst? Zij had als jong meisje haar examens afgelegd, maar waar moesten haar kinderen blijven, ook al werd zij onderwijzeres? Zou dan ook zij veroordeeld worden tot een verlatenheid als de zijne, neen, duizendvoud harder?

Zijn laarzen vertrapten met woede de sneeuw onder zijn voeten en opeens keerde hij op zijn schreden terug en aan het huis der weduwe gekomen zijnde, rukte hij zoo krampachtig aan de schel, dat hij zelf een oogenblik meende dat zij gebroken was.

Dientje kwam ontsteld aandraven.

‘Schepselenmenschen! Is dat schrikken!’ bromde zij. ‘Staat het huis in brand?’

‘Neen,’ klonk het kortaf. ‘Ik heb alleen haast. Zou ik mevrouw mogen spreken?’

‘Onmogelijk, mijnheer, zij is naar Amsterdam.’

‘En Meta dan?’

‘Die ligt nog te bed. Ik heb het hart niet, haar wakker te maken, het arme kind. Zij is zoo bedroefd.’

‘Goed. Als zij wakker wordt en heeft ontbeten, zend haar dan naar mij. Ik ben...’

‘O! Ik ken u wel, mijnheer. Ik zal het stellig doen. Ik ben blij, dat het arme bloedje wat afleiding zal hebben.’

Thuisgekomen, deed Allard Leeuwenburg iets, waaraan hij in de laatste vijftien jaren nooit had gedacht. Hij telde zijn geld na, de losse bankbiljetten en de effecten. In een enveloppe stak hij drieduizend gulden en schreef met vaste hand op den omslag: ‘Aan Meta, de som, die zij weer deed vinden’; daarna verdiepte ook hij zich in berekeningen, maar niet van wisselkoersen of kansen op winst. Het waren de cijfers, welke voort zouden vloeien uit de levensbehoeften van een klein gezin, de schoolgelden voor drie kinderen, het bedrag voor kleederen, voor een dienstbode, voor huishuur en belasting. De tijden waren veel duurder geworden dan in de dagen, toen hij uit Indië wederkeerde, maar toch scheen het totaal hem te bevredigen; want ten slotte speelde er een schoone glimlach om zijn mond en pakte hij de effecten weder samen, om ze met het bankpapier weg te bergen.

Een uur later kwam Meta bij hem aan. Zij wierp zich schreiend in de haar toegestoken armen en lang hield hij haar aldus omvat. Toen zij weder een weinig tot bedaren was gekomen, vroeg hij:

‘Wanneer komt uw moeder terug?’

‘Morgenmiddag pas. O! het is zoo vreeselijk doodsch en treurig in huis. De jongens zijn met haar mee.’

‘Dan blijft gij ook den heelen dag hier. Gij kunt naar Wildervank gaan en in het heele huis rommelen zooveel gij wilt. De boer hiernaast heeft allerlei dieren; in één woord, gij zult zoo vrij als een vogeltje zijn en kunt morgenochtend hier terugkeeren.’

‘O! mag ik waarlijk?’ en een glans van genoegen kwam in de betraande oogen. ‘Het is zoo verschrikkelijk van dien lieven papa. Ik zal hem nooit, nooit weerzien. En Dientje zegt, dat wij doodarm zijn, wat ook zoo vreeselijk voor mama zou wezen! Het is immers niet waar, mijnheer?’

‘Neen, liefste,’ sprak hij heel zacht, haar hoofdje tegen zijn schouder aantrekkende; ‘neen, Dientje vergist zich; maar beloof mij, haar dat niet te zeggen, nu noch later. Gij kunt toch immers wel zwijgen?’

[p. 260]

‘O! zeker en ik beloof u plechtig dat te zullen doen.’

‘Goed dan. Hier is een enveloppe, die gij morgen mee naar huis zult nemen. Kunt gij lezen wat er opstaat?’

‘O! mijnheer, mijnheer!’ snikte het kind, na het opschrift te hebben bekeken. ‘Dan is mama weer rijk!’

‘Ja, liefste; het was immers al genoeg, dat gij uw vader hadt verloren!’ klonk het zacht.

Den volgenden middag, toen Anna van Oudwijk als een beeld der smart huiswaarts keerde, wachtte Meta haar, tot haar verbazing, met stralend gelaat op.

‘Kom mee, moesje, kom gauw mee,’ fluisterde zij, ‘ik moet u heel alleen spreken!’

En zij trok de half versufte vrouw naar een zijkamer, waarvan het kind de deur afsloot.

‘Zie eens wat ik heb gekregen!’ riep zij ademloos; ‘maar ik geef het aan u, dadelijk aan u!’

De moeder staarde op de enveloppe, zonder te begrijpen. Eerst langzaam rees het besef der werkelijkheid voor haar op. Een brandend rood bedekte haar slapen; maar toch... voor de kinderen, voor den naam... O! het was een ongedachte uitkomst. Zij kon geen woord uitbrengen; krampachtig sloot zij haar dochtertje aan de borst. Het was brood voor haar lievelingen, twee, drie jaren achtereen!

kinderen der zee, naar de schilderij van jozef israëls.
Graaf d'Ansembourg. Mgr. Rutten.

Mgr. Dr. Corten.
Z. Exc. Mr. Harte.
Z. Exc. Bergansius.
Mgr. Van de Wetering.
Kard. Fischer.
Mgr. Drehmanns.
Z. Exc. Mr. Loeff.
Dr. Cuypers.
FEESTGROEP VAN 'T JUBILEEREND ROLDUC.

‘Mijnheer Leeuwenburg gaf mij ook een pakje voor u,’ hernam Meta eindelijk; ‘er ligt een brief bovenop.’

‘Een brief van hem!’ en de weduwe scheurde bevend den omslag open en las door haar tranen heen:

‘Gij keert terug van den zwaarsten tocht uws levens, Anna, en ik vervul op dit oogenblik de opdracht van een langgestorven vriend, door u bij uw thuiskomst nevensgaand pakket te doen overhandigen.

‘Het kapitaal, daarin gesloten, werd eenmaal penning voor penning voor u bijeengegaard. Het is dus niet meer dan billijk, dat het als uw rechtmatig eigendom in uw handen zou komen.

‘De overgelegde renten daarvan vormen een kapitaal op zichzelf, dat mij ruimschoots in staat stelt op denzelfden voet als thans voort te leven. Ik heb slechts

[p. 261]

marteldood van den h. adelbert te praag, naar een teekening van fr. roeber.

[p. 262]

één uitdrukkelijk verlangen: De wereld begrijpt dergelijke dingen niet. Houd er haar buiten. Zij zal gelooven, dat Van Oudwijk toch niet geruïneerd stierf. Gij zijt haar daaromtrent geen verantwoording schuldig.

‘Vergeet zelve van wien het kwam. Ik herhaal u nog eens: die man is dood. Alleen Meta's vriend blijft over, en zoo gij een raadsman behoeft, zal hij u met vreugde ter zijde staan. Vergun hem in uw droefheid te deelen en u te zeggen, hoeveel eerbied hij u toedraagt.’

Anna's hoofd zonk voorover op de tafel, waarvoor zij gezeten was en zij barstte in tranen uit, bitterder nog dan al die, welke zij tot daartoe had vergoten.

‘Moeke, lieve moeke, ween zoo niet!’ zei een zacht stemmetje. ‘Mijnheer Leeuwenburg heeft u zeker geen verdriet willen doen.’

‘Neen, kind, hij maakt ons rijk, rijk voor altijd. O! maar... dit is de vergelding!’

Bij dat laatste woord ging Meta een licht op. Zij blikte naar de snikkende gestalte en zag de winterzon spelen op de goudgele haren. Toen begreep zij, wie het blonde meisje was geweest, dat haar vriend vergeten had, en het hoofdje tegen den schouder harer moeder aanbuigende, weende zij over beiden.