De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 21

Een dief in den nacht.
Oorspronkelijk verhaal van Louise Stratenus.

V.

Nog diezelfde week keerden Meta's ouders terug. Otto van Oudwijk scheen twintig jaar ouder geworden sedert den dood van zijn vader, ofschoon zijn vrouw al het mogelijke deed om zijn gedachten te verstrooien, hij bleef maar lusteloos in zijn studeervertrek zitten, uren achtereen strak voor zich uitturende op den grond. Meenende, dat zij hem tot elken prijs uit die neerslachtigheid moest opbeuren, herinnerde Anna, die intusschen reeds allerlei bezuinigingsmaatregelen genomen had, hem aan zijn belofte naar de een of andere betrekking uit te zullen zien.

‘Niet voor mij,’ zei zij zacht, ‘maar voor de kinderen!’ Dit scheen te helpen. Hij schudde zich wakker uit zijn apathie en beloofde daar reeds den volgenden dag werk van te zullen maken. Inderdaad begaf hij zich naar de stad en keerde veel opgeruimder terug. Bij oogenblikken zelfs was hij nu vroolijk, een koortsachtige opgeruimdheid, wel is waar, maar zijn echtgenoote verwonderde zich daarover niet; immers de schok had hem zoo zwaar getroffen, dat hij daarvan eerst langzaam herstellen kon.

Meta was geheel vervuld van de groote veranderingen, die er in haar leven plaats zouden grijpen. Haar broeders zouden voor goed thuis komen, als zij terugkeerden van de vriendjes, bij wie zij nu logeerden. Zij zelve zou, na afloop der vacantie, niet meer naar school gaan, maar les van haar moeder krijgen en Betje zocht een anderen dienst.

Doch spoedig zouden ook haar gedachten afgeleid worden, door een nog veel grootere gebeurtenis. Op een morgen, ongeveer twee dagen na haar tocht naar het bosch, kwam Betje binnenstormen, met vuurrood gelaat en flikkerende oogen.

‘Daar!’ riep zij uit, ‘heb ik het niet gezegd? Er is van nacht bij mijnheer Leeuwenburg ingebroken! De groentenvrouw heeft het mij daar juist verteld.’

‘Leeuwenburg,’ herhaalde haar meesteres met onvaste stem: ‘woont er iemand van dien naam hier in den omtrek?’

‘Ja, mevrouw, die stokoude heer, die Meta zooveel geld gaf voor die schavuiten. Hij is er mooi voor beloond!’

‘Wil je zeggen, dat Wildervank het gedaan heeft?’ riep het kind met trillende neusvleugeltjes; ‘dat is niet waar!’

‘En wie zou het anders in zijn hoofd hebben gekregen? Iedereen zegt dan ook, dat hij de dief moet zijn. Er is in geen tijden een landlooper in de buurt gezien en in den omtrek wonen niets dan brave, eerlijke lieden. Wacht maar, hij zal wel worden opgepakt, en dan zullen we elkaar weder spreken!’

Meta's vader was naar Amsterdam, waar hij gezegd had meer kans te hebben op het vinden van een post. Hij kon dus geen berichten omtrent het gebeurde inwinnen; maar de dienstboden waren zoo opgewonden over het geval, dat zij telkens een boodschap naar het dorp bedachten, om er nog wat meer van te kunnen hooren, en Betje wist dan ook al spoedig de verzwarende omstandigheid mee te deelen, dat de kermiswagen met zijn bewoners uit het bosch verdwenen was.

‘Doch wacht maar,’ verklaarde zij: ‘de maréchaussées zitten hem achterna en zullen hem wel krijgen, dien leelijkerd. Iedereen zegt het om het hardst, dat hij een boeventronie had. Hij heeft je natuurlijk maar wat wijs gemaakt met zijn verhalen. Zulke stakers deugen toch al niet veel; maar kermisvolk nog minder, en zij waren zeker van dat galgenaas.’

‘Ik zal het nooit gelooven!’ riep de kleine plechtig.

De misdaad was inderdaad in den loop van dien nacht gepleegd. Allard Leeuwenburg keek nooit naar het sluiten zijner woning om. Hij wist, dat hij dit gerust aan de oude Mie kon overlaten, die zich altijd met de grootste stiptheid van haar bezigheden kweet. Lang voordat de duisternis inviel waren de luiken dan ook reeds dicht, behalve in het studeervertrek van haar meester, die zij eerst sloot, nadat hij zich te bed begeven had, wat regelmatig om half elf geschiedde. Een kwartier later waren de lichten uitgedoofd en trok ook de oude ziel naar boven.

Zij was volkomen zeker ook de achterdeur, die op de keuken uitkwam, al vroegtijdig van het nachtslot te hebben voorzien, en daaraan viel niet te twijfelen; want Mie was bang van aard, bang vooral voor een schrik.

Maar al haar voorzorgen daartegen hielpen haar weinig; want zij ontstelde doodelijk, toen zij 's morgens om halfzes beneden komende, al de deuren der vertrekken en ook die van de keuken open vond staan. Het kostte haar een groote overwinning op zichzelve de vertrekken een voor een te betreden; doch zij waren ledig; daarna begaf zij zich naar de keuken en, ofschoon ook hier geen mensch aanwezig was, werd het raadsel haar verklaard: de achterdeur stond aan, weldra leed het geen twijfel meer voor haar, of het slot was opengebroken.

Wankelend ging zij de trap op om haar meester te roepen. Een kwartier later verscheen hij beneden. Zijn gelaat droeg een strengere uitdrukking dan ooit, maar voor het overige was hij bedaard en in staat kalm na te denken. Hij herinnerde zich zeer goed gewekt te zijn door een ongewoon leven. Onmiddellijk was hij opgestaan; maar had in de duisternis een stoel omgeworpen, wat den inbreker zeker op zijn hoede had gebracht en zoodra mogelijk had doen vluchten; want hij had niets verdachts meer gehoord en zich verbeeld slechts gedroomd te hebben.

In waarheid had de stoel zijn leven gered; want de dief zou niet nagelaten hebben naar de op zijn slaapkamer staande brandkast te zoeken en zijn vrijheid te verdedigen hebben gehad tegen den moedigen, maar ongewapenden man. Thans had de nachtelijke bezoeker zich tevreden moeten stellen met de drieduizend gulden, die hij aan bankpapier in een lade der schrijftafel vond liggen. Die som ware nog vrij wat aanzienlijker geweest, indien niet de heer des huizes eenige maanden te voren, bij het lezen van een in de provincie gepleegde misdaad, het raadzaam had geacht het overgelegde geld boven weg te sluiten. Deze indruk was echter weer uitgewischt en daaraan had hij het te danken, dat de man toch nog een aanzienlijk bedrag had gevonden.

Leeuwenburg koesterde geen flauw vermoeden, wie de dader kon zijn, voordat hij zelf den veldwachter ging waarschuwen. Deze noemde aanstonds den eigenaar van den kermiswagen en nu eerst herinnerde hij zich, dat zijn dienstbode hem dagen te

[p. 239]

voren iets gezegd had omtrent een bezoek, dat de verdachte getracht zou hebben hem te brengen. Hij had toen zoo weinig acht op haar woorden geslagen, dat hij niet goed wist wat zij hem eigenlijk had verteld. Zoodra de veldwachter hem dan ook huiswaarts vergezeld had, liet hij Mie binnenkomen en vroeg kortaf:

‘Is die werkstaker uit het bosch hier niet een poosje geleden geweest?’

De oude, wier gelaat sedert haar ontdekking een uitdrukking droeg, zóó somber alsof zij het gansche menschdom had willen vermoorden, keek haastig op. Ook voor haar scheen thans een licht op te gaan.

‘Ja, mijnheer. Hij vroeg u te spreken en wilde maar niet weggaan, voordat ik het u gevraagd zou hebben, maar ik was wel wijzer.’

‘Zeide hij niet, wat hij kwam doen?’

‘Jawel, mijnheer. Hij kwam u voor iets bedanken; wat natuurlijk maar een smoesje was.’

‘Zoo!’ bromde de veldwachter, met bedenkelijk gezicht; ‘dat is een verzwarende omstandigheid! Mag ik u vragen, mijnheer, of de man u werkelijk voor iets had te danken?’

‘O! voor een bagatel. Een klein meisje kwam hier wat hulp voor zijn gezin vragen. Zij ging daartoe ook bij anderen rond, en om haar niet al te zeer teleur te stellen, gaf ik haar iets tot dat doel.’

‘Meer dan de anderen?’

‘Waarschijnlijk.’ Leeuwenburg wilde de som niet noemen; hij was thans boos over zijn vrijgevigheid, die zoo slecht beloond was geworden.

‘Daar hebben wij het al,’ verklaarde de dienaar van het gerecht, blij eens een schitterend bewijs van doorzicht te kunnen geven; ‘hij zal daaruit hebben opgemaakt, dat gij een van de rijksten uit den omtrek waart en jongejuffrouw Van Oudwijk, - want ik weet dat zij het was, die voor den schavuit rondging - is een best kind, maar zij draagt het hart op de tong en zal hem alles verteld hebben, wat hij weten wilde. Voor alle securiteit heeft hij toen nog eens met eigen oogen willen kijken, hoe het huis er uitzag. Het is alles zoo helder als de dag.’

‘Ja, die kerel moet het gedaan hebben,’ stemde de oude Mie toe; ‘en nu zal ik alles zeggen ook. Hij kwam hier niet eens, maar tot driemaal toe.’

‘Waarom hebt ge dat niet eer verteld?’ vroeg haar meester.

‘Omdat mijnheer mij eens en voor altijd verboden had hem met onbeduidende zaken lastig te vallen. Hij waagde het dan ook niet een tweede maal aan te schellen. Daartoe was mijn ontvangst niet vriendelijk genoeg geweest.’

‘Wat deed hij dan?’

‘Ik zag hem nog tweemaal om het huis heensluipen. Den laatsten keer werd ik zelfs boos en liep ik naar hem toe, om hem te vragen, wat hij hier te maken had.’

‘En wat antwoordde hij?’ vroeg de veldwachter, met gerimpeld voorhoofd.

‘Dat de weg voor iedereen vrij was...’

‘Ja, onbeschaamd, dat hoort er bij!’ klonk het somber.

‘Was dat alles?’ vroeg Leeuwenburg bedaard.

‘Neen,’ hernam Mie opgewonden. ‘Hij zei, dat hij wachtte of mijnheer niet eens uit zou gaan. Iemand, die zich zoo edelmoedig tegenover een ongelukkige had betoond, zou niet weigeren hem aan te hooren. Pas toen ik hem aan het verstand bracht, dat mijnheer nooit uitging, vertrok hij en ik heb hem daarna niet weergezien.’

‘Hij was slechts uit op verkenning, dat spreekt van zelf,’ besliste de veldwachter; ‘maar wij zullen hem spoedig oppakken; met al zijn sluwheid is hij nog oliedom geweest. Ik ga zonder uitstel de justitie waarschuwen.’

Meta bevond zich, aan de smartelijkste onrust omtrent het lot harer beschermelingen ter prooi, op weg naar school, toen zij den veldwachter, vergezeld van eenige heeren, uit het laantje zag komen, dat naar de woning van den bestolene voerde.

De man herkende ook haar, waarop hij iets tot een der heeren zei, die aanstonds een antwoord gaf en nu spoedde de veldwachter zich naar haar toe.

‘Men heeft u noodig,’ zei hij.

‘Maar ik moet naar school en zal te laat komen, als ik hier blijf praten,’ gaf zij haastig ten antwoord.

‘De wet gaat voor!’ klonk het plechtig. ‘Gij moet inlichtingen geven, die kunnen leiden tot het ophelderen van die leelijke inbraak-geschiedenis. Gij kent den landlooper beter dan wij.’

‘O! Als het daarom is!’ en het kind zag hem moedig in de oogen; ‘daarvoor wil ik wel een slechte aanteekening krijgen!’ En zij snelde op de heeren toe met den uitroep: ‘Wildervank heeft het niet gedaan, dat verzeker ik u. Hij is er veel te goed en te eerlijk toe!’

‘Zoo! zoo!’ antwoordde een harer toehoorders glimlachend. ‘De man mag van geluk spreken zulk een advokaatje te vinden. Gij zijt de allereerste, die het voor hem opneemt, en ik moet erkennen, dat alles al heel leelijk tegen hem getuigt.’

‘Dat is maar de schijn, mijnheer, niets dan de schijn,’ verzekerde Meta hoofdschuddend, waarbij haar goudgele lokken haar om het gelaat fladderden. ‘Het zal uitkomen, dat hij even onschuldig is als ik.’

‘Wij zullen zien; in elk geval moeten wij u hooren en het zal ons een kostbaren tijd besparen, zoo gij daartoe naar het huis van mijnheer Leeuwenburg wilt meekomen. Veldwachter, gij kunt gaan. Gij hebt uw orders ontvangen.’

Zwijgend volgde het kind de drie heeren. Zij liep met gebogen hoofd en geheel in gepeins verdiept.

‘Ik moet hem redden,’ dacht zij, ‘niemand anders zal het doen. Ze zijn zoo hard voor hem, omdat hij arm is en er wat... vreemd uitziet in zijn versleten kleeren; maar hij heeft het niet gedaan. Och, lieve Heer, help mij! Ik ben zeer dom en weet niet wat te zeggen, om hem te verdedigen; maar maak mij voor één dag zoo wijs als Salomon!’

De oude Mie deed hun de voordeur open.

‘Zoo, ben je daar?’ bromde zij, verwoed over al de ongewone drukte, die haar, al sedert den vroegen morgen, belette rustig aan haar arbeid te blijven. ‘Ik hoop, dat je berouw gevoelt over je onvoorzichtigheid zulk gemeen volk aan te halen. Hij had bij je ouders moeten inbreken en niet hier. Dat was je welverdiende loon geweest!’

‘Hij heeft het niet gedaan!’ hield het kind vol.

‘Wel! heb ik van mijn levensdagen!’ riep Mie, de handen omhoog heffend.

‘Stil, vrouw!’ sprak nu de officier van justitie gebiedend. ‘De schuld van den verdachte is nog niet bewezen en de jongejuffrouw kwam hier op mijn verzoek en niemand heeft het recht haar hard te vallen. Kom mee, kleintje, wij zullen binnengaan.’

Zij begaven zich naar de studeerkamer, waar zij den heer des huizes aantroffen; maar nauwelijks had Meta hem gezien, of zij snelde op hem toe, sloeg de armpjes om zijn hals en riep onstuimig:

‘Gij zult mij helpen, niet waar, te bewijzen, dat hij onschuldig is? Gij zijt zoo goed en hij heeft het heusch niet gedaan!’

Half verstoord en half verlegen, maakte Leeuwenburg zich uit haar omhelzing los.

‘Ik zou liever nooit een penning van mijn geld weerzien,’ antwoordde hij ernstig, ‘dan dat iemand, die part noch deel aan de zaak had gehad, er van beticht werd; maar ik waarschuw u dat, al hebt gij u zelve daarom ook niets te verwijten, er veel is, dat tegen dien beschermeling van u getuigt.’

‘Ga eens tegenover mij zitten, kleine,’ zei nu de officier, zelf plaats nemende, ‘en antwoord mij zoo rustig mogelijk. Vooreerst moet gij ons vertellen, hoe gij met den verdachte in aanraking gekomen zijt. Daarna zal ik verder vragen.’

Meta gehoorzaamde en deed hem een omstandig verhaal van haar eerste ontmoeting met den staker.

‘En daarna hebt gij gelden voor hem ingezameld. Hebt gij hem, toen gij het geld bracht, verteld van wien dat eene bankbiljet kwam? Dat is een punt van gewicht.’

‘Ja, mijnheer,’ klonk het zonder aarzelen, ‘hij wilde er voor gaan bedanken.’

‘En heeft hij gevraagd waar mijnheer Leeuwenburg woonde?’

‘Dat moest hij immers wel doen, als hij naar hem toe wilde gaan. Och, mijnheer, hij was zoo erkentelijk. Ik verzeker u, dat hij hier niet heeft kunnen stelen.’

‘Dat zal zich wel uitwijzen. Gij zijt zeker niet alleen naar het bosch gegaan?’

‘Neen, mijnheer, Betje en Dientje, onze twee dienstboden, gingen mee; maar ik heb veel liever dat u mij alles vraagt en niet aan haar,’ luidde het een weinig angstig.

‘Dat is toch vreemd! Waarom niet?’

‘Omdat zij zoo bang zijn als wezels en hem wel van de ergste misdaden zouden verdenken, omdat hij lang haar en een zwaren baard had; maar iemand is nog geen boosdoener, als hij te arm is om naar een barbier te gaan.’

‘Toegegeven!’ klonk het met een glimlach. ‘Maar hij bekende dus zelf heel arm te zijn?’

‘O, vreeselijk! Ze hadden dagen lang niets dan boschbessen te eten. Hij deed toch zijn best zooveel hij kon en ging overal de boerderijen langs om te vragen of hij niet ketels mocht lappen of iets anders. Hij zou alles hebben gegeven om werk te vinden.’

‘Nu, wij zullen er wel meer van hooren als hij eenmaal is opgepakt. Met u zijn wij alweer klaar gekomen en wij kunnen thans gaan.’

Hij stond op en eenige oogenblikken later was Meta alleen met Allard Leeuwenburg, die gedurende het gansche gesprek de oogen niet van haar afgewend had.

‘Gij doet goed nog een minuut of vijf te wachten,’ zei hij thans; ‘het is onnoodig, dat de nieuwsgierigen u met die heeren zien.’

‘Maar daarom ben ik niet gebleven,’ verklaarde het kind, wier heldere blik onversaagd den zijne ontmoette. ‘Ik moest u zeggen, dat gij er later berouw over zoudt hebben, indien u Anton Wildervank verdenken bleeft. Hij heeft al zooveel verdriet en zijn eenige troost was nog altijd een braaf mensch te zijn gebleven. O! ik hoop, dat ze hem niet vinden zullen!’

‘Dat doen ze stellig. Een kermiswagen valt iedereen in het oog.’

‘Ja, daar ben ik ook wel bang voor,’ zuchtte Meta; ‘en hij kan er niet gauw mee vooruitkomen, want hij trekt hem zelf. Och, mijnheer, het zou zoo verschrikkelijk voor hem zijn, als hij geboeid naar de gevangenis werd gebracht! Ik heb dat eens gezien; het was een brandstichter, dien men had gegrepen, en wel honderd straatjongens liepen om hem heen en scholden hem uit. Een paar van hen wierpen hem zelfs met steenen, ofschoon hij niets terug kon doen.’

‘Nu, ik hoop voor u, dat zijn onschuld werkelijk zal worden aangetoond. Gij zijt zeker voor goed genezen van uw bemoeiingen met onbekende armen?’

[p. 240]

rolduc. graftombe van walram iii, hertog van limburg.

‘O, neen!’ verzekerde het kind met vuur, ‘ik zal mama vragen, of ik weer geld voor hem mag ophalen, als hij loskomt. Arme menschen hebben vrienden noodig. Mama zal het zeker niet weigeren; want zij weet nu zelf wat het is arm te zijn, al behoeven wij ook nog niet in een kermiswagen te wonen.’

Leeuwenburg keek haastig op.

‘Weet uw moeder dat?’ vroeg hij ongeloovig.

‘Ja. Wij moeten ons verminderen,’ antwoordde de kleine, die hierin volstrekt geen schande vond en dus niet inzag, waarom zij het haar nieuwen vriend zou verzwijgen. ‘Het is gekomen na grootpapa's dood. Hij was niet rijk meer, schijnt het, en ik weet niet hoe dat zoo alles gegaan is; maar mama heeft gezegd, dat wij voortaan allen heel zuinig zouden zijn. De jongens komen thuis, ik werd van school genomen; wij houden maar één dienstbode meer; ik zal geen weekgeld meer krijgen en zoo wordt er van allerlei veranderd.’

rolduc. uit de bibliotheek.

‘Je vindt dat zeker heel naar?’ zei haar toehoorder, den blik strak op haar gevestigd houdende.

‘O! heel verdrietig,’ antwoordde Meta met haar gewone oprechtheid. ‘Ziet u, het is zoo erg niet van mijn weekgeld, ofschoon ik het heerlijk vond, dat te kunnen opsparen voor verjaardag- en St.-Nicolaas-cadeautjes, en dat ik nu niet goed weet wat ik voortaan op feesten doen zal; maar het is zoo treurig papa te zien. Hij lacht nooit meer, als hij thuis is, en spreekt ook bijna niet, maar zit uren lang strak voor zich uit te kijken, zonder het zelfs te hooren als iemand hem iets vraagt.’

‘En uw moeder?’

‘Mama doet haar best heel opgeruimd te schijnen voor mij, maar ik weet, dat zij ook tobt, en dat maakt mij o! zoo bedroefd!’

‘Klaagt zij dan?’

‘Neen,’ klonk het hooghartig, ‘mama klaagt nooit. Verleden jaar heeft zij zich heel erg aan den arm gebrand, het was door een spirituslampje, dat ontplofte. Dientje, de meid, kreeg maar een blaartje aan den vinger en gilde het huis bij elkaar; maar mama, die een groote wond had, zei niets; alleen keek zij net zooals nu. Ik zou u niet kunnen vertellen, wat er dan in haar oogen komt; maar men zou zelf willen gaan schreien als men haar aanziet.’

Het duurde een poosje voordat de heer des huizes antwoordde. Hij hield thans den blik neergeslagen en hief dien ook niet op, toen hij eindelijk mompelde:

‘Droefheid in de oogen... Ja, ik weet wat dat is...’

‘Ik heb het nooit anders gezien dan bij mama,’ hernam de kleine, ‘en bij Wildervank, den dag toen hij het doodkistje weer mee terug moest nemen naar het bosch. Gelooft u niet, mijnheer, dat de menschen, die zoo kijken, nog meer verdriet hebben dan anderen. En het ergste is, dat ik dan bang word er hen naar te vragen.’

‘Dat moet gij ook niet doen, kind,’ zei Leeuwenburg heel zacht, als dacht hij aan eigen leed, vroeger doorworsteld. ‘Zoo gij troosten wilt, doe het dan degenen, die weenen en jammeren en misbaar maken, gij zult daar spoedig slagen. Maar bij de anderen huist de smart te diep voor woorden. Laat ze met rust. Maar nu over iets anders,’ ging hij voort, met een merkbare poging om weder tot het alledaagsche leven terug te keeren; ‘als gij niet meer naar school gaat, hoe zult gij dan leeren?’

‘Ik zal les ontvangen van mama. Zij is vreeselijk knap, weet u. Dat zou zelfs heel prettig wezen, als ik niet wist, dat zij toch al zooveel te doen zal krijgen, zoodra Betje er niet meer is. En ik ben nog zoo akelig dom, dat ik haar niet in het huishouden kan helpen. Ik kan niets dan bidden; maar dat doe ik dan ook telkens om uitkomst. En nu moet ik weg, mijnheer, anders kom ik in het geheel niet op school. Als gij mij een heel groot plezier wilt doen, denk dan eens goed na over een middel om Wildervank te redden. Zijn vrouw en kindertjes moeten doodhongeren, indien hij in het geheel niets meer voor hen verdienen kan.’

Leeuwenburg knikte sprakeloos en liet haar gaan, zonder meer te trachten haar te weerhouden. Hij keek de kleine, vlugge gestalte ditmaal zelfs niet na; maar zat met gesloten oogen achterover in zijn stoel geleund. Een wereld van gedachten verdrong zich voor zijn geest.

Arm! zij was dus arm geworden, de vrouw, voor wie hij eens met zooveel liefde gearbeid had en die den moed had gemist hem trouw te blijven, toen de algemeen zoo rijk gewaande Otto van Oudwijk naar haar hand had gedongen. Een oogenblik, bij Meta's eerste woorden, had hij kunnen jubelen van vreugde over dit bericht. Het was de vergelding, de rechtmatige straf voor het verwoesten van zijn geluksdroom, het uitroeien van zijn vertrouwen in het menschelijk hart; maar toen het kind verder was gegaan en had gesproken van die zwijgende smart, die zich alleen in de uitdrukking der oogen vertolkte, had die blijdschap plaats gemaakt voor een zachter gevoel, dat niet van pijn was ontbloot. Zij zou dus voortaan hard moeten werken, die vrouw, een dienstbode vervangen, onderwijs geven, misschien wel voor naaister spelen; en dit was de eerste smart niet die haar trof... zij had kinderen verloren, de grootste beproeving welke een moederhart te beurt kan vallen!

‘Dwaasheid!’ riep hij plotseling uit. ‘Ik geloof, zoo waar, dat ik nog verteederd zou geraken door haar lot! Het is niet harder dan dat van duizenden anderen. Waarom zou zij zoo diep te beklagen zijn? Van Oudwijk is nog in de volle kracht van het leven. Hij zal doen wat ik in zijn plaats zou verrichten: arbeiden voor zijn gezin. Er zijn luiaards genoeg in de wereld, om aan een post te kunnen komen, als men de noodige geestkracht bezit. Zij doorworstelen nu een moeilijken tijd; maar binnenkort zal alles weer in orde komen. Ik zou wel eens willen zien of ik geen werk vond, als ik geld voor vrouw en kinderen had te verdienen! Nu pas zal hij toonen wat hij waard is en zeker slagen!’

(Wordt vervolgd.)