De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 21

Bij de platen.

Benjamin Franklin's proef. -

De groote Franklin, den 17den Januari 1706 te Boston geboren, had al een stuk staatsmansleven achter den rug, toen hij zich wijdde aan natuurstudie. Bijzonder boeide hem de waarneming van onweersverschijnselen. Voor wat wij tegenwoordig van donder en bliksem weten legde Franklin den eersten natuurkundigen grondslag. Al spoedig brachten zijn onderzoekingen hem tot de overtuiging, dat de bliksem niets anders was dan een sterke electrische vonk.

Proefondervindelijk bewees hij dit in den zomer van 1752.

Bij een onweer liet hij een reusachtigen zijden vlieger op, voorzien van een stalen spits; aan het ondereind van 't touw had hij een hangenden sleutel bevestigd. Een hevige stortbui doorweekte het koord, zoodat dit de electriciteit beter kon geleiden en ook werkelijk naar den sleutel voerde, waaruit ge op onze plaat een sterke vonk ziet overspringen op Franklin's hand. Een blijde schrik voor den geleerde, een oogenblik van doodsangst voor zijn kind! De lang niet ongevaarlijke, maar goed afgeloopen proef had plaats buiten Philadelphia.

Laatste stonden. -

Wie zou ze zich zóó niet wenschen, die laatste en gewichtigste uren? Met zooveel geloof, hoop en liefde in het hart, zooveel liefde en troost om zich heen te sterven, - waarlijk, het herinnert aan het blijde Paaschwoord der H. Kerk: ‘O dood, waar is uw beet, o dood, waar is uw verschrikking!’

Beeldjesverkoopers. -

Den heelen dag zijn ze langs den weg geweest, de oude man en zijn dochter, en nu, thuisgekomen, hebben ze haastig hun middagmaal genuttigd, de kleine werklamp aangestoken en het penseel ter hand genomen tot nieuwen arbeid. De handel ging vandaag voorspoedig, nieuwe koopwaar moet worden in gereedheid gebracht. Die koopwaar bestaat uit heiligenbeelden, welke door den vader zelf misschien uit hout gesneden worden; 't kan ook zijn, dat hij ze in gips gegoten heeft; met behulp van zijn dochter zit hij ze te polychromeeren, wat, voor wie met fantasie en kleurzin begaafd is, geen onaardig werk moet zijn. Het jonge meisje heeft reeds een heelen voorraad naast zich staan: een heiligen pelgrim met zijn staf, een monnik, de kap over 't hoofd; ook enkele dieren, als kinderspeelgoed.

Het snijden der beelden vereischt heel wat meer bekwaamheid en intelligentie dan het gieten; het dorp Oberammergau, welks bewoners zich door hun passiespelen zoo groote vermaardheid verwierven, telt ook verscheidene begaafde beeldsnijders, die den karakteristieken naam van ‘Herrgottschnitzer’ dragen.

De oude straatmuzikant. -

Hij ziet er lang niet onsympathiek uit, de grijze vedelaar. Hij kijkt u aan met een weemoedige waardigheid, als wilde hij zeggen: ‘Wellicht behoort ook gij tot de massa, die laag neerziet op mijn reizend en trekkend kunstbedrijf, huis aan huis met een enkele penning beloond. Ik kan het niet gebeteren, dat de tijden voorbij zijn der minnestreelen, die welkom waren op ridderburchten en de bewondering der edelste jonkvrouwen wonnen, maar ik protesteer toch met mijne opvatting van de straatmuzikant-kunst tegen dat knerpend harmonica-gedeun en het nog onbeduidender speeldoos-gefiedel, dat tegenwoordig een oneerlijke en schandelijke concurrentie voert met mijn nooit kunstloos en nog altijd, ondanks alles, liefdevol en warm ten beste gegeven vioolspel.’