De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 21

Mignon.
Roman door Agatha de Haan.
(Vervolg.)

Albert praatte met Kuno, schaakte met hem en wist hem prettig bezig te houden. In deze uren van ongedwongen en vertrouwelijken omgang leerden zij elkander kennen en waardeeren. Alex nam dikwijls deel aan hun gesprekken; zij was het ook, die de jongemannen tot elkander gebracht had.

Zij spraken nimmer over het verleden.

Albert hechtte zich met ieder uur meer aan het oprechte, lieftallige meisje en hij wist wel, dat zij hem genegen was.

Floris alleen was niet veranderd. Op zijn oude overmoedige manier zette hij dikwijls het geheele huis op stelten. Soms, als de luitenant neiging gevoelde zich in somber gepeins te verdiepen, liet hij Floris roepen en de jonker zette zich met zijn boeken en schriften op de kamer van den officier.

Dan wisselde hij zijn arbeid af met vroolijke invallen en zotheden en vertelde kluchtige verhalen over zijn verblijf bij de oude erftante.

‘Wat zou je doen, als je die erfenis kreeg, of ten minste een flink gedeelte er van?’ vroeg hij eens.

De luitenant haalde de schouders op.

‘Ik krijg er nooit iets van, waartoe dan luchtkasteelen te bouwen?’

‘Het is toch mogelijk, al is het niet waarschijnlijk! Ga je dan met freule Dinges trouwen?’

‘Freule Dinges?...’

‘Ja, ik meen Meta! Hoe... heet... ze... ook... weer?’

‘Domme jongen, praat geen onzin, hoor. Ik ga nooit trouwen.’

‘Je kunt zeker niet van mij scheiden, hè?’ knikte Floris sentimenteel. ‘Dat 's lief van je, edel broederhart. De aardigste menschen schijnen tegenwoordig allemaal dol te zijn op een eenzaam leven. Juffrouw Mignon wil ook al als oude vrijster sterven.’

‘Floris, je zult fouten maken,’ waarschuwde de luitenant.

‘In mijn werk? Of in mijn bespiegeling der toekomst?’ vroeg de jonker ondeugend.

De luitenant keek ernstig, bijna somber voor zich.

‘Dan ga je na tante's dood in het oude rattennest resideeren en je heel nuttig bezighouden met de opvoeding van jachthonden. Dan eet je allerlei lekkere pasteien, zoodat je een recht welgedaan uiterlijk krijgt: een burgemeestersbuikje... En juffrouw Mignon breit al haar levensdagen grove kousen voor arme kinderen. En dat alles om één onverstandig begrip van hoogheid!...’

‘Floris, Floris! Wat draaf je weer door!’

Maar Floris zuchtte: ‘O, Kuno, als je eens zoo verstandig was als ik!’

‘Tante Fee komt!’ zei baron Van Forren plechtig, het telegram toereikend aan zijn echtgenoote.

‘Tante Fee komt!’ herhaalde de barones werktuiglijk, verbluft over zulk nieuws.

‘Tante Fee komt?’ riepen Kuno en Alex gelijktijdig.

‘Tante Fee komt! Hoerah! leve tante Fee!’ schreeuwde Floris dol en maakte een prachtigen bokkesprong.

‘Floris!’ bestrafte de barones, ‘kom tot je zelf, je gooit de etagère om.’

Alex redde een fraai beeldje van oud porselein, dat op het punt was te vallen.

‘Tante Fee komt!... Die porseleinen kerel wil zich vast den hals breken uit wanhoop!’ spotte Floris.

‘Of uit angst,’ lachte Alex.

De logeerkamers werden door mama en Alex nagezien en met frissche bloemen op den schoorsteen vroolijk gemaakt.

De luitenant lachte om de opgewondenheid der huisgenooten.

‘Dat is voor de eerste maal sedert véle, véle jaren!’ herhaalde mevrouw telkens weer. ‘Kinderen, ontvangt tante prettig, zij moet een aangenamen indruk krijgen van het huis.’

‘Stel er u niets van voor, mama,’ ried de officier.

‘Wie weet hoe tante er uitziet. Zou zij die japonnen uit het jaar nul meebrengen? Dan moet Kuno met haar naar de opera!’ plaagde Floris.

Tante had geen uur van aankomst opgegeven.

De luitenant zat met eenige vrienden voor het raam, toen een rijtuig stilhield.

Nieuwsgierig keken allen op, toen Floris zegepralend riep: ‘Ik wed, dat het onze suikertante is!’

De stramme koetsier schelde en opende daarna het portier.

‘Byron!’ jubelde Floris, toen de fraaie hazewind het eerst er uitsprong.

Een wonderklein voetje in een keurig Engelsch laarsje zette zich op de trede; een sierlijk handje legde zich op de ruwe hand van den huurkoetsier en toen wipte een rijzige, slanke meisjesgestalte op het trottoir. Een uitroep van verbazing en bewondering ontsnapte aan de officieren; zij drongen brutaal als schooljongens hun vriend ter zijde, om beter door de gordijnen te kunnen gluren.

Kuno werd bleek, maar gelukkig had niemand tijd om het op te merken.

‘Wat 'n mooie jonge dame! Een vreemdelinge! Misschien een vriendin van de freule?’

‘Ja, Mignon is mijn beste vriendin!’ riep Alex opgetogen, voor zij het vertrek verliet.

Kuno stond langzaam op en voegde zich bij de anderen, om de aangekomenen te begroeten.

Floris rekte zijn hals om tante te zien. Hij was al bereid zich over tante's ouderwetsche plunje te vermaken. Maar hij verschoot van kleur van schrik, toen hij haar zag.

Dat was tante Fee niet. Een deftige, waardige dame in een onberispelijk modern reisgewaad van donkere stof, kwam, op Mignon's arm leunend, de stoep op.

Floris verbeet zich en streelde zijn vriend Byron over den kop om zich een houding te geven.

‘Welkom, van ganscher harte welkom, zuster!’ hoorde hij papa zeggen.

Ja, het was toch tante Fee, zij gaf eerst papa een hand en begroette toen mama.

Voor zij den luitenant en Floris opmerkte, stelde zij Mignon voor als haar lieve pleegdochter, van wie zij zich nimmer scheiden kon. Zij verklaarde de zorgen van haar meisje niet te kunnen missen en dus bracht zij haar mee.

Mignon richtte haar mooie, zachte oogen met kinderlijke verlegenheid op de barones. Dat stond haar bekoorlijk. De dame ontving het meisje met een beminnelijk glimlachje en zei haar eenige vriendelijke woorden, waaraan ook de baron welwillend een woordje toevoegde.

Alex omhelsde haar ontroerd, zij dacht aan vroeger.

Intusschen had tante de anderen begroet en nu stonden Mig-

[p. 164]

een russisch paaschgebruik.

biddende kozakken aan het graf van een kameraad.

keizer wilhelm ii, in het paviljoen van de ‘hohenzollern’, op de middellandsche zee.

[p. 165]

japansche schildwacht aan den zoom van een bosch.

non en Kuno tegenover elkander. Zij begroetten elkander stijf en gedwongen, tot Floris' heimelijke ergernis.

‘Het is aardig van u, tante, dat u mijn vriend Byron hebt meegebracht, nu heb ik ook nog eens wat aan hem,’ zei Floris, toen zij allen in het salon zaten.

Kuno's vrienden waren vertrokken.

De knaap kon niet genoeg de tante aankijken, die zóó veranderd was. Zij zag er zoo ernstig en deftig uit in haar mauvekleurig zijden kleed, met haar eenvoudig gekapt grijs haar.

Zou Mignon haar zoo opgeknapt hebben?

‘Ik heb hem alleen voor jou meegebracht, neefje. Ik geef je Byron present. Je zult je herinneren, hoe ik aan hem gehecht en goed voor hem was, jongen. Hij hield mij gezelschap, toen ik alleen was en niemand zich om mij bekommerde.’

Vol verwachting keek de oude freule haar neefje aan, zij voelde zich gewichtig als een kind, dat uit liefde een groot offer gebracht heeft en gretig op zijn belooning wacht.

Floris stond sprakeloos van verrassing en blijdschap.

‘Kan het je niets schelen, Floris?’ vroeg tante teleurgesteld.

‘O, tante,’ stamelde hij, verlegen en hoogrood, ‘ik ben zoo blij met Byron; ik weet niet hoe ik u zeggen moet, hoe groot mijn pret wel is.’

Daarop sloeg hij zijn arm om den hals van het dier, dat hem kwispelstaartend met zijn trouwe bruine oogen aanstaarde.

‘Nu ben je van mij, Byron, heel alleen van mij!’ verklaarde hij trotsch.

Tante's oogen straalden. Het deed haar goed dit geschenk te hebben gegeven.

Freule Fee schikte zich heel goed in het drukkere leven. Zij wandelde, deed rijtoertjes en maakte kennis met eenige families, waarmee de Van Forren's intiem waren.

Overal nam zij Mignon en Alex samen mee heen.

Met haar schoonzuster verdiepte zij zich meermalen in ernstige gesprekken over de toekomst der kinderen. Zij beloofde Alex een bruidschat en Floris een ruime som om te studeeren, totdat hij door zijn examens zou zijn. Wanneer hij eenmaal gepromoveerd was, moest hij verder voor zichzelven zorgen, vond zij.

De baron en de barones dankten haar voor haar goedheid, maar zij dachten toch met een zucht aan hun oudsten zoon.

‘Ik wil mijn pleegkind uithuwelijken en ik denk er over, dezen winter in de stad te blijven. Jij wilt zeker wel je man verzoeken, naar een prettige, geschikte woning om te zien. Niet zoo buitenaf en ook niet al te groot,’ zei de freule eens op een middag tot haar schoonzuster, toen zij alleen met haar in het salon zat.

De barones keek zeer verwonderd op. ‘Bevalt het je niet meer bij ons, Fee? Of heb je eenig bezwaar tegen de gastvrijheid hier? Het wordt nu eerst recht gezellig en ongedwongen!’

‘Zeker, het bezoek is me meegevallen en als ik alleen was, zou ik bij je blijven. Maar ik moet aan mijn meisje denken, Mignon moet een goed huwelijk doen, ik sta haar niet aan den eersten den beste af.’

De barones knikte: ‘Ongelijk kan ik je niet geven.’

‘Hoe vindt je Mignon, zuster?’

‘Zij is een lief kind, zacht en bescheiden en daarbij zeer beschaafd. Alex heeft mij haar romantische geschiedenis verteld en ik moet zeggen, dat mevrouw Ter Meer eer van de opvoeding van haar pleegkind heeft.’

‘Ja, nietwaar? En bij al haar zachtmoedigheid weet zij toch wel wat zij wil; er zit karakter in het meisje. Stem toe, zuster, dat zij zich evengoed beweegt als Alex of andere meisjes uit onzen stand... Als zij een huwelijk naar mijn zin doet, maak ik haar tot mijn erfgename.’

Scherp keken de grijze oogen der freule de schoonzuster aan.

‘Heeft je zoon nog geen plannen?’ vroeg zij plotseling.

De barones schudde langzaam het hoofd. ‘Neen, ik denk 't niet, hij laat echter niets los. Alleen Alex schijnt zijn vertrouwen te bezitten, hij is den laatsten tijd niet meer dezelfde, somber en in zichzelf. Ik geloof, dat hem iets hindert!’

De barones zuchtte.

‘Schulden?’ vorschte de freule.

‘Goddank niet, hij leeft heel verstandig en was nooit een verkwister. Wij hebben nooit over hem te klagen gehad.’

‘Zoo! Alex meende indertijd, dat hij voorkeur toonde voor mijn meisje, maar hij kon het niet bijtijds met zijn adellijken trots eens worden en zoo kaapte Albert ter Meer hem de kleine b[e]auté voor den neus weg.’

‘Is 't waar? Mignon Lunardi? Daar heb ik nooit iets van gehoord... Is 't mogelijk! Nu gaat mij een licht op! Daarom was hij zoo ongenaakbaar en triestig bij zijn terugkomst van daarginds! Ik moet hem eens polsen.’

‘Zeg eens openhartig, zuster, zou jij er tegen zijn, als die jongen buiten zijn stand zou willen trouwen?’

‘Het zou mij zeker spijten, Fee.’

russische voorpost in de siberische steppen.

[p. 166]

‘Maar zou je er beslist tegen zijn?’

‘Neen, dat niet. Het zou natuurlijk afhangen van zijn keuze, welke houding wij aannamen.’

Freule Fee lachte zacht en een weinig sarcastisch.

‘Ik geloof niet, dat Mignon veel hechten zou aan de genade van zulke welwillendheid. Ik denk, dat zij eer dankbaar zal zijn voor een beetje genegenheid dan voor rijkdom en een grooten naam.’

‘Zij is een lief schepseltje, kinderlijk en natuurlijk,’ zei de barones peinzend.

‘En mijn erfgename, mits zij naar mijn keuze huwt, en ik zal goed uitzien, dat geen hongerig jonkertje haar meevoert. Daar is het kind veel te goed voor. Het is mijn vaste voorwaarde, dat ik Mignon aan geen man afsta, die niet evenveel vermogen heeft als zij zelve.’

‘En wanneer het meisje haar liefde schenkt aan een man, die arm is?’

‘Haar liefde!’ De freule werd toornig en stond driftig op. ‘Onzin, wat is liefde? Haar liefde heeft het arme dwaze kind reeds lang gegeven aan iemand, die te hoog stond om naar zulk 'n nederig blauw bloempje te kijken. En dat... dat vergeef ik hem nooit. Zij mag kiezen wien zij wil, desnoods een eenvoudigen jongen; maar hem, die zelfgenoegzame hoogheid, nimmer! Of ik... trek er mijn handen van af. Veertien dagen na dit gesprek betrok de freule een vroolijke woning op een der mooiste punten van de stad.

Mignon maakte toilet voor de opera. Zij had de freule bij het kleeden en kappen geholpen en nu trok zij vlug het nieuwe kleed aan, dat haar weldoenster haar had geschonken.

Haar ietwat vreemde schoonheid kwam er heerlijk in uit en het scheen toch buitengewoon eenvoudig. Freule Fee had wel goed gekozen.

Een handige kamenier kapte haar prachtige lokken en wist er ondanks haar ervarenheid bijna geen weg mee. Het spraakzame meisje babbelde over alles en nog wat met de jonge dame, die tot haar verwondering zich alle goede dingen der aarde zoo kalm liet welgevallen en er droomerig over peinsde, zonder, ooit in verrukking te komen.

Eindelijk sloot de kameniér een enkel parelsnoer om den hals der jongedame, legde de handschoenen en den waaier gereed en verwijderde zich.

‘Wat 'n vreemd meisje,’ dacht zij, onwillekeurig nog eens omziende naar het lieftallige wezen vóór den toiletspiegel. ‘Dat laat zich den ganschen winter aanbidden en het hof maken en weigert het eene aanzoek na het andere. Ik begrijp er niets van. Maar als 't mij overkwam, ik zou wel...’

Mignon steunde het hoofd op de hand en droomde weer haar oude zwaarmoedige droomen. Maanden van onafgebroken genoegens lagen achter haar; zij had in schitterende gezelschappen bewondering en hulde genoten; ver, heel ver was de herinnering teruggedrongen aan de kleine, arme Mara, die langs de huizen zong en wier moeder van den arme begraven was, wier vader van gebrek gestorven was.

Het gevierde pleegkind der rijke freule Van Forren had immers niets met haar uit te staan. En toch trad zij nu langzaam voor den spiegel en wierp een onderzoekenden blik op haar beeld.

‘Ben ik dat waarlijk zelf?’ vroeg zij onbewust halfluid.

‘Ja, Mignon, ja, je bent het zelf en ik zou denken, dat je er wezen moogt. Wat zal de Mignon, die wij straks zullen hooren, een schaduw wezen bij jou. Als je mij met gelooft, vraag het maar aan Eddy.’

Verrast en verlegen draaide de bespiede zich om.

‘O, Alex! Wat ben je mooi!’ riep zij oprecht bewonderend.

‘Is dat waarheid, Mignonnetje? Lieg je niet om me te troosten?’

‘O, neen, wat staat je dat kleedje prachtig, tante Fee heeft smaak.’

‘Dat zie ik aan jou! Zal ik dus heusch niet te veel bij je afsteken?’

‘Ben je daar bang voor?’ Mignon glimlachte nu toch ook.

‘Albert komt ook. Luister eens, kind, wij moeten eens een kwartiertje openhartig babbelen, we hebben nog ruim den tijd.’

Alex zette zich op een verguld tabouretje en Mignon, gedreven door een wonderlijke aandoening, hurkte vertrouwelijk aan haar voeten neer. Zóó vormden zij een betooverend groepje.

Zij waren zoo geheel aandacht voor elkaar, dat zij het zachte frou-frou van een zijden sleeprok niet hoorden. Evenmin zagen zij, dat twee grijze oogen op haar rustten.

Tante Fee stond tusschen de gordijnen en sloeg haar gade; zorgvuldig droeg zij een ruiker, waaraan een kaartje hing.

‘Nu willen we eerlijk alles opbiechten, niet waar, Mignon? Het zal mij wel niet gemakkelijk vallen, maar... Zeg eens, heb je er nog geen spijt van, dat je je verloving met Albert hebt verbroken?’

Verschrikt hief de gevraagde het hoofdje op. ‘Hij heeft daar toch niet over gesproken?’ vroeg zij angstig.

‘Zou je daar dan niet blij om zijn?’

‘Neen, neen, maar... het is niet zoo, wel?’

‘Heb je er heusch geen oogenblik spijt van gehad?’ drong Alex aan en haar oog blikte schier smeekend in de donkere oogen der vriendin.

‘Nooit! Waarom kwel je mij daar mee?’

‘Ben je heel zeker van je zelve? Zou het je geen leed doen, als hij... als Albert een ander meisje koos?’

Er beefde iets in haar stem, dat vreugde en angst te gelijk was; een blos van opgewondenheid gloeide op haar vriendelijk gezichtje.

Mignon rees op en greep Alex' hand.

‘Is het waar? Kan dat mogelijk zijn? Alex... gij moet het wezen, niemand anders dan jij! Wat heb ik dat dikwijls gewenscht!’

‘Werkelijk? Ja, het is waar, Mignonnetje; hij zegt, dat hij... dat hij van mij houdt. Als ik jou aanzie, durf ik het nauwelijks gelooven. Maar hij zegt, dat het zoo is, en dat maakt mij zoo gelukkig, dat ik niets meer kan doen dan gelooven, alles gelooven. Ben je er niet boos om, Mignon? Zullen wij heusch vriendinnen blijven?’

‘Ik ben in lang niet zoo vroolijk geweest. Kom, dat moet tante hooren, ga mee!’

‘Vertel nog niets; Albert heeft nog geen toestemming gevraagd, hij wil morgen met papa en mama spreken. Klinkt dat niet vreemd? Morgen zal ik alles aan die goede tante vertellen. Ach, Mignon, ik kwam hier met 'n angstig hart, dat heelemaal niet bij mijn jubelend geluk paste; ik was zoo bang, dat jij het niet prettig zoudt vinden. En nu ben ik zóó gelukkig, dat ik allebei mijn armen eens in de lucht moet steken, ik zou wel willen vliegen.’

‘Zoo moet het ook zijn, Alexje, anders is het 't rechte niet. Jullie passen zoo goed bij elkaar. O, wat heb ik 'n heerlijken avond, op zóó goed nieuws had ik heden niet meer gerekend.’

‘Nu wordt het jou beurt, Mignon. Ik wed, dat Eddy ook naar Mignon komt luisteren, d.w.z. luisteren naar de Mignon in de loge, niet naar die van het tooneel.’

‘Plaag me niet, Alex!’ zei het meisje bijna smeekend en ernstiger dan voor de kleine scherts wel noodig scheen.

‘Vergeef me, beste meid! Ik heb medelijden met dien armen Eddy. Kuno neemt hem zijn hulde jegens jou erg kwalijk en jij bedankt er nauwelijks voor. Eddy is 'n beste jongen, ik mag hem heel gaarne. Er is iets ernstigs en zachts in hem en te gelijk blijft hij een flinke, lustige jongen. Kuno heeft nooit een beter en oprechter vriend gehad dan hem.’

‘Ik trouw niet, Alex, doe geen moeite, mijn ondeugende advocaat!’

‘In Godsnaam! Kuno 'n oude vrijer en jij een oude vrijster.’

(Wordt vervolgd.)