De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 21

Bij de platen.

Edele sport van weleer. -

Bijlo! 't is frisch te jagen
In 't heerlijk morgenuur,
Als over 't veld komt dagen
Het gouden zonnevuur.

Hallo! Hallali!

klonk het vroolijke jagerslied bij het schallen der horens, het gehinnik der dartele rossen en het blaffen der ongeduldige honden. 't Was een oogenlust, dien rijkkleurigen stoet de lanen van het kasteel te zien uitrijden naar het maagdelijke woud, geen van welks reuzenstammen anders viel dan door natuurgeweld: nooit klonk er een houweel, nooit sneed er een ploegschaar door den grond. Rijkgedoste edellieden en jonkvrouwen in lossen en bevalligen tooi, elkander de eer van den eersten buit betwistend, wakkeren hun onstuimige rossen en snelle telgangers aan.

Vandaag is een mannelijke telg van Nimrod de gelukkige; zegevierend zwaait zijn arm, jubelend schalt de horen van den honden-pikeur; na een wilden wanhoopsren is het edele hert besprongen door de hijgende honden en achterhaald door het snuivende ros. Hallo, hallali! de stoere ruiter, de oudste onder de ridders, verdiende een nieuwen lauwer voor zijn jagersroem.

Een gannef. -

Een spannend oogenblik tusschen ondeugd en gerechtigheid! Lang zóó duren kan het niet, 't zal uit zijn, als het oog van de ondeugd den blik der gerechtigheid ontmoet, als moedertje opvliegt bij haar wiel vandaan en den kwajongen de ooren wascht, den gannef, met wien... geen garen te spinnen is.

Natuurlijk heeft-ie vandaag weer zijn les niet gekend; nu moet-ie voor straf ze maar leeren op z'n knieën, de andere jongens zijn in den boomgaard en assisteeren bij het appel-plukken. Moedertje verkneukelde zich al over de Salomonsvondst van haar gerechte wrake en zie daar, 't is toch om tureluursch te worden!

O Hieronymus van Alphen, wat waren in uw tijd de schooljongens zoet en wat zijn ze tegenwoordig allerjammerlijkst stout!

Jonge Boelgaarsche. -

Ze zou de sikkel uit de hand moeten leggen - want die hoort bij een later seizoen -, maar anders kon ze zóó wel poseeren voor een schilder, die de lente wilde verpersoonlijken op doek met warme, vreugdige kleuren. Wat is ze mooi, de jonge Boelgaarsche! Vredelievend, vlijtig en verstandig, maar daarbij wantrouwend en listig is de aard van haar ras, en ook zij heeft in de trekken van haar frisch gelaat iets van dat alles, maar 't is bij haar alles harmonisch; 't is een Boelgaarsche en 't is een schoone.