De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 21

De meimaand.

Hoe schoon is in den held'ren Mei,
Na doffe wintermaanden,
De hooge hemelkoepel, vrij
Van wolken, die er baanden
Haar wegen door den dikken mist!
Een lentefeestdag is 't!

De breede voet der kimme schraagt
Een luchttroon van saffieren,
Waarop 't der jonge zon behaagt
Te sprenkelen haar vieren
- En 't dartel spel toomt zij niet in -
Tot lof der Koningin.

Natuur spreidt een gazonnen kleed,
Met bloem op bloem doorweven,
Opdat geen vuiltje, waar Zij treedt,
Aan Hare voeten kleve;
Want reinheidlievend is de Maagd,
Wier kroon drie lelies draagt.

En uit het versch-ontloken blad
Der licht-getinte boomen
Vloeit balsem door de velden, dat
Men zeggen zou: ons komen
Van ver Haar deugden te gemoet,
Vóór Zij Haar intreê doet.

Maar hooger in hun ruime vlucht
Zie 'k vliegen blanke boden,
Wier wieken ruischen door de lucht
En mij ter opwacht nooden:
Zij daalt, zij daalt, de Lieve Vrouw!
Die Haar bemint, aanschouw!

Het zien dier blauwe feestlijkheid,
Doorjuicht van witte tonen,
Verwekt in 't hart, U toegewijd,
Maria, weer de schoone
En zuiv're liefde, die geen zon,
Dan Gij, ontsteken kon.
Carthago.
Dr. A. Smoor.